ΙΤΑΛΙΑ Με επίδικα την εκλογή νέου προέδρου και τη συγκρότηση κυβέρνησης, Δεξιά και Κεντροαριστερά συγκρούονται ανηλεώς, ενώ το ραντεβού μεταξύ των ηγετών τους για την εξεύρεση συμβιβασμού ανεβλήθη για την επόμενη εβδομάδα

Της Μαργαρίτας Βεργολιά

Εάν όλα έβαιναν καλώς, το μεγάλο ραντεβού φημολογείτο ότι θα γινόταν σήμερα, το πολύ αύριο. Καθώς, όμως, ο καβγάς για το πολιτικό «πάπλωμα» καλά κρατεί στη Ρώμη, η πολυαναμενόμενη συνάντηση μεταξύ του Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι -«πυξίδα» για το τι μέλλει γενέσθαι στην ακυβέρνητη εδώ κι έξι εβδομάδες Ιταλία- φαίνεται ότι μετατίθεται για την επόμενη εβδομάδα…

Το «παζάρι» μεταξύ Κεντοαριστεράς και Κεντροδεξιάς βρίσκεται, άλλωστε, ακόμη σε εξέλιξη, με «ακανθώδη» ζητήματα: (α) μία κοινά αποδεκτή υποψηφιότητα για την ιταλική προεδρία (οι σχετικές ψηφοφορίες σε Βουλή και Γερουσία αρχίζουν στις 18 του μήνα) και κυρίως (β) τη συγκρότηση κυβέρνησης ειδικού σκοπού, που θα επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από την περιδίνηση σε μία καταστροφική για ολόκληρη την ευρωζώνη οικονομική κρίση.

Δεχόμενος ισχυρές πλέον πιέσεις από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους (με επικεφαλής τον επίδοξο διάδοχό του στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος-PD, Ματέο Ρέντζι), ο Μπερσάνι προσπαθεί να ξεπεράσει όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρά τον «σκόπελο» μιας κυβερνητικής σύμπραξης με την κεντροδεξιά, προτείνοντας μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη.

«Η χώρα χρειάζεται μία κυβέρνηση που θα μπορεί να λειτουργεί με τρόπο που δεν θα επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης», υπογράμμιζε ο ίδιος χθες, σε ανοιχτή επιστολή του προς τον διευθυντή της εφημερίδας «La Repubbica», διαμηνύοντας παράλληλα ότι «θα παραμείνω στο προσκήνιο μόνον αν είμαι χρήσιμος, αλλά δεν θα σταθώ εμπόδιο στην επίτευξη λύσης».

Ρίχνοντας από την πλευρά της λάδι στη φωτιά του διχασμού στο PD, η κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι επιμένει -υπό την απειλή νέων εκλογών έως τον Ιούλιο- στην άμεση συγκρότηση ενός υπουργικού συμβουλίου αμιγώς από πολιτικούς, και από τις δύο παρατάξεις. «Μόνον ο Μπερσάνι και οι πιστοί συνεργάτες του εμμένουν σε μία ανούσια στρατηγική», είπε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της Κ.Ο. του Λαού της Ελευθερίας στη Βουλή, Ρενάτο Μπρουνέτα. «Οι υπόλοιποι στο Δημοκρατικό Κόμμα ζητούν άρση του αδιεξόδου. Ηλθε η ώρα και γι' αυτούς να αρχίσουν διάλογο μαζί μας»…

Με τον λόγο να έχει τώρα το πολιτικό παρασκήνιο, στο προσκήνιο τα δύο «στρατόπεδα» προετοιμάζονται για την επόμενη μάχη των εντυπώσεων, το ερχόμενο Σάββατο, οπότε η Κεντροδεξιά ετοιμάζει μεγάλη συγκέντρωση στο Μπάρι της νότιας Ιταλίας και η Κεντροαριστερά οργανώνει στη Ρώμη μαζική «διαδήλωση κατά της φτώχειας», η οποία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε νέα «σταθερά» της χώρας.

Οπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, οι απολύσεις πέρυσι αυξήθηκαν 13,8% στην Ιταλία. Από την 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 2012 υπολογίζεται ότι κατέβαζαν ρολά περίπου 1.000 επιχειρήσεις την ημέρα! Τάση που εκτιμάται ότι δύσκολα σήμερα μπορεί να αντιστραφεί με το πρόσφατο νομοσχέδιο της υπηρεσιακής κυβέρνησης Μόντι για την καταβολή μέρους των χρεών του Δημοσίου προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το προβλεπόμενο ποσό αγγίζει τα 40 δισ. ευρώ, τη στιγμή που το σύνολο των χρεών του ιταλικού Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις εκτιμάται ότι είναι διπλάσιο έως και τριπλάσιο (σύμφωνα με υπολογισμούς της Ενωσης Μικρομεσαίων Βιοτεχνών Cgia)!

«Η Ιταλία δεν θα έχει το τέλος της Κύπρου, αλλά μπορεί να έχει το τέλος της Ελλάδας», καυτηριάζει στο προσωπικό του blog ο αντισυστημικός -τώρα περιθωριοποιημένος πολιτικά- Μπέπε Γκρίλο. Κι αυτό -εκτιμά- γιατί η Ιταλία του σήμερα «έχει πολύ μεγαλύτερη συνάφεια με την ελληνική κατάσταση προ της χρεοκοπίας», λόγο «του πολύ υψηλού χρέους (κοντά στο κάκιστο 130% του ΑΕΠ), της οικονομικής κρίσης και μιας πολιτικής τάξης που δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, για να μην πω κάτι χειρότερο», καταλήγει…