Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το πολιτικό κενό που υπάρχει προσπαθούμε να το καλύψουμε επιτιθέμενοι, απλώς, στην κυβέρνηση` χαρήκαμε (άντε και στην αντιπολίτευση οι περισσότερο αμφισβητίες, πάλι χαρήκαμε). Τα γνωρίζουμε τα τρωτά της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος.

Εκείνο που δεν γνωρίζουμε, και απέναντι στο οποίο παραμένουμε παγερά (;) αδιάφοροι, είναι η ώσμωση της κοινωνίας από τα κάτω, η ώσμωση εννοείται του καινούργιου, η ανίχνευση των νέων μορφών επικοινωνίας μέσω τοπικών εναλλακτικών μονάδων, ανταλλαγής προϊόντων, κοινωνικής αλληλεγγύης, άρνησης να καρπωθούμε την όποια υπεραξία παράγεται από συνεταιριστικές οργανώσεις.

Αρα το παιγνίδι συνεχίζει να είναι το ίδιο: καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και αυτή απλώς ανθυπομειδιά, διότι βλέπει ότι καταναλισκόμεθα σε ανούσιες καταγγελτικές ρητορείες.

Τα Μνημόνια ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο, η κοινωνία αποδιαρθρώνεται λόγω περικοπών σε συντάξεις-μισθούς και -κυρίως- λόγω ανεργίας.

Μεγάλα κοινωνικά στρώματα εξωθούνται σε ημιθανή επιβίωση και ημείς, οι του Τύπου, περί άλλα τυρβάζομεν. «Πού είναι ο σπαραγμός της κοινωνίας;» ερωτούν και δεν παίρνουν απάντηση.

«Πού είναι οι, απελπισμένες, έστω, αλλά υπαρκτές προσπάθειες που κάνουν οι πληγέντες, για μια διαφορετική κοινωνική διάρθρωση, βασισμένη στο ομονοείν, στο συνασπίζεσθαι, στο νέο πολιτικό πρόταγμα;» Και πάλι δεν παίρνουν απάντηση.

Ο Τύπος είναι εγκλωβισμένος στον ναρκισσισμό του, στην αυταρέσκειά του, στην ψευδαισθητική δύναμη της επιρροής του σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο διαμόρφωσης συνειδήσεων.

Εάν είναι να διαμορφώνουμε συνειδήσεις χωρίς οι ίδιοι να ξέρουμε πού πατάμε, ας πάμε σπίτια μας καλύτερα, ή ας ομολογήσουμε ότι μία δουλειά θέλουμε και πέραν τούτου ουδέν.

Δεν αφουγκραζόμαστε, δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν ψηλαφούμε το σπαραχτικό τραύλισμα της κοινωνίας, αρκεί να 'χουμε τις πηγές μας, μερικούς καθεστωτικούς δηλαδή που θα μας πουν (αποκλειστικά!) αν θα γίνει ανασχηματισμός (και «χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι»), ή πότε θα γίνει η επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup, λες κι αν δεν το μάθουμε εγκαίρως (;) «θα χάσει η Βενετιά βελόνι».

Ανοησίες, αλλά είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας και είναι κομμάτι δύσκολο να εκριζωθούν, ώστε, επιτέλους, να αρχίσουμε να κατανοούμε ουσιαστικά τον κόσμο, την τάλαινα κοινωνία, την τυφωμένη συνείδηση (και των δημοσιογράφων ο τύφος, αλλά και μέρους της κοινωνίας, που εξακολουθεί να πιστεύει και να ομνύει στα κυβερνώντα κόμματα και στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης).

Μεγάλο αστείο ο δημοσιογραφικός ναρκισσισμός, έλα, όμως, που επικρατεί και βαυκαλίζεται μάλιστα για τη δημοκρατία του…

Τι να πεις. Είναι δύσκολη η πολιτική έξω από τα καθιερωμένα, ακόμη και για τους «εκτός» πολιτικολογούντες και πολιτικοδιαβιούντες.

Ας υποσταλεί η εξουσιοφρένεια και ο ξερολισμός πολλών εξ ημών (Πολυμαθίη νόον έχειν ου διδάσκει – Ηράκλειτος, πάλι). Στο δίλημμα κοινωνία ή καλή κυκλοφορία των εφημερίδων τασσόμαστε αναφανδόν υπέρ της κοινωνίας.

[email protected]