Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ξεπέρασε το μέτρο η πολιτεία αλητεία των ισχυρών σε ό,τι αφορά την πίεση που ασκούν στην Κύπρο. Αδίστακτοι τιμωροί αδιαφορούν παντελώς για τα συναισθήματα που γεννά στους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου αυτή η πίεση. Η κυπριακή κυβέρνηση φαίνεται αδύνατη να αντιδράσει παρά το «όχι» της Βουλής. Φρίττει ο καθείς με την κυνική δήλωση Σόιμπλε ότι «η συμφωνία δεν είναι ανάγκη να εγκριθεί από την κυπριακή Βουλή». Δήλωση με ολοκληρωτική χροιά, αντιευρωπαϊκή, αντιδημοκρατική. Αναυδοι οι λαοί της Ευρώπης παρακολουθούμε τη σφαγή της Κύπρου καθώς και την ομόνοια μεταξύ ξένης και ντόπιας τρόικας και του κυρίου Αναστασιάδη συμπεριλαμβανομένου.

Το μέγα ερώτημα είναι πώς μπορούμε να αντιδράσουμε (εάν μπορούμε…), πώς, τέλος πάντων, να πούμε ότι ακόμη διεκδικούμε να είμαστε αξιοπρεπείς και ανεξάρτητοι. Γιατί για εθνική διαπραγματευτική ικανότητα δεν γίνεται λόγος΄ οι ηγέτες Ελλάδας και Κύπρου έχουν παραδώσει τα όπλα παρά τη ριζικά αντίθετη επιθυμία των λαών τους. Να βγούμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως επιζητούν διάφοροι αντισυστημικοί; Να διαγράψουμε (ποιοι, πώς;) τα χρέη των χωρών και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες; Οσο δε για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, μια ομονοημένη δηλαδή συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, φαίνεται να είναι αστείος όρος, δραματικά ανεφάρμοστος. Και είναι κρίμα. Διότι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (παρά τις όποιες δικτατορίες εμφανίστηκαν σ' αυτές) είναι παιδιά του Διαφωτισμού, έχουν κληρονομήσει απ' αυτόν αξίες πολύτιμες, όπως είναι η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη, η Παιδεία και Υγεία για όλους, ο σεβασμός στον πάσχοντα κ.λπ. Πώς, με ποια ευκολία απεμπόλησαν οι ηγεσίες των χωρών όλες τούτες τις αξίες που προάγουν τον πολιτισμό και εγκαθιδρύουν τη Δημοκρατία;

Να κατανοήσουμε ότι είναι εγκλωβισμένες στον ευρωπαϊκό μύθο της ενωμένης, ομόσπονδης (!), Ευρώπης και τυχόν έξοδος απ' αυτήν θα τις οδηγήσει στην απομόνωση, στην οικονομική ανεπάρκεια, στη φτώχεια. Ναι, αλλά πόσο αντέχουν οι λαοί μια τέτοια ασφυκτική πίεση; Είναι μήπως αυτή η πίεση των ισχυρών ένα πείραμα για να διαπιστώσουν έως πού φτάνουν οι αντοχές των πολιτών; Αλλά αυτό δεν είναι ανήθικο και απάνθρωπο; Η τόση, με κυνισμό, επιμονή τους δείχνει ότι όντως είναι ένα προμελετημένο σχέδιο, έστω με βραχυχρόνιους στόχους. Βραχύχρονοι είναι οι στόχοι του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αρα, αφού κυβερνήσεις (και τα αντιπολιτευτικά κόμματα) εξακολουθούν να ομνύουν στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, μολονότι τίποτε άλλο κοινό δεν υπάρχει, τότε η μόνη λύση είναι έξω από μας, έξω από οικονομία και ιδεολογία.

Αλλά τότε θα αρχίσουμε να προσευχόμαστε…

[email protected]