Οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις εμφανίστηκαν βαθιά διχασμένες και δεν μπορούν να πείσουν ότι υπάρχει σοβαρή εναλλακτική λύση εκτός από τον Ασαντ

Της Ελλης Πάνου

^[1]Σφίγγοντας τον κλοιό στο καθεστώς Ασαντ, οι Σύροι αντάρτες έβαλαν χθες στο στόχαστρο την καρδιά της πρωτεύουσας Δαμασκού, πλήττοντας με οβίδες στόχους κοντά στην πλατεία Ουμαγιάντ, εκεί που βρίσκονται τα γραφεία του κόμματος Μπάαθ, των υπηρεσιών πληροφοριών της Αεροπορίας και της κρατικής τηλεόρασης.

Φαίνεται ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις απώθησαν τους αντάρτες, ωστόσο η επίθεση που έγινε πολύ κοντά στα γραφεία του ΟΗΕ ανάγκασε τον διεθνή οργανισμό να ανακοινώσει ότι απομακρύνει από τη χώρα τους μισούς από τους ξένους εργαζομένους που στελεχώνουν τα γραφεία του στη Δαμασκό, ενώ άλλα 800 άτομα ενημερώθηκαν ότι θα εργάζονται από τα σπίτια τους μέχρι νεωτέρας. Συγκρούσεις αναφέρθηκαν και στα σύνορα με την Ιορδανία, με αποτέλεσμα το Αμμάν να αποφασίσει το κλείσιμο των συνόρων του με τη Συρία, για πρώτη φορά στα δύο χρόνια της εξέγερσης κατά του Μπασάρ αλ Ασαντ.

Ωστόσο, παρά την προώθηση στα μέτωπα των συγκρούσεων -κυρίως στον Βορρά και τον Νότο- οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις εμφανίστηκαν διασπασμένες και βαθιά διχασμένες, λίγες ημέρες μάλιστα πριν από τη σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου, που έχει στόχο να αναδείξει την ύπαρξη ενός κοινού, αραγούς μετώπου κατά του Ασαντ και να πείσει τη Δύση και τον αραβικό κόσμο ότι υπάρχει σοβαρή εναλλακτική λύση εκτός από τον Ασαντ. Στις τάξεις της αντιπολίτευσης πλέον επικρατεί σύγχυση, μετά την παραίτηση, την Κυριακή, από τη θέση του επικεφαλής της Εθνικής Συμμαχίας των αντικαθεστωτικών οργανώσεων του Μοάζ Αλχατίμπ, μιας από τις πλέον δημοφιλείς προσωπικότητες της αντιπολίτευσης.

Ο Αλχατίμπ, που δήλωσε ότι παρ' όλα αυτά θα παραστεί στη συνάντηση της Ντόχα σήμερα και αύριο, πιστεύεται ότι αποφάσισε να παραιτηθεί αφενός μετά τις επιπλήξεις που δέχτηκε επειδή πρόσφερε στον Ασαντ συμφωνία για να αποχωρήσει από την εξουσία κι αφετέρου λόγω των κινήσεων που έκαναν τα στελέχη της συμμαχίας να σχηματίσουν «κυβέρνηση» χωρίς αυτόν. Η διχόνοια αυτή αντανακλά και το κλίμα που επικρατεί μεταξύ των αραβικών χωρών, οι οποίες στο μόνο που έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν είναι ότι θέλουν να δουν ένα τέλος στην αιματηρή εξέγερση.

Ορισμένες, για παράδειγμα, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, ανοιχτά υποστηρίζουν τον εξοπλισμό των σουνιτών που μάχονται κατά του καθεστώτος, άλλες όπως το Ιράκ και ο Λίβανος, με μεγάλους πληθυσμούς σιιτών, εκφράζουν μεν την υποστήριξη τους, αλλά φοβούνται ότι οι συγκρούσεις θα φτάσουν μέχρι την αυλή τους, πυροδοτώντας νέο κύκλο θρησκευτικής βίας.