Του Τάσου Τσακίρογλου

^[1]«Οσο κι αν ακούγεται περίεργο, οι αυτοκτονίες έχουν αρχίσει να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των Ελλήνων, καθώς τελευταίως περνούν στα ψιλά των εφημερίδων» (από ρεπορτάζ στον ημερήσιο Τύπο).

Μια νέα «κανονικότητα» λοιπόν αποτελούν και οι θάνατοι λόγω των οικονομικών αδιεξόδων που καταγράφονται στα δελτία στατιστικής της ΕΛ.ΑΣ. Μέρος κι αυτό μιας τραγικής ειρωνείας, αφού η αστυνομία καλείται να «τηρεί την τάξη» όσων βρίσκονται εν ζωή, αλλά να καταμετρά, να ταξινομεί και να αρχειοθετεί και όσους αποφασίζουν να την εγκαταλείψουν. Διαφυγή καμιά!

Οπως δείχνουν τα στοιχεία του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής, την τελευταία τριετία έχει σχεδόν διπλασιαστεί η συχνότητα των αυτοκτονιών στην Ελλάδα: από 3,4 σε 6,5 ανά εκατό χιλιάδες κατοίκους. Σύμφωνα με την ενημέρωση της ελληνικής Βουλής, από την 1η Ιανουαρίου του 2009 έως τις 23 Αυγούστου του 2012, οι αυτοκτονίες ή οι απόπειρες ανήλθαν σε 3.124. Τα περιστατικά μόνο τους οκτώ πρώτους μήνες του 2012 ήταν 690, από 677 όλο το 2009.

Αύξηση τουλάχιστον 20% καταγράφεται και στα περιστατικά κατάθλιψης. Στοιχεία διεθνών οργανισμών που παρουσιάζει η ΕΠΑΨΥ δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει πέσει περί τις έξι θέσεις στο προσδόκιμο ζωής σε σχέση με τις ευρωπαϊκές χώρες.

Ετσι, λοιπόν, παίρνει σάρκα και οστά ο όρος «ανθρωπιστική καταστροφή» στην πιο ακραία του εκδοχή, γιατί πριν κάποιοι «αδύνατοι κρίκοι» προβούν στο απονενοημένο διάβημα, έχουν περάσει από διάφορα στάδια του νεοφιλελεύθερου «καθαρτηρίου»: οικονομικά αδιέξοδα, φτώχεια, ανεργία, έξωση από σπίτια, οικογενειακή ένδεια, πείνα κ.λπ., τα οποία έχουν και τα ψυχικά παρακολουθήματά τους: αγωνία, άγχος, απογοήτευση, ματαίωση, απελπισία.

Μήπως αυτά τα «μη δημοσιονομικά» στοιχεία θα έπρεπε να έρθει στην Ελλάδα κάποια «κοινωνική τρόικα» για να τα εξετάσει; Κάποια ανεξάρτητη διεθνής επιτροπή έρευνας που θα κατάρτιζε όχι τον χάρτη των υποχρεώσεων της χώρας προς τους δανειστές, αλλά τη «χάρτα της ανθρωπιστικής καταστροφής» που συντελείται μέρα με τη μέρα στη χώρα;

Οσο για την τριανδρία της συγκυβέρνησης, αυτή μάλλον βρίσκεται πολύ ψηλά στο βάθρο της δόξας λόγω της «σωτηρίας της πατρίδας» για να μπορέσει να δει και να αντιληφθεί το μέγεθος αυτής της καταστροφής: στην καθημερινότητα, στα όνειρα, στις προσδοκίες και στα σχέδια για το μέλλον. Η εξουσία και οι δεσμοί με όσους μπορούν να τους την εξασφαλίσουν (πάση θυσία) είναι το τελικό δικό τους κριτήριο και όχι η σκοτεινή πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς οι υπόλοιποι.

Ο Ενγκελς εξηγούσε τη διαφορά μεταξύ του Μαρξ και των υπόλοιπων φιλοσόφων της εποχής του, λέγοντας ότι εκείνος είδε στην εργατική τάξη όχι τη μιζέρια και την αθλιότητα που της καταλόγιζαν οι υπόλοιποι, αλλά το εν δυνάμει επαναστατικό στοιχείο που θα την έκανε καταλύτη της αλλαγής της κοινωνίας. Το ερώτημα είναι ποιες δυνατότητες μπορούμε να διαβλέψουμε σήμερα μέσα στη μεγάλη μάζα των πολιτών που κατακλύζουν τις στατιστικές με τη δυστυχία τους.