Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Σαρκαστικός εμφανίστηκε σε κάποια αποστροφή του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σχολιάζοντας τις επίμονες ερωτήσεις που του απηύθυνε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην προανακριτική επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ. «Στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων -είπε- η επανάληψη συνεχώς της ίδιας ερώτησης συνιστά βασανιστήριο». Μάλιστα. Είπε κι άλλα. Αποκάλεσε τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ «θηλυκό Ιαβέρη», δείχνοντας προφανώς τις γνώσεις του στην παγκόσμια λογοτεχνία. Από τη μια επικαλείται τα ανθρώπινα δικαιώματα, από την άλλη τα αγνοεί, προσφεύγοντας σε χαρακτηρισμούς που θίγουν την προσωπικότητα του συνομιλητή του και ακυρώνουν την πολιτική ως μορφή διαλόγου.

Είναι εύκολες οι μεταπηδήσεις του από το πολιτικό στο προσωπικό, αν και δεν είναι σίγουρο ότι ξέρει πως πολιτικό και προσωπικό ταυτίζονται, ότι η πολιτική συντροφεύει τον άνθρωπο στο κάθε του βήμα, στην κάθε του λέξη, στην κάθε του πράξη. «Είσαι φασίστας -είπε σ' έναν αλαζόνα βουλευτή της Χ.Α. Η Βουλή δεν μπορεί να κάνει διάλογο με τέτοιες συμπεριφορές». Μάλιστα. Πάνε τα ρήματα, πάνε οι αφηρημένες έννοιες. Τέλος πάντων, καθηγητής Πανεπιστημίου είναι. Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία. Αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε είναι τι συνιστά, και σε ποιο δικαστήριο, η επανάληψη συνεχώς της ίδιας οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει το κόμμα του. Μήπως συνιστά (κι εδώ δεν χωρεί αμφισβήτηση) βασανιστήριο για ολόκληρη κοινωνία, μήπως αυτή η πολιτική διαμορφώνει ένα σκοτεινό μέλλον για τη χώρα και τον δύσμοιρο πολιτισμό της;

Αλλά, όταν πρόκειται για την ουσία, ο κ. Βενιζέλος σιωπά ή υπεκφεύγει ή γλιστρά προς την ασάφεια στίλβοντάς την, όμως, με αληθοφανή άγνοια. Ο,τι έκανε στην επιτροπή της Βουλής. Αυτά που συνέβησαν με τη λίστα Λαγκάρντ δεν τον ενδιαφέρουν διότι, τότε, δεν ήταν υπουργός Οικονομικών. Η «πρωτογενής» γνώση του στα γεγονότα είναι η μη γνώση, ο ίδιος νόον έγνω αφού διάβασε τη δικογραφία (όταν όλα είχαν τελεστεί κ.λπ.). Ολα συνέβησαν πίσω από την πλάτη του, ερήμην αυτού του θηρίου της αντίληψης και της εν γένει δημοκρατικότητας. Δεν θέλουν να καταλάβουν οι Ελληνες πολιτικοί ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ο καιρός που η παρουσία τους γοήτευε τα πλήθη ή δημιουργούσε από μόνη της «πολιτική». Οτι πρέπει να «μαζέψουν» την εικόνα τους πλέον, αλλά και τον λόγο τους. Οι σκηνές από τη Βουλή και οι διάλογοι θυμίζουν, όντως, παιδική χαρά, μια αδιάλειπτη ενότητα του αστείου και του τραγικού.

Κάποτε στη Βουλή μίλαγαν τουλάχιστον ωραία ελληνικά και ας ήσαν βουτηγμένα σε μίση και πάθη, σε διαβολές και σκοπιμότητες. Τηρούσαν ένα επίπεδο υψηλό (κάποτε… πριν από πολλές, πολλές δεκαετίες, σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής). Εχει κάποια σημασία το σχόλιο του πρώην προέδρου της Βουλής Απ. Κακλαμάνη: «Ευτελίζεται κάθε έννοια κοινοβουλευτικής δεοντολογίας και θεσμικής υπευθυνότητας». Αναφερόταν στον βουλευτή της Χ.Α., αλλά εύκολο είναι να μεταφερθεί στους πολιτικούς που έχουν εκλεγεί και στρογγυλοκάθονται τώρα στα έδρανα, αδιαφορώντας για τη νοημοσύνη της κοινωνίας' μάλλον έχουν βαλθεί να την αφανίσουν. Ουδείς ξέρει ή είδε ή άκουσε… Ολοι, όμως, μιλάνε για αλήθεια…

[email protected]