Του Βίκτωρα Νέτα

Εύλογη είναι η απορία αναγνώστη της εφημερίδας, που μου τηλεφώνησε για να θέσει δημόσια το ερώτημα: Πώς περιμένουμε από πολιτικούς, που δεν μπορούν να συμπεριφερθούν με στοιχειώδη ευπρέπεια στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής, αλλά και στην Ολομέλεια της Βουλής, να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα της χώρας, τα οποία προκάλεσε η οικονομική κρίση και τα πληρώνει με εξαθλίωση ο απλός πολίτης;

Είναι γενική η απογοήτευση από το χαμηλό επίπεδο, ακραίο επίπεδο πεζοδρομίου, που έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο βίο της χώρας και έχει εξαφανίσει όλες τις φωνές σύνεσης. Και βεβαίως δεν περιμένει κανείς με αυτό το πολιτικό προσωπικό να οδηγηθεί η χώρα σε έξοδο από την κρίση. Αλλά δεν θα οδηγηθεί ούτε και με τις εξοντωτικές συνταγές της τρόικας, που χειροτερεύουν την κατάσταση. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση εμφανίζονται αμήχανες και ανίκανες να διατυπώσουν μία άλλη ρεαλιστική πρόταση. Η τρικομματική κυβέρνηση υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα, αλλά τελικά υποκύπτει υπό την απειλή να μην της δοθεί η επόμενη δόση του δανείου.

Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν τολμάει ούτε καν να σκεφθεί ότι μπορεί να κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, εξαντλεί τη ρητορική της διά του κ. Αλέξη Τσίπρα απορρίπτοντας τα πάντα, αλλά χωρίς να διατυπώνει πρόταση, ακριβώς επειδή δεν έχει πρόταση. Αυτή η αδυναμία οφείλεται και στο γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ με τις τόσες συνιστώσες λαλούν πολλά κοκόρια με διαφορετικές φωνές. Και κάποιες φωνές σύνεσης και ρεαλισμού πνίγονται από το αντιπολιτευτικό μένος των ακραίων, που έχουν και τον πρώτο λόγο στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Καθολική η απορία των απογοητευμένων πολιτών και προπαντός των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και των νέων που αγωνιούν για την τύχη τους: «Είναι δυνατόν να μην υπάρχει άλλη πρόταση εξόδου από την κρίση; Είναι δυνατόν να βρίσκεται η χώρα σε οικονομικό πόλεμο και το ενδιαφέρον των πολιτικών να εξαντλείται σε κοκορομαχίες για τη λίστα Λαγκάρντ, και μάλιστα όχι για το περιεχόμενό της, που είναι η ουσία, αλλά για το πώς διακινήθηκε; Είναι δυνατόν το επιστημονικό και πνευματικό δυναμικό, αλλά και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του ελληνισμού, το εντός και προπαντός το εκτός Ελλάδος, να μην μπορεί να διατυπώσει πρόταση και να επεξεργαστεί σχέδια και προγράμματα εξόδου από την κρίση; Χρειάζεται λοιπόν μια πρωτοβουλία για ένα προσκλητήριο, που θα μπορούσε να γίνει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια με εισήγηση της κυβέρνησης.

Βεβαίως, η κρίση δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό πρόβλημα, που πληρώνουν όλοι οι λαοί των χωρών της ευρωζώνης, πλην της Γερμανίας, η οποία κερδίζει σε βάρος των άλλων με την ηγεμονική συμπεριφορά της. Η Ελλάδα, ωστόσο, που μαζί με την Κύπρο πλήρωσε και πληρώνει το βαρύτερο τίμημα, οφείλει να τολμήσει και να ανοίξει το θέμα. Στο άρθρο μου την περασμένη Δευτέρα, αφού ανέλυα τον καταστροφικό για την Ευρώπη ρόλο της Γερμανίας, η οποία θέλει μια γερμανική Ευρώπη και όχι μια ευρωπαϊκή Γερμανία, διατύπωσα μια πρόταση. Εγραφα: «Χρειάζεται εδώ και τώρα μια δυναμική κινητοποίηση για να λειτουργήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση με ένα δημοκρατικό Σύνταγμα και επιτέλους να κυβερνηθεί από μια κυβέρνηση εκλεγμένη από τους λαούς και ελεγχόμενη από ένα κοινοβούλιο με ουσιαστικές αρμοδιότητες».

Ο φίλος μου ο Χρίστος, που μου ασκεί αυστηρή, αλλά πάντα καλόπιστη κριτική σε όσα γράφω, μου είπε ότι συμφωνεί με όσα έγραφα στο άρθρο, εκτός από την πρότασή μου που τη θεωρεί ουτοπική. Είναι ουτοπική η πρόταση να αποκτήσει, επιτέλους, Σύνταγμα η Ευρώπη και να μη σέρνεται σε αποφάσεις που εκβιαστικά υπαγορεύουν η κ. Ανγκελα Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε;

Αν είχε ψηφιστεί το «Σύνταγμα της Ευρώπης», που είχε εκπονηθεί από την Ευρωπαϊκή Συνέλευση το 2003 και ίσχυε έκτοτε, δεν θα είχαν συμβεί όσα δραματικά συνέβησαν με την κρίση και συνεχίζονται. Αναφέρει το σχέδιο Συντάγματος στο άρθρο 3 για τους στόχους της Ενωσης: «Η Ενωση εργάζεται για μια Ευρώπη βιώσιμης ανάπτυξης, βασισμένης σε ισόρροπη οικονομική μεγέθυνση, για μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο, και για ένα υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος. Επίσης προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο».

Αλλά και εκεί που φτάσαμε, με το σαθρό, χωρίς καθαρούς θεσμούς, οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με διαβρωμένο από τη διαφθορά το ελληνικό σύστημα διακυβέρνησης, υπήρχαν δυνατότητες να διατυπωθούν από υγιείς δυνάμεις προτάσεις εξόδου από την κρίση λιγότερο οδυνηρές για τους αδύναμους πολίτες και τις ασθενέστερες τάξεις. Να μην πληρώσουν δηλαδή τόσο βαρύ τίμημα τα αθώα θύματα, που είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Δυστυχώς έπεσαν στο κενό της αδιαφορίας οι προτάσεις για συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να εξαγοραστεί το χρέος – μπορούσε να γίνει η εξαγορά στο ένα όγδοο της αξίας του χρέους, δηλαδή με 3.000 ευρώ εξαγορά χρέους 24.800 ευρώ. Ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν και στην πρωτοβουλία που ετέθη υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και στην πρωτοβουλία του εφοπλιστή Πέτρου Νομικού.

Μια άλλη λύση ήταν εκείνη του καλού νοικοκύρη, δηλαδή η εκποίηση περιουσίας για την εξόφληση του χρέους, ώστε να απαλλαγούν οι πολίτες από το δυσβάσταχτο βάρος. Σ' αυτήν την πρόταση οι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να ξιφουλκήσουν χαρακτηρίζοντας «ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου» την εκποίηση που θα ανακούφιζε τους ασθενέστερους.

Πώς, όμως, μπορεί να περιμένει κανείς λύσεις και προτάσεις από ένα διαβρωμένο κρατικό σύστημα, που δεν γνωρίζει, λόγω αδιαφορίας, ποια και πόση είναι η δημόσια περιουσία, ποιοι είναι οι φοροφυγάδες και αυτοί που έχουν βγάλει δισεκατομμύρια σε φορολογικούς παραδείσους. Μόλις τώρα από δημοσιογραφική έρευνα έμαθε η κυβέρνηση τα ονόματα και τις διευθύνσεις 107 υπεράκτιων εταιρειών (off shore) ελληνικών συμφερόντων. Πότε, επιτέλους, θα γίνει ένας πολιτικός σεισμός να ταρακουνήσει το σύστημα;

[email protected]