ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ

Ενα «διάλειμμα»–απόδραση από τα τρέχοντα

Tου Δημήτρη Γκιώνη

^[1]Αυτό που είχαν αποφύγει όταν ο γιος τους ήταν μικρός, η υιοθεσία ενός γάτου ή σκύλου, επειδή γνώριζαν πόσο δεσμευτική είναι η σχέση μ’ ένα κατοικίδιο, τους προέκυψε όταν ο ίδιος, μεγάλος πλέον, με δική του δουλειά, στην οποία περιφέρονταν διάφορα γατιά που περιμάζευε, εμφάνισε στο σπίτι ένα εγκαταλειμμένο μαύρο γατάκι, που όμως είχε ένα σοβαρό πρόβλημα: δεν μπορούσε να πάρει τα πίσω πόδια του.

«Για δυο-τρεις ημέρες», καθησύχασε τους γονείς, με την πεποίθηση: «Θα το κάνω να περπατήσει». Υπήρχε ήδη η ενθάρρυνση του ορθοπεδικού: «Με φροντίδα και αγάπη, μπορεί».

Η υιοθεσία

Η υπόσχεση των δυο–τριών ημερών σαν να μη δόθηκε, καθώς ο γάτος εγκαταστάθηκε στη μικρή βεράντα του σπιτιού, με όλα τα «κομφόρ». Και να οι περιποιήσεις, με ό,τι καλύτερο σε γατοτροφές, φάρμακα και ασκήσεις, με την αρχική αμηχανία για τον αναπάντεχο συγκάτοικο, στον οποίο αυτό που ξεχώριζε στην όλη μαυρίλα του ήταν δυο μάτια σαν προβολείς, να τη διαδέχεται η συμπάθεια. Πολύ περισσότερο καθώς, συν τω χρόνω, άρχισε να δυναμώνει, να κινεί τα λαβωμένα πόδια του, να περπατάει και να γίνεται παιχνιδιάρης και αγαπησιάρης – ακόμα και για το πρεσβύτερο μέλος της οικογένειας (σε βαθμό που έβαζε σε δοκιμασία τη συνείδησή του, καθώς γνώριζε ότι υπάρχουν πάσχοντες συνάνθρωποι που δεν απολαμβάνουν ανάλογη φροντίδα).

Οντας εξ επαρχίας το εν λόγω μέλος, στεκόταν στη χρηστική μεταχείριση των λεγόμενων κατοικίδιων. Οπου οι μεν γάτοι εξολόθρευαν τα ποντίκια, οι δε σκύλοι φύλαγαν το σπίτι και τ’ άλλα ζωντανά (γιδοπρόβατα κυρίως), τρώγοντας, και τα μεν και τα δε, τα αποφάγια. Και, εννοείται, έξω από το σπίτι. Ο ίδιος πάντως, αν ήταν να διαλέξει, θα προτιμούσε ένα σκύλο. Η συμβίωση όμως με τον γάτο είχε αρχίσει να του αλλάζει την επιλογή, καθώς προοδευτικά κατακτούσε και τη δική του έγνοια: να τον προσέχει, να τον χαϊδεύει, να διασκεδάζει με τα καμώματά του, ν’ αναρωτιέται τι μπορεί να σκέφτεται ένας γάτος που, βολεμένος στο στρώμα του ή στο δάπεδο, ατενίζει με το βλέμμα τον τοίχο της βεράντας ή το εσωτερικό του σπιτιού. Πολύ περισσότερο όταν αγνοεί πώς ζουν τα ομοειδή (δυο-τρεις φορές που δοκίμασαν να τον βγάλουν κάτω στην αυλή, παραλίγο να τον χάσουν). Κι από κοντά ο φιλοσοφικός (αν αγαπάτε) σκεπτικισμός για τις επιλογές που έρχονται στον κόσμο δίποδα και τετράποδα.

Η απώλεια

Σύμμαχοι στην εκτίμηση προς τον γάτο οι ύμνοι επιφανών λογίων, δικών μας και ξένων (σε αφθονία στο Διαδίκτυο). Επιλεκτικά: «Γεννήθηκε εντελώς τέλεια και ξέρει αυτό που θέλει», κατά τον Μπόρχες, «Αλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της / Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία», κατά τον Καβάφη. Κι ας μην μας διαφεύγει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν αναδείξει τη γάτα σε θεότητα, ενώ εδώ σ’ εμάς υπάρχει, πλην των νοσηλευτηρίων, και Κοιμητήριο Τετραπόδων.

Ομως εκεί, κοντά στον πέμπτο χρόνο, που ο καλός μας είχε πάρει τ’ απάνω του, άρχισε η κάτω βόλτα και συνακόλουθα οι τακτικές επισκέψεις σε ειδικούς, με εξετάσεις και γνωματεύσεις: ακτινογραφίες, κυτταρολογική αίματος, βιοχημικές αναλύσεις, υπέρηχοι, αντιβιοτικά. Αλλά το αποτέλεσμα αρνητικό. Και το τρίτο βράδυ της νοσηλείας του, άφησε την τελευταία του πνοή. «Οι γάτες είναι κατ’ εξοχήν κινητικά ζώα. Απ’ τη στιγμή που θα το στερηθούν, αρχίζει η βιολογική τους φθορά. Και πολλά είναι τα πέντε χρόνια που έζησε», αποφάνθηκε γνώστης. Λύπη και κατήφεια στο σπίτι για την απώλεια.

Παραμένουν μερικές εικόνες: Καθώς στεκόταν μέσα ή έξω και τους χάζευε, τα ενδεικτικά νιαουρίσματα, οι στιγμές που καταδεχόταν τα χάδια τους, και ο νέος στον οποίο χρωστούσε τη σωτηρία του, καθώς τον έβλεπε αποδυναμωμένο στα τελευταία του, να προσπαθεί ξαπλωμένος δίπλα του να επικοινωνήσει –μάταια- μαζί του: «Τι έχεις, μπόμπιρά μου, θα σε πάω στον γιατρό, θα γίνεις καλά…»

Αν το ζωντανό ήταν σε θέση να γνωρίζει πόσο το αγάπησαν αυτοί που το υιοθέτησαν και πόση λύπη τους έδωσε η απώλειά του, θα άξιζε να έχει ζήσει μόνο γι’ αυτό.

……………………………………………………………………………..

Στο πλαίσιο

Επί 128 χρόνια το «Βιβλιοπωλείον της Εστίας» ήταν ένας πνευματικός φάρος – εκδοτικός, βιβλιοπωλικός, στέκι επιφανών ανθρώπων του πνεύματος. Απόλαυση και μόνο το χάζεμα στις βιτρίνες του. Αρχικά, τα περισσότερα χρόνια, στη Σταδίου και στη συνέχεια στη Σόλωνος. Και τώρα κλείνει – θύμα της κρίσης, που πλήττει και τον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο. Αλλά στην Ελλάδα ζούμε – και μόνο που άντεξε τόσα χρόνια, θαύμα είναι.

***

Σήμα κινδύνου για τη λειτουργία του 14ου Δημοτικού Σχολείου, στους πρόποδες του Λυκαβηττού, που φέρει το όνομα του δημιουργού του –προ 80 ετών– Δημήτρη Πικιώνη. Ενα σχολείο-υπόδειγμα διεθνώς, που κινδυνεύει καθώς οι κρατικοί αρμόδιοι δεν σκοτίζονται για τη συντήρησή του. Ολοσέλιδη αναφορά το περασμένο Σάββατο στην παρούσα εφημερίδα από τη συνάδελφο Χαρά Τζαναβάρα.

***

Αφορμή η εκδήλωση που έγινε στον χώρο του ίδιου σχολείου, με ομιλητές όπως η Αγνή Πικιώνη (κόρη του αρχιτέκτονα), ο πρώην υπουργός Παιδείας Δημήτρης Φατούρος, ο αρχιτέκτονας–πανεπιστημιακός Δημήτρης Αντωνακάκης, ενώ συγκινητική ήταν η θεατρική παράσταση που είχαν ετοιμάσει οι μικροί μαθητές. Να μη μείνει τίποτα όρθιο της προκοπής.

***

«Cherchez να φαμ!». Με τον μποσταντζόγλειο ευρηματικό τίτλο, άνοιξε χθες και θα διαρκέσει ώς τις 19 Μαΐου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς η έκθεση η αφιερωμένη στο έργο του δημιουργού των διαχρονικών Μαμά Ελλάς, Πειναλέων και Ανεργίτσα. Συνδιοργανωτές, το Μουσείο Μπενάκη και το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ, που χρηματοδοτεί την έκθεση (πράγμα –ο δεύτερος φορέας– που παραλείπεται από αρκετά αδελφά δημοσιεύματα – άγνωστο γιατί). Ακρως επίκαιρο.

ΚΑΙ… Τυχερέ – δεν έχεις καταθέσεις.

[email protected]