ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ

Του Γιάννη Ξανθούλη

…Κανονικό ηλιοστάσιο εαρινό πλέον και να που βρεθήκαμε στο τελευταίο μαρτιάτικο Σάββατο. Δηλαδή στην απόλυτη συνείδηση της Σαρακοστής, με ήδη δύο Παρασκευές Χαιρετισμών στο «τρυφερό» ενεργητικό της. Ανθισαν οι νεραντζιές, τις οσφραίνομαι τα προχωρημένα απογεύματα, όταν βγαίνω να περπατήσω στην κατουροποτισμένη πολιτεία του ρημαδιού. Επαψαν να με εντυπωσιάζουν από καιρό τα θλιβερά σημάδια της φθοράς, οι βανδαλισμοί της οργής, τα γκράφιτι της «επαναστατικής» αυταρέσκειας, ο ενθουσιώδης χαλασμός της απογοήτευσης αλλά κι όλες οι παράμετροι του φόβου. Μόλις προχθές μια φίλη, κάποιας ηλικίας, κόντεψε μέρα-μεσημέρι να στραγγαλιστεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της από λεβέντη ξάδερφο ανώμαλο του Ζορό. Επέζησε με σοκ και ράμματα. Κατά τα άλλα η ζωή προχωρεί με λογιστικό οίστρο και τη γνωστή ανά την Υφήλιο κυπριακή περιπέτεια. Τρόικες μπαίνουν, τρόικες βγαίνουν, Γερμαναράδες φωστήρες της τετραγωνικής ρίζας διδάσκουν την ηθική της τοκογλυφίας, θρηνούν οι τράπεζες όταν δεν το παίζουν Βακχίδες, ταπεινώνεται ο μέσος Ελλην καταδικασμένος στην εκεχειρία τού τίποτα και πάει λέγοντας. Μερικές φορές θαυμάζω το θράσος -το ακαταπόνητο- εκείνων που ακόμη παίζουν με τους όρους της εξουσίας όπως πριν από δέκα ή και περισσότερα χρόνια. Αποτυχημένοι πρώην δημοτικοί άρχοντες θεωρούν χρέος τους να ξαναβυθίσουν το άρρωστο υπερεγώ τους στη λάσπη της ανεπάρκειας. Ναι, ναι, αυτή που μοσκοβολά αμμωνία και ολόφρεσκο σκατό στην πόλη της Παλλάδας. ΕΔΩ που το «κρεμ ντε λα κρεμ» του γυφταριού αρπάζει ό,τι μπρούντζινο βλέπει το μαύρο μάτι. Προτομές ηρώων, από χρόνια απαξιωμένες, καλώδια της ΔΕΗ, πόμολα κι άλλα τέτοια αξεσουάρ. Αλλοι πιο ενδιαφέροντες ανατομικά παιδαράδες χαιρετούν -από χοντρομαλακία- φασιστικά μες στα γήπεδα ως προέκταση των συμπτωμάτων του πλαστικού εγκεφάλου τους. Ενώ άλλοι μες στην κοινότοπη αντίστιξη του «αντιφασισμού» τους, σπεύδουν να κομματιάσουν το υποπαιδάριον του «ολέθριου σφάλματος» εντός της γηπεδικής αρένας. Δίπλα σε ΟΛΑ αυτά τα χαριτωμένα μάθαμε για πολλοστή φορά την «ορθόδοξη» ετυμηγορία των Ρώσων. Δηλαδή το ηρωικό «νιετ» στην Κύπρο, γιατί κόρακας κοράκου… κ.λπ. Μάλλον αυτοί οι απαστράπτοντες ρωσομαφιόζοι ΔΕΝ έχουν σχέση με τις μεσήλικες κιτσάτες ρωσοειδείς που γεμίζουν τα λιγοστά παγκάκια της πρωτεύουσας τα μελαγχολικά απογεύματα του Σαββατοκύριακου. Τις παρατηρώ και προσπαθώ να τις ταυτίσω με ηρωίδες του Τσέχοφ, του Ντοστογιέφσκι ή του Τολστόι, άνευ επιτυχίας. Πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτές στο ερημωμένο αθηναϊκό κέντρο να δηλώνουν παρούσες δίπλα στις αστυνομικές κλούβες με τους εκπάγλου βαριεστημάρας άνδρες. Ευτυχώς που η κινητή τηλεφωνία και η φραπεδιά συμμερίζονται την ορμονική τους μοναξιά, όσες ώρες περιμένουν τον εχθρό απ' το μέτωπο των Εξαρχείων, αυτοί οι εύρωστοι νεανίες που επάξια θυμίζουν κομπαρσαρία στις βιβλικές παραγωγές της αείμνηστης Τσινετσιτά.

Ομως ο διαβάτης μπορεί να εισπνεύσει άρωμα νεραντζιάς ακόμη και στην Ιπποκράτους. Να αποπροσανατολιστεί απ' τον τρέχοντα ζόφο και την τοξική νεύρωση των δρόμων. Για μια στιγμή ή με μια σταλιά «τζούρα» νεραντζιάς ίσως να πάψει να βλέπει τα ανορθόγραφα ταμπελάκια των επαιτών με τα απαραίτητα «ΤΕΣΕΡΡΡΑ ΠΕΔΕΙΑ ΤΟ ΕΝΑ ΑΓΡΟΣΤΩ…» ή «ΔΕΝ ΕΧΙ ΨΟΜΙ – ΕΧΙ 4 ΠΕΔΙΑ» («Ψωμί δεν είχε, αλλά ψωλή είχε», που λέει και ο αποδεκατισμένος λαός). Με τέτοιες κομψές σκέψεις μάλλον θα με βρει ο σκληρός Απρίλης που συνεπέστατος θα πετάξει πάλι μοβ πασχαλιές απ' τη νεκρή γη, όπως έγραψε ο ποιητής για τον Απρίλη που είχε κατά νου πριν από πολλά πολλά χρόνια… ή όπως έλεγε κι ο Γκάτσος στον καιρό του, «Τι να την κάνεις πια την περηφάνια, ήρθε ο καιρός τού έχε γεια». Η αθηναϊκή άνοιξη βέβαια προσπαθεί να χαλαρώσει το νευρικό μας σύστημα με την ηλιοφανή της επιείκεια, όσο μπορεί, σε αντίθεση με τους πρωτεϊνούχους Ευρωπαίους βορινούς συνδαιτυμόνες μας που ξύλιασαν απ' την παγωνιά. Ετσι κι αλλιώς το κρύο τούς είναι απαραίτητο για τα ψύχραιμα αισθήματά τους. Τουλάχιστον είμαι ήσυχος για την κυρία Μέρκελ μ' αυτές τις θερμαγωγές σωβρακοφανέλες που ντύνεται δίκην στολής… Και η ζωή προχωρά με τις αμετροεπείς δρασκελιές της. Το θέμα είναι πλέον τα… κρατήματα. Από πού να κρατηθούμε. Αλλο το ρήμα «κρατώ-κρατιέμαι» κι άλλο το ύποπτο ουσιαστικό «κράτος-κρατισμός». Σαχλαμάρες… Νομοταγείς, δολοφόνοι, «επίορκοι», «βλαχοδήμαρχοι», εξουσιαστές (και το αντίθετο) απελπισμένοι, τρομοκρατημένοι, ποδοσφαιριστές τατουαζαρισμένοι με άκρατο ενθουσιασμό για τα άμεμπτα γκολ τους, εργοστάσια θλιβερά και επιζήμια για την υγεία της Περσεφόνης (σύζυγος Πλούτωνα και κόρη θεάς Δήμητρας), καφενόβιοι της μοναξιάς με ωραία κινητά, πεινασμένοι μαθητές που πιστεύουν στον έγχρωμο καλό Χριστούλη των θρησκευτικών καρτ ποστάλ, δεσποτάδες με extra large εσώρουχα, φυλακές που εξαρτώνται απ' τους φορολογούμενους συνεπείς δύστυχους πολίτες για να συντηρούν καθάρματα που από χρόνια έπρεπε να έχουν γίνει λίπασμα κ.λπ. Οπως μου είπε μια κυρία (με είκοσι μάνταλα και κλειδαριές στην πόρτα της): «ΠΙΣΤΕΥΩ μόνο στη δικαιοσύνη του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς»…

Προσωπικά… τα έχω παίξει. Φυσικά περπατώ εις το δάσος είτε είναι ο λύκος είτε όχι. Ισως γιατί καλλιεργώ μια ιδιότυπη άγνοια και δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Ισως γιατί καλλιεργώ, για προσωπική χρήση, ένα είδος αειθαλούς πένθους. Αλλά αυτό αφορά μόνο τον γράφοντα…