Είναι δύσκολο έως αδύνατον πολιτικά πρόσωπα να λειτουργήσουν ως δικαστές. Γιατί αυτό που σε τελική ανάλυση θα μετρήσει στην απόφασή τους δεν θα είναι η αναζήτηση της αλήθειας, αλλά η περιφρούρηση των κομμάτων τους

Του Τάσου Παππά 

Η τάση να εστιάζουμε και να αναδεικνύουμε το προκλητικό, το παρασκηνιακό, το συγκρουσιακό δεν αφορά μόνο τη δημοσιογραφία, έντυπη και ηλεκτρονική. Οι περισσότεροι, επειδή έτσι έχουμε εκπαιδευτεί στην πορεία του βίου μας από τους ποικίλους ιδεολογικούς μηχανισμούς, συνήθως μένουμε στην επιφάνεια, ιδιαίτερα όταν αυτή εμφανίζεται ελκυστική και ερεθιστική, και αποφεύγουμε να πάμε στο βάθος των πραγμάτων. Η νηφάλια προσέγγιση και η απροκατάληπτη ανάλυση των στοιχείων προκειμένου να αποκαλυφθεί η αλήθεια είναι μια σύνθετη και επίπονη διαδικασία που γίνεται ακόμη δυσκολότερη όταν παρεισφρέουν οι κομματικές σκοπιμότητες

Από τη στιγμή που στην επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ τα κόμματα επέλεξαν να τοποθετήσουν στελέχη τους με εκρηκτικό χαρακτήρα ήταν βέβαιο ότι οι σοβαρές ειδήσεις που θα έβγαιναν, χάρη στο μεράκι και το αίσθημα ευθύνης ορισμένων εκ των συμμετεχόντων, θα πέρναγαν σε δεύτερη μοίρα και το ενδιαφέρον θα συγκέντρωναν οι αψιμαχίες, οι προσωπικές κόντρες ,οι δηλητηριώδεις υπαινιγμοί και τα ευφυολογήματα της οκάς. Κάποιες φορές έχεις την αίσθηση ότι ορισμένα επεισόδια προκαλούνται επί τούτου με μοναδικό στόχο να εξασφαλίσουν οι πρωταγωνιστές τους μερικά ψίχουλα δημοσιότητας.

Ανοίγω μια παρένθεση: βουλευτής που δεν βρίσκεται στη ζωή, με υποτυπώδη δραστηριότητα εντός του Κοινοβουλίου, κατάφερνε για μεγάλο διάστημα να «παίζει» καθημερινώς στις τηλεοράσεις. Πώς; Μ’ έναν απλό τρόπο. Προσερχόμενος στη Βουλή πήγαινε κατευθείαν στις κάμερες που ήταν στημένες έξω από την είσοδο και εκτόξευε μια βαρύγδουπη φράση που παρέπεμπε εμμέσως στην τρέχουσα επικαιρότητα. Πού την έβρισκε; Στα σχετικά βιβλία που κυκλοφορούν με γνωμικά, ρητά, παροιμίες και «τσιτάτα» επιφανών αντρών και γυναικών. Εντυπωσίαζε με την ευρυμάθεια και την ευθυβολία του και αυτομάτως καταλάμβανε μια περίοπτη θέση στη σκηνή της δημοσιότητας. Κάπως έτσι κέρδιζε τη βουλευτική έδρα του σε μεγάλη περιφέρεια της χώρας.

Ωστόσο, για να επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς, το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επιτροπή δεν έχει να κάνει τόσο με τους δύστροπους και εσκεμμένα θορυβοποιούς βουλευτές που στήνουν επεισόδια και στη συνέχεια διοχετεύουν τα «ανδραγαθήματά» τους στα ΜΜΕ (κατά κανόνα επιλεκτικά), ούτε με τους αλιευμένους από τα εγχειρίδια εξυπνακισμούς, όσο με τον ρόλο αυτών των επιτροπών και τις τακτικές των κομμάτων.

Από την πρόσφατη ιστορία ξέρουμε ότι επιτροπές τέτοιου τύπου σπανίως καταλήγουν σ’ ένα κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα. Η συνήθης πρακτική είναι κάθε κόμμα και πόρισμα. Κάθε κόμμα και μια διαφορετική αφήγηση για το τι συνέβη. Στην προκειμένη περίπτωση η πρόθεση των κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι να ολοκληρωθεί η διαδικασία στα γρήγορα και όπως όπως και να περιοριστεί ο κολασμός στον Γ. Παπακωνσταντίνου και σε ορισμένους δευτεροκλασάτους παράγοντες της δημόσιας διοίκησης. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Στην πυρά ένας αναλώσιμος πολιτικός, στο απυρόβλητο το μνημονιακό μπλοκ.

Από την πλευρά της αντιπολίτευσης έχουμε άλλες επιδιώξεις. Το ΚΚΕ θέλει να δείξει ότι ο καπιταλισμός είναι η αιτία όλων αυτών των φαινομένων, η Χρυσή Αυγή ότι ευθύνεται ο σάπιος κοινοβουλευτισμός, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να τοποθετήσει στο κάδρο των ενόχων τα δύο από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης: το ΠΑΣΟΚ διά του πρώην και νυν αρχηγού του και τη Νέα Δημοκρατία διά της εμπλοκής φίλων του πρωθυπουργού.

Το σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αν προκύψουν ατράνταχτα στοιχεία εις βάρος των Βενιζέλου, Σαμαρά τίποτε δεν πρόκειται να γίνει, γιατί οι αριθμητικοί συσχετισμοί είναι δεδομένοι. Οι βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να προστατεύσουν τους αρχηγούς τους. Το σίγουρο είναι επίσης ότι ακόμη κι αν οι δύο βγουν τελείως καθαροί και πέραν πάσης αμφιβολίας αμέτοχοι, η αντιπολίτευση θα επιμείνει στην άποψη ότι κάτι ύποπτο υπάρχει και θα προσπαθήσει να συντηρήσει ένα κλίμα αμφιβολιών.

Συμπέρασμα: υποθέσεις τέτοιου χαρακτήρα πρέπει να φύγουν από τη δικαιοδοσία της Βουλής. Είναι δύσκολο έως αδύνατον πολιτικά πρόσωπα να λειτουργήσουν ως δικαστές. Γιατί αυτό που σε τελική ανάλυση θα μετρήσει στην απόφασή τους δεν θα είναι η αναζήτηση της αλήθειας, αλλά η περιφρούρηση των κομμάτων τους. Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν.

[email protected]