Ο Γιώργος Μιχαηλίδης μιλάει για την πορεία του στο θέατρο, τη συγγραφή και τη μικρή οθόνη στο  «Μονόγραμμα» που μεταδίδει απόψε (21.00) η ΕΤ1

Του Σωτήρη Μανιάτη

^[1]«Παλεύοντας μέσα στον χρόνο, μέσα στα γεγονότα τα ιστορικά, τα πολιτικά και, το κυριότερο απ’ όλα, μέσα στην Iστορία, προσπαθούσαμε να διαμορφώσουμε αυτό που ήμασταν, αυτό που μας έλεγαν πως ήμασταν, αυτό που πιστεύαμε πως ήμασταν και σιγά-σιγά ανακαλύπταμε πως δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε…»

Τα λόγια ανήκουν στον δημιουργό Γιώργο Μιχαηλίδη που αυτοβιογραφείται στο «Μόνογραμμα» των Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη που θα μεταδώσει απόψε (21.00) η ΕΤ1. Σκηνοθέτης, συγγραφέας και δάσκαλος του θεάτρου ο Γ. Μιχαηλίδης, όπως λέει ο ίδιος είναι γέννημα- θρέμμα μιας πολύ χαρακτηριστικής προσφυγικής συνοικίας, της Νέας Ιωνίας. Εκεί έπλασε τον προσωπικό παιδικό του μύθο που τον καθόρισε κυριολεκτικά ως άνθρωπο, συνειδητό πολίτη και δημιουργό.

«Πάντα έλεγα –εξιστορεί- πως ο πατέρας μου, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην Αντίσταση, έζησε τη Δικτατορία, έζησε τα μεσοπολεμικά χρόνια, έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ελεγα »τι θα ζήσω εγώ; Πότε θα προλάβω όλα αυτά τα πράγματα; Πώς θα ζήσω εγώ τόσα γεγονότα;»». Ε, με ευλόγησε η ζωή και μου 'τυχε και μια Δικτατορία, μου 'τυχε μια Μεταπολίτευση, μου 'τυχε ένα χάος πολιτικό, αγώνες στον δρόμο, ξύλο».

Ο Γ. Μιχαηλίδης σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Γκρατς της Αυστρίας, αλλά θεώρησε πως η κλίση του ήταν το θέατρο και σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1965 πρωτοποριακά δημιουργεί το Θέατρο Νέας Ιωνίας, το πρώτο λαϊκό περιφερειακό θέατρο στην Ελλάδα. Ομως η δικτατορία το 1967 το σταμάτησε. Πέντε χρόνια μετά δημιουργεί το πρώτο «Ανοιχτό Θέατρο» στην Κυψέλη και εκδίδει παράλληλα το ομότιτλο περιοδικό. Σκηνοθετεί δεκάδες έργα του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου στο Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Βορείου Ελλάδος, την Επίδαυρο, το Ηρώδειο, την Πειραματική Λυρική Σκηνή και 14 ιστορικές σειρές στην ελληνική τηλεόραση, μεταξύ των οποίων: «Ο συμβολαιογράφος», «Οι άθλιοι των Αθηνών», «Οι σκλάβοι στα δεσμά τους», «Κίτρινος φάκελος», «Τα Λαυρεωτικά», «Κάθοδος» κ.ά.

Γι' αυτό και όταν αναφέρεται στη μικρή οθόνη λέει: «Προσωπικά είχα την τύχη να δουλέψω στην τηλεόραση όταν ήταν τα ηρωικά χρόνια της. Τώρα την κοιτάω και θλίβομαι…». Οσο για το σανίδι εξομολογείται ότι «το θέατρο Νέας Ιωνίας πραγματικά ήταν κάτι αξεπέραστο. Θα πω ότι είναι και η περηφάνια της ζωής μου [...] Ημουν άγνωστος. Εντελώς, δεν με ήξερε κανένας. Μάλιστα απορούσαν στους κύκλους του θεάτρου «ποιος είναι αυτός που ήρθε λες κι έπεσε απ’ τον ουρανό;. Βέβαια η αίσθηση ότι ξαφνικά με αποδέχτηκαν όλοι με επηρέασε, ήμουνα πολύ νέος. Πίστευα ότι μπορεί την επανάσταση να την κάνω μόνος μου. Υπήρχε μια τέτοια έπαρση μέσα μου. Δεν ήμουνα γελοίος όμως και δεν έχασα την ψυχραιμία μου σε έναν βαθμό αλλά τελειώσαμε θριαμβευτικά και μία ωραία πρωία μας ξύπνησε η Δικτατορία».

Το 1984 δημιούργησε το «Ανοιχτό Θέατρο Νο 2» στου Γκύζη. Δίδαξε σκηνοθεσία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κ.ά. Ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο του έργου του είναι το συγγραφικό, με τα μυθιστορήματα: «Πέτρος Δαρζέντας», «Η Πύλη», «Λάμδα», οι τριλογίες «Της Επανάστασης, της Μοναξιάς και της Λαγνείας» και «Αγιοι Ερωτες». Οπως τονίζει μάλιστα «αν με ρωτούσατε αυτή την ώρα θέλεις να 'σαι σκηνοθέτης ή συγγραφέας, αδίστακτα θα 'λεγα συγγραφέας φυσικά… Διότι βαθιά μέσα μου η γραφή είναι ό,τι σπουδαιότερο για μένα. Είναι ιερό πράγμα η γραφή».

Το «Μονόγραμμα» του Γ. Μιχαηλίδη προλογίζει ο Γ. Σγουράκης, τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ηρώ Σγουράκη, η φωτογραφία είναι του Στάθη Γκόβα, η ηχοληψία του Νίκου Παναγοηλιόπουλου, το μοντάζ του Σταμάτη Μαργέτη και τη διεύθυνση της παραγωγής είχε ο Στέλιος Σγουράκης.

[email protected]