Την οργή του Περισσού έχουν προκαλέσει τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στους διαφωνούντες του προσυνεδριακού διαλόγου. Θα ήταν όμως περίεργο αν ο Τύπος αδιαφορούσε

Του Τάσου Παππά

^[1]Τα συνέδρια των κομμάτων είναι κορυφαία γεγονότα. Εκεί συζητούνται όλα τα θέματα -ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά- που απασχολούν τον κομματικό πληθυσμό.

Οταν δεν είναι απλές συναθροίσεις μελών όπου κάνουν το κομμάτι τους οι αρχηγοί και οι από κάτω απλώς τους αποθεώνουν, όταν τα ζητήματα γραμμής, φυσιογνωμίας και αναστοχασμού για τη μέχρι τότε πορεία του κόμματος δεν αντιμετωπίζονται ως τυπική και διεκπεραιωτική διαδικασία, τότε αποκτούν ένα γενικότερο ενδιαφέρον και απασχολούν την κοινωνία.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Νομίζω ότι ήταν το μοναδικό συνέδριο του κόμματος που ήταν ανοιχτό στους δημοσιογράφους.

Το πιο ουσιαστικό συνέδριο

Ηταν το πιο ουσιαστικό συνέδριο κόμματος που έχει γίνει στην Ελλάδα, τουλάχιστον την περίοδο της μεταπολίτευσης. Η συζήτηση ήταν ελεύθερη, οι γνώμες διατυπώνονταν χωρίς τν βραχνά του στιγματισμού, οι αντιθέσεις ήταν μεγάλες, σοβαρές και όπως αποδείχθηκε ήταν αδύνατο να γεφυρωθούν. Το κόμμα ήταν χωρισμένο στα δύο. Η διάσπαση ήταν αναμενόμενη.

Πολλοί τότε ξαφνιάστηκαν από την ένταση της αντιπαράθεσης. Οι διαφωνίες βεβαίως προϋπήρχαν, απλώς δεν είχαν γίνει ευρέως γνωστές λόγω της πειθαρχίας που επέβαλλε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Υπάρχει κάτι ανάλογο σήμερα; Ουδείς εκτός ΚΚΕ μπορεί να το ισχυριστεί. Στα αστικά κόμματα οι πληροφορίες και οι «πληροφορίες», οι φήμες και οι σπερμολογίες είναι ο κανόνας και έτσι οι εκτός των τειχών έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν πού πάει το πράγμα.

Με το ΚΚΕ αυτό δεν είναι εύκολο. Συνήθως μαθαίνουμε για συγκρούσεις, παραμονές συνεδρίων όταν δημοσιεύονται άρθρα στα έντυπα του κόμματος στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου ή ύστερα από διαγραφές και εφόσον φυσικά οι διαγραμμένοι αποφασίσουν να μιλήσουν. Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθενται η ηγεσία και ο «Ριζοσπάστης» στα «αστικά» μέσα ενημέρωσης δεν είναι κάτι που πρέπει να ξενίζει. Αυτό γίνεται παραδοσιακά, ακόμη και σε περιόδους που δεν υπάρχει υποψία κρίσης στο ΚΚΕ.

Είναι ένας μηχανισμός άμυνας του κόμματος, περιφρούρησης της συνοχής του και ιδεολογικής προστασίας των μελών του από τη δράση των αντιπάλων του. Ωστόσο θα ήταν τουλάχιστον παράδοξο, η αστική δημοσιογραφία (χρησιμοποιούμε τον όρο για τη συνεννόηση) να αδιαφορήσει γι' αυτά που συμβαίνουν στο ΚΚΕ, όταν μάλιστα οι διαφορετικές απόψεις δημοσιοποιούνται. Απ' όποια σκοπιά κι αν προσεγγίσεις το θέμα, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσεις ή να υποτιμήσεις αυτό που γίνεται.

Κορυφαία στελέχη μεταύ διαφωνούντων

Για παράδειγμα, είναι άνευ σημασίας και δεν πρέπει να προκαλεί το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην κατηγορία των διαφωνούντων ανήκουν πρώην κορυφαία στελέχη του κόμματος (πρώην βουλευτής, πρώην μέλος του Πολιτικού Γραφείου, ο μέχρι πρότινος επικεφαλής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών); Αλήθεια, ο «Ριζοσπάστης» στις περιπτώσεις κρίσεων ή διασπάσεων στα αστικά κόμματα δεν ενημέρωνε τους αναγνώστες του για τις διεργασίες, τα εσωκομματικά στρατόπεδα, τις ανταγωνιστικές στρατηγικές; Ποιος θα ήταν για την ηγεσία του ΚΚΕ ο ενδεδειγμένος τρόπος κάλυψης της προσυνεδριακής διαδικασίας; Η απλή παράθεση των επίσημων ανακοινώσεων; Η περιγραφή των «Θέσεων» της Κεντρικής Επιτροπής χωρίς περαιτέρω αναφορές; Ενας άνευρος και αχρωμάτιστος σχολιασμός των απόψεων που κυκλοφορούν στο εσωτερικό του κόμματος;

Αυτή όμως δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι κάτι άλλο…