Ο πρώην πρόεδρος του (πρώην) Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, για τα «παράνομα» θέατρα

Το πρόβλημα είχε απασχολήσει σοβαρά στο παρελθόν. Είχε υπολογιστεί ότι η σοβαρή και τελική λύση απαιτούσε τουλάχιστον 18 μήνες δουλειά από ομάδες που κάλυπταν όλη την απαραίτητη σχετική τεχνογνωσία (δικηγόροι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί κ.λπ.)

Του Γιώργου Θ. Δραγώνα

^[1]Τις τελευταίες μέρες παρακολούθησα τον προβληματισμό που συνόδευσε την πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων να κλείσει τα «παράνομα» θέατρα.

Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι πριν από μερικά χρόνια -όταν ακόμα υπήρχε το «Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού»- ο τότε δήμαρχος Αθηναίων (με το ίδιο ακριβώς επιχείρημα, ότι δηλαδή «καλύτερα να γίνουμε δυσάρεστοι, παρά να θρηνήσουμε θύματα»), ζήτησε από το ΕΚΕΘΕΧ να προβεί σε κάθε απαραίτητη ενέργεια ώστε να κλείσουμε τα θέατρα εκείνα που δεν πληρούσαν τους προβλεπόμενους κανόνες ασφαλείας.

Στο Δ.Σ. του ΕΚΕΘΕΧ καταλήξαμε ότι εμείς, ως ΕΚΕΘΕΧ, δεν είχαμε καμία αρμοδιότητα αλλά ούτε και επιθυμία να «κλείσουμε» θέατρα, για τα οποία, άλλωστε, η αδειοδότηση αλλά και η ευθύνη λειτουργίας ανήκαν στον δήμο. Ο δήμος είχε μεν την αγωνία μήπως συμβεί κάποιο ατύχημα, δεν ήθελε όμως ν’ αναλάβει και το όποιο πολιτικό κόστος του κλεισίματος (σε αντίθεση με τον Γ.Καμίνη, που τουλάχιστον είχε το θάρρος αυτό). Υπήρχε όμως ένα υπαρκτό σοβαρό πρόβλημα, το οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί υπεύθυνα και οριστικά. Αλλωστε, δεν υπήρξε συνεδρίαση του Δ.Σ. στην οποία ο μακαρίτης Γιώργος Λαζαρίδης δεν μας προειδοποιούσε για τον κίνδυνο να γίνει καμιά μεγάλη συμφορά.

Επειτα από αρκετή διερεύνηση, διαπιστώσαμε ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να υπάρξει «νόμιμο» θέατρο, διότι, όπως μας ενημέρωσε ο εκ των μελών του Δ.Σ., αρχιτέκτων, σκηνογράφος και καθηγητής του ΑΠΘ Απόστολος Βέττας (ο οποίος είχε αναλάβει να εισηγηθεί στο Δ.Σ. σχετικά), υπήρχαν περίπου διακόσιες αποφάσεις, εγκύκλιοι κλπ., μόνον της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και μόνον για το θέμα της πυρασφάλειας!

Με ευθύνη του αντιπροέδρου του Δ.Σ. Βασίλη Παπαβασιλείου οργανώσαμε τη συγκέντρωση όλης της σχετικής χαώδους νομοθεσίας, με στόχο να απλοποιηθεί και να κωδικοποιηθεί, ώστε εφεξής να ξέρει ο καθένας τι επιτρέπεται και τι όχι. Για τα προϋπάρχοντα και ήδη λειτουργούντα θέατρα θα γινόταν μια ουσιαστική επιθεώρηση και καταγραφή, θα διορθωνόταν ό,τι ρεαλιστικά μπορούσε να βελτιωθεί, θα «νομιμοποιούνταν» οι τυπικές παραβάσεις και θα λαμβάνονταν μέτρα για εκείνα τα θέατρα που πραγματικά εγκυμονούσαν κινδύνους για το κοινό. Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ είχε ενημερωθεί σχετικά και είχε συμφωνήσει.

Στη συνέχεια, το ΕΚΕΘΕΧ -καλώς ή κακώς- καταργήθηκε και η εργασία αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μία μόνο παρατήρηση: Η σοβαρή και μόνιμη λύση του προβλήματος αυτού δεν είναι λύση που μπορεί να βρεθεί σε τρεις μήνες. Εμείς είχαμε υπολογίσει 18 μήνες, με ένα Δ.Σ. αποφασισμένο και αφοσιωμένο και με ομάδες εργασίας που κάλυπταν όλη την απαραίτητη σχετική τεχνογνωσία (δικηγόροι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί κ.λπ.).

Και κάτι ακόμη: Σε άλλο φύλλο της εφημερίδας σας είδα ένα άρθρο (συνοδευόμενο και από μια θαυμάσια φωτογραφία) της Χαράς Τζαναβάρα για τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου: «Διαμάντι σε εγκατάλειψη». Για την Ιστορία, θα ήθελα να αναφέρω ότι, με αφορμή το πρόβλημα της μεταστέγασης του Θεατρικού Μουσείου, είχαμε αποφασίσει να βρούμε έναν κατάλληλο χώρο που να στεγάσει το ΕΚΕΘΕΧ, το Θεατρικό Μουσείο, τη Θεατρική Βιβλιοθήκη και χώρους προβών για τα άστεγα θεατρικά και χορευτικά σχήματα.

Υστερα από ενδελεχή έρευνα είχαμε καταλήξει σε δύο κτίρια: τον Σ.Σ. Πελοποννήσου (που ήταν και η προτίμησή μου) και τον χώρο «Σχολείον» της Ειρήνης Παπά στην οδό Πειραιώς. Ο τότε υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης είχε συμφωνήσει και μου υποσχέθηκε και ένα ποσόν για τον αρχικό «ευπρεπισμό» του χώρου. Μου είπε όμως ότι θα έπρεπε να συμφωνήσει και ο συναρμόδιος υπουργός Συγκοινωνιών (τότε ο Κωστής Χατζηδάκης). Ο Κ. Χατζηδάκης, τον οποίον επισκέφθηκα αμέσως, μου είπε ότι ο ΟΣΕ, στο πλαίσιο ενός μεγαλεπήβολου προγράμματος αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του, είχε «σχέδια» για τον Σ.Σ. Πελοποννήσου, ο οποίος θα γινόταν Mall κ.λπ. Σχεδόν επτά χρόνια μετά, απλά το «διαμάντι» καταρρέει…