ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Ορίστε, το μάθαμε κι αυτό: τα θέατρα που «κλείνει» (αλλά δεν θα κλείσει τελικά) ο Δήμος, γιατί δεν έχουν άδεια, είναι εστίες αντίστασης – στην Τρόικα, στο Μνημόνιο… Θα αναγνωρίσω στη δήλωση αυτή του Σταμάτη Κραουνάκη (κατά τη διάρκεια της χθεσινής ραδιοφωνικής του εκπομπής στον Bήμα FM) το χιούμορ του (γιατί μόνο ως αστείο μπορώ να το εκλάβω). Ομως, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και πολλούς να γελούν στη θέα δεκάδων παιδιών, που μπαίνουν σε θέατρα απ’ όπου λείπουν ακόμα και οι βασικές σημάνσεις. Ούτε έχει πλάκα να στριμώχνεις ενήλικες σε πατάρια και υπόγεια.

Είπα στρίμωγμα και θυμήθηκα τα μπουζούκια (τις καλές εποχές που δεν χώραγες να μπεις, όχι τώρα που βαράνε μύγες). Τότε, που όλοι εμείς οι καθωσπρέπει «καλλιεργημένοι» κουνούσαμε το δάκτυλο στους ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων, που θησαύριζαν θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών (sic). Σχεδόν καμία από τις πίστες ή τα παραλιακά μαγαζιά δεν έχει άδεια.

Σε αυτά εξαντλούσαμε –χωρίς κανένα αποτέλεσμα φυσικά- την αυστηρότητά μας. Και μετά, ως καλοί θεατρόφιλοι, κλείναμε τα μάτια και ρίχναμε και κάνα-δυο προσευχές για να την βγάλουμε καθαρή από τον εξώστη του «Αμόρε». Ας αποφασίσουμε, επιτέλους, για ποιους χώρους θέλουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια. Για να ξέρει κι ο καθένας από ποιο πόστο κάνει την αντίστασή του. Για να καταλάβει κι ο θαμώνας των μπουζουκιών πως το να πετάς λουλούδια είναι στις μέρες μας επαναστατική πράξη. Γεια σου ρε Πέγκυ Ζήνα, αντιστασιακή.

Μ.Κ.