Λάβρος κατά των μεθοδεύσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ εμφανίζεται από το προσωπικό του blog ο Αλέκος Χαλβατζής, γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κόμματος

Του Φώτη Παπούλια

^[1]Με χθεσινή ανάρτησή του στο προσωπικό του ιστολόγιο (www. Alekosch.wordpress.com), ο Αλέκος Χαλβατζής, γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή, παρενέβη στον προσυνεδριακό διάλογο με οξύτατους χαρακτηρισμούς κατά της ηγεσίας του κόμματος. Με τίτλο «Σύντροφοι είναι απέραντη η σοσιαλιστική πατρίδα, κι όμως άλλος τόπος για υποχώρηση δεν υπάρχει! Πίσω μας είναι η Μόσχα…», λόγια που αποδίδονται σε πολιτικό επίτροπο του κόκκινου στρατού, ο Αλ. Χαλβατζής προβαίνει σε καταλυτική κριτική της ηγετικής ομάδας του κόμματος.

Ο αποχωρήσας από το 2010 από το Τμήμα Διαφώτισης της Κ.Ε. (και πρώην μέλος του Γραφείου του Κ.Σ. της ΚΝΕ) σημειώνει στο κείμενό του ότι «οι σημερινές εκτροπές αποτελούν αναδρομική νομιμοποίηση των εκτροπών που ζύμωνε και υλοποιούσε από χρόνια η πλειοψηφική (πλέον) φράξια που κουμαντάρει την Κ.Ε. του ΚΚΕ και όλο το Κόμμα» -στη συνέχεια αναφέρονται ως «τιμονιέρηδες». Και συνεχίζει: «Στον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο εκφράστηκε μια αξιοθαύμαστη αντίθεση στα σχέδια των τιμονιέρηδων για μετάλλαξη του ΚΚΕ. Η αντιπαράθεση αυτή αποτελεί γεγονός πρωτόγνωρο στην ιστορία του ΚΚΕ, και για την ιστορία του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, γεγονός τουλάχιστον σπάνιο». Μάλιστα ο συντάκτης του κειμένου επιτίθεται στους «τιμονιέρηδες» κάνοντας λόγο για «αστείες κατηγορίες ότι δήθεν τεκμηριώνεται φραξιονισμός όσων εκφράζουν διαφωνία με τις Θέσεις…», υποστηρίζοντας ότι «αν, ω φωτισμένοι τιμονιέρηδες, υπήρχε φράξια πέρα από τη δική σας, δεν θα φρόντιζε να την προωθήσει αμέσως στον δημόσιο διάλογο προκειμένου να διαμορφώσει συσχετισμούς πριν ολοκληρωθούν οι συνελεύσεις των ΚΟΒ;»

Μάλιστα δεν φοβάται να καταγγείλει κλίμα πρακτορολογίας, με αφορμή τη δημόσια καταγγελία τριών μελών του κόμματος, επισημαίνοντας πως «αυτό το κλίμα και μάλιστα δημόσιας πρακτορολογίας έχει πολλές δεκαετίες να δημιουργηθεί στο Κόμμα, ακόμα και μπροστά στο 13ο Συνέδριο που οδήγησε στη διάσπαση του ΚΚΕ μπορεί δικαίως ή αδίκως να ανταλλάχθηκαν οξείς πολιτικοί χαρακτηρισμοί αλλά όχι τέτοιες αστυνομικές κατηγορίες».

Και προβαίνει σε κριτική κατά των «τιμονιέρηδων», ισχυριζόμενος ότι «εδώ και χρόνια καλλιεργείται από τους τιμονιέρηδες ένα νοσηρό κλίμα φόβου και καχυποψίας με στόχο να ελέγξουν το Κόμμα είτε άμεσα με τον φόβο της καθοδήγησης – κυρώσεων είτε με τον φόβο του εχθρού», κάνοντας αναφορά σε «συντρόφους που έχουν διαγραφεί με στημένες κατηγορίες».

Διαχωρίζει τους καλοπροαίρετους συντρόφους, που θεωρούν σχεδόν ταμπού να μην υπερψηφίσουν μια πρόταση ανώτερου οργάνου, αλλά κριτικάρει αυτή τη λογική σημειώνοντας πως «αυτή η εμπιστοσύνη προς το Κόμμα μπορεί να έχει υγιή βάση αλλά στην υπερβολή της αποδεικνύεται επικίνδυνη, αφού χαλαρώνει την επαγρύπνηση και την προσωπική ευθύνη κάθε κομμουνιστή». Και καταλήγει πως «είναι προφανές ότι το Κόμμα ήδη κατρακυλάει στον γκρεμό και το θέμα είναι αν προλαβαίνει από κάπου να αρπαχτεί για να μην τσακιστεί». Και αφού επισημαίνει ότι «μέσα στο ανώμαλο και νοσηρό κλίμα πρακτορολογίας, ιδεολογικής τρομοκρατίας και φοβικών εκβιασμών μόνο παρωδία συνεδρίου μπορεί να γίνει» σημειώνει ότι «το συνέδριο πρέπει να αναβληθεί, να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι, να αποκατασταθεί έστω στοιχειωδώς η κομματική τάξη» υπενθυμίζοντας το προηγούμενο του 9ου Συνεδρίου, όταν οι Θέσεις είχαν «ξαναγραφτεί».

«Η λύση μπορεί μόνο να επιβληθεί, και κανείς άλλος δεν μπορεί να την επιβάλει εκτός από τα μέλη του Κόμματος… πρέπει να μπει φραγμός στην καταστροφή» τονίζει και ολοκληρώνει την παρέμβασή του: «Αλλος χρόνος για αναμονή, άλλος τόπος για υποχώρηση δεν υπάρχει».