ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου

Στα τόσα χρόνια που ο Οτο Ρεχάγκελ βρέθηκε στον πάγκο της Εθνικής μας δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ουσιαστικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το έβλεπε από μακριά επειδή καταλάβαινε πως αν έμπλεκε με τα πίτουρα των παραγόντων που το διοικούν, θα τον έτρωγαν οι κότες. Προτιμούσε λοιπόν να εκμεταλλεύεται την αίγλη που του έδινε το Euro του 2004, ερχόταν στην Αθήνα μόνο όταν υπήρχαν παιχνίδια και όλα τα υπόλοιπα τα παρακολουθούσε από μακριά.

Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε το «θαύμα της Πορτογαλίας» για να ψηλώσει στα μάτια των υπόλοιπων Γερμανών. Το μόνιμο απωθημένο του ήταν ότι παρά τις μεγάλες επιτυχίες που είχε με διάφορες ομάδες εκεί, η έχθρα του με τον Μπεκενμπάουερ τον έφερνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα από άποψη πρεστίζ καθώς από την ώρα που δεν τον αποδεχόταν ο «Κάιζερ» του ποδοσφαίρου, ήταν καταδικασμένος να μένει στο περιθώριο.

Μόνο μετά το καλοκαίρι του 2004 και την ελληνική του επιτυχία, το γερμανικό ποδοσφαιρικό κατεστημένο τού άνοιξε την πόρτα. Αν σκεφτεί κανείς πώς είναι τα πράγματα εκεί, το γεγονός ότι ο γίγας Φραντς αναγκάστηκε να ξεχάσει τα παλιά και να του προτείνει να αναλάβει τη Nationalmannschaft, την εθνική ομάδα, σήμαινε για τον ίδιο μια τεράστια νίκη που δεν θα την έβαζε ποτέ σε κίνδυνο. Απόδειξη ότι απέρριψε την πρόταση, ξέροντας πως στην παραμικρή μελλοντική αποτυχία θα τον περίμεναν στη γωνία για να τον σκίσουν.

Βέβαια για να γίνει δεκτός τα τελευταία χρόνια στη γερμανική ποδοσφαιρική νομενκλατούρα, μέτρησαν κι οι συντηρητικές του απόψεις. Από μικρός βρισκόταν κοντά στους Χριστιανοδημοκράτες. Μέλος της νεολαίας του Αντενάουερ και στη συνέχεια οπαδός του Χέλμουτ Κολ, είναι λογικό να στέκεται πια δίπλα στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Κι ακόμη πιο λογικό ακούγεται να θέλει να τον χρησιμοποιήσει η Γερμανία ως «πρέσβη καλής θέλησης», στέλνοντάς τον εδώ να μας πει… πόσο οι συμπατριώτες του θέλουν το καλό μας και με ποιον τρόπο θα πρέπει να βρούμε μαζί τους λύσεις.

Εκείνο που ίσως να μην καταλαβαίνει είναι πως ό,τι και να τον έβαλαν να πει στους Ελληνες, δεν θα έχει καμιά πρακτική αξία…

Η ζωή των περισσότερων εδώ τινάχτηκε στον αέρα. Οι πολλοί υποφέρουν όχι μόνο από τις ελληνικές πολιτικές πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η «έξυπνη» και «καλόκαρδη» Μέρκελ τούς συμπεριφέρθηκε. Και χωρίς αμφιβολία είναι θύματα μιας συνταγής που οι ίδιοι οι εμπνευστές της τη χαρακτηρίζουν επίσημα ως αποτυχημένη.

Το σίγουρο είναι πως στην όποια απόπειρα επικοινωνίας με τον απλό κόσμο θα σπάσει τα μούτρα του. Ισως να αντιμετωπίσει και δυσάρεστες εκπλήξεις στον δρόμο από ανθρώπους που τον λάτρεψαν τα τελευταία χρόνια.

Δεν ξέρουμε ακόμη τι θα μπορούσε να απαντήσει για την ανεργία που φτάνει το 30%, για τα συσσίτια που θυμίζουν κατοχή, τους άστεγους και τους άλλους που δεν έχουν να αγοράσουν πετρέλαιο ξεπαγιάζοντας ή για τα νοσοκομεία που σε μερικές περιπτώσεις δεν διαθέτουν τα απαραίτητα. Λίγο δύσκολο να προβλέψω κι αν θα μπορέσει εκεί που θα τον πάνε να διακρίνει ότι ο σημερινός Ελληνας δεν έχει καμιά σχέση μ' εκείνον που πανηγύριζε κάποτε, καθώς δεν του έχουν μείνει κουράγια ούτε για να χαμογελάσει.

Μια απλή ερώτηση θα μπορούσε να κάνει συντρίμμια το όποιο σκηνικό πάει να στηθεί…

-Τι πιστεύετε, χερ Οτο; Τα λεφτά των δανείων που μας δίνετε, θα πρέπει να πηγαίνουν πρώτα για καθετήρες στα νοσοκομεία και μετά για να πληρώνονται οι δόσεις των προηγούμενων δανείων ή… ανάποδα; Κι αν η απάντηση είναι «πρώτα τα νοσοκομεία», γιατί ήρθατε να μας προπαγανδίσετε μια πολιτική που κάνει το αντίθετο; Ξεκάθαρα όμως. Οχι στο στιλ… ουγκαγκαμπούμ μπουμ γκι!

Γιατί όλα τα άλλα…

Αλλωστε, στα τόσα χρόνια που βρισκόταν εδώ ο Ρεχάγκελ δεν είχε κάποια δημόσια παρέμβαση που να κάνει αυτόματα αξιόπιστο σε κάποιο βαθμό τον όποιο πολιτικό του λόγο.

Και ίσως το μόνο κέρδος για τη Μέρκελ και το κόμμα της απ' όλη αυτή την εκστρατεία, θα ήταν κάποιες ψήφοι Ελλήνων της Γερμανίας στις εκλογές. Αν το ταξίδι έγινε γι' αυτόν τον λόγο, δεν αποκλείεται να πετύχει τον στόχο του…