Στελέχη της ηγετικής ομάδας του Περισσού προσπαθούν να ανακόψουν το κύμα αμφισβήτησης που διευρύνεται στην πορεία για το 19ο συνέδριο, εκτοξεύοντας βαριές κατηγορίες εναντίον όσων διαφωνούν

Του Φώτη Παπούλια

^[1]«Ο αιφνιδιασμός υπήρξε απόλυτος, δεν περιμέναμε ότι θα βρεθούμε μπροστά σε μια χιονοστιβάδα αμφισβήτησης των Θέσεων του συνεδρίου». Με τη φράση αυτή στέλεχος του ΚΚΕ αποτυπώνει το κλίμα του εσωκομματικού διαλόγου, αλλά πρωτίστως περιγράφει την αγωνία και την αμηχανία που διακατέχουν την ηγετική ομάδα του Περισσού.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η ηγεσία είχε πεισθεί ότι στελέχη και μέλη, ειδικά μετά το διπλό καταστροφικό αποτέλεσμα των εκλογών Μαΐου–Ιουνίου, θα συσπειρώνονταν γύρω της, σε μια προσπάθεια να περισωθεί ό,τι μπορούσε να περισωθεί, ποντάροντας στα «υγιή» αντανακλαστικά της κομματικής βάσης όταν αυτή αισθάνεται ότι απειλείται παντοιοτρόπως. Ομως η πραγματικότητα απέχει από την επιθυμία της ηγεσίας, όπως καταδεικνύεται από τις απόψεις που κατατίθενται και δημοσιεύονται στον «Ριζοσπάστη» και την «ΚΟΜΕΠ». Και αν κάποιοι στον Περισσό στην αρχή τουλάχιστον μιλούσαν για «τυχαία εισροή κριτικών κειμένων», σήμερα έχουν ανακρούσει πρύμναν και κάνουν λόγο πλέον για μια «αμφισβήτηση της ηγετικής ομάδας η οποία ουδείς μπορεί να προβλέψει πού θα σταματήσει και κυρίως ποια μέχρι χθες προβεβλημένα στελέχη θα παρασύρει στη λήθη».

Κριτική στις θέσεις

Το καινοφανές γεγονός του 19ου συνέδριου είναι ότι η κριτική δεν εστιάζεται στο ζήτημα της λαϊκής συμμαχίας και των συνεργασιών ή στα αίτια της εκλογικής αποτυχίας, αλλά επεκτείνεται σχεδόν στο σύνολο των Θέσεων. Από την ανάλυση για το πού και πώς τοποθετείται η χώρα στον καπιταλιστικό–ιμπεριαλιστικό κόσμο, τι είδους ανάπτυξη πρέπει να ακολουθήσει, την αδυναμία αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, τα κινήματα των αγανακτισμέων, τον εν τέλει «κλειστοφοβικό χαρακτήρα του κόμματος». Ακόμη και την τακτική του Περισσού απέναντι στα κομματικά ΜΜΕ.

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα του ΚΚΕ, ισχυρίζονται μάλλον χωρίς ίχνος υπερβολής ότι «είναι η πρώτη φορά που ο εσωκομματικός διάλογος διακρίνεται από μαχητικότητα, κριτικές απόψεις και οι συμμετέχοντες έχουν πλέον υπερβεί τον φόβο απέναντι στην ηγετική ομάδα». Αμφισβήτηση η οποία διαπερνά τη «σπονδυλική στήλη» του ΚΚΕ και στέλνει τα κύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. «Με πάθος για την υποστήριξη της κομμουνιστικής φυσιογνωμίας του κόμματος και χωρίς φόβο για την επόμενη μέρα», όπως εύστοχα παρατηρεί μέλος του ΚΚΕ.

Αντιμέτωπη με το κλίμα αυτό η ηγετική ομάδα έριξε στο πεδίο τα μεγάλα όπλα. «Εσωτερικούς εχθρούς» ανακάλυψε η Αλέκα Παπαρήγα, ταυτόχρονα με «οπορτουνιστές, αγράμματα στελέχη, διαφωνούντες». Από τον «Ριζοσπάστη» (29/3) ο θεωρητικός Μ. Μαΐλης σε άρθρο του με τίτλο «Αρθρα–καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά…» επετίθετο στους διαφωνούντες. «Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει -οι παραπάνω και άλλοι- από την αντεπανάσταση του 1989-1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα-καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο συνέδριο… Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των «μεταβατικών κυβερνήσεων» ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας». Και επιπλέον «εκτοξεύουν κατηγορίες με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα! Κάνουν το ίδιο που κάνουν τα Μέσα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Στον «Ριζοσπάστη»

Και προειδοποιεί: «Τα πράγματα είναι καθαρά και από το ομολογημένα και από τα ανομολόγητα. Ομως το ΚΚΕ στην 95χρονη Ιστορία του έχει βιώσει τα πάντα και έχει βγάλει συμπεράσματα αμετάκλητα». Το Σάββατο (30/3) ο εκδότης–διευθυντής του «Ριζοσπάστη» και μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ Στ. Λουκάς έγραφε: «Σήμερα, μπροστά στο 19ο συνέδριο εχθροί και «άσπονδοι φίλοι» παρεμβαίνουν ανοιχτά και πολύμορφα προκειμένου να υπονομεύσουν τη σύγχρονη επεξεργασία του προγράμματος του κόμματος». Και συνέχιζε: «Σε αυτό έχουν συμβάλει και ορισμένα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ελάχιστα βεβαίως, ακόμη και πρώην μέλη της Κ.Ε., αλλά και ελάχιστοι δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη», δίνοντας όπλα στον αντίπαλο να κτυπά το Κόμμα και τη γραμμή του». Και το μέλος του Π.Γ., Δ. Γόντικας, έλεγε σε ομιλία του στην αχτίδα δημόσιας διοίκησης ότι «οι σύντροφοι αυτοί υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το κόμμα, την πολιτική των οπορτουνιστών κάθε είδους και ταυτόχρονα ενισχύουν το οπλοστάσιο των αντιπάλων σε βάρος του Κόμματος».

Από τις στήλες του χθεσινού «Ριζοσπάστη» παρενέβη ο Ν. Μπογιόπουλος. Ο συγγραφέας του ευπώλητου βιβλίου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε…», επισήμαινε: «…με αυτή τη (μη) πολιτική συμμαχιών πλησιάζουμε τον σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η λαϊκή συμμαχία που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται απο το ΚΚΕ… είναι συμμαχία μόνο με τον εαυτό μας». Και αναφερόμενος στο εκλογικό αποτέλεσμα σημείωνε με αφορμή τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών» ότι «αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκάλυπτα τη ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές».

Στο ίδιο φύλλο (31/3) το μέλος της Κ.Ε., Δ. Αρβανιτάκης, σε κείμενο με τίτλο «Σταθερά μπροστά, ισχυρό ΚΚΕ» επιτίθεται στους «διαφωνούντες» γράφοντας: «…εκτίμησαν ότι λόγω του χαμηλού εκλογικού ποσοστού έχουν την ευκαιρία να πιέσουν μαζί με τους αντιπάλους μας για αλλαγή πορείας. Οχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω όλα αυτά τα χρόνια που παραμένουν μειοψηφούσες μονάδες, αλλά επιζητούν την κατοχύρωση και ισότιμη προβολή τους σαν τάση μέσα στο Κόμμα και μάλιστα στο πνεύμα του λενινισμού».

«Φραξιονισμός»

Στους «φραξιονιστές» απάντησε και το μέλος του Πολιτικού Γραφείου Γ. Μαρίνος, «οι θέσεις του φραξιονισμού ισοδυναμούν με προσπάθεια ακύρωσης σημαντικών ιδεολογικοπολιτικών βημάτων που έχει κατακτήσει το ΚΚΕ αυτά τα χρόνια» και αναφερόμενος στο θέμα των συμμαχιών γράφει: «Είναι παράλογος ο ισχυρισμός που αποκαλεί στενή την πολιτική του ΚΚΕ, η συκοφαντία αυτή δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά δεδομένα».