Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Δύσκολο να καταλάβεις πώς σκέφτονται τα στελέχη του ΚΚΕ, αυτοί που αποφάσισαν ότι συντάκτης της «Εφ.Συν.» απαγορεύεται να παρακολουθήσει τις εργασίες του 19ου Συνεδρίου, γιατί, λένε, τα κείμενά του είναι απαράδεκτα για το ΚΚΕ. Και λοιπόν; Εάν νομίζουν έτσι, γιατί δεν τον ακυρώνουν με δικά τους κείμενα, με δικές τους παρεμβάσεις ή με την πολιτική τους στάση; Τι περίμεναν, τι περιμένουν, από τους δημοσιογράφους; Να τους χαϊδεύουν τ' αυτιά; Δεν ξέρουν ότι οι δημοσιογράφοι είναι σαν τις αλογόμυγες, ότι δουλειά τους είναι να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί τους ανθρώπους που γεννάνε πολιτική, που συμμετέχουν έστω στην πολιτική ζωή της χώρας; Είναι να απορείς με τον τρόπο σκέψης που ευνοεί τον αποκλεισμό και περιφρονεί το δημοκρατικό λειτούργημα του δημοσιογράφου. Πώς, π.χ., δικαιολογεί η επί χρόνια δημοσιογράφος, βουλευτής τώρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Λιάνα Κανέλλη, την εν λόγω απόφαση; Διότι δεν είναι δυνατόν να συμφωνεί με τη λογική του αποκλεισμού, της απαγόρευσης.

Φαίνεται ότι είναι ιδεολογικό το πρόβλημα. Ουδέποτε το ΚΚΕ υποστήριξε αυτόνομα, αυτοδιαχειριστικά κινήματα διότι, απλούστατα, δρουν έξω από τον κομματικό έλεγχο, δεν χειραγωγούνται, δεν δέχονται ιδεολογικά ηνία. Θεωρούν διαλυτικά αυτά τα εγχειρήματα (κοινωνικά παντοπωλεία-φαρμακεία-φροντιστήρια-μαθήματα πολιτισμού κ.ά.) διότι χάνεται ο μόνιμος στόχος, που είναι ο καπιταλισμός. Είναι μια (βραχύθωρη) λογική, δεν της δίνει όμως το δικαίωμα να απαγορεύσει στην κοινωνία ποιους τρόπους θα βρει για να επιβιώσει, για να μην οδηγηθεί σε οικονομικό-κοινωνικό αδιέξοδο.

Τα κινήματα αυτά πέρασαν ήδη από την ανέξοδη αμφισβήτηση στην πράξη, είτε αρνούμενα να καταβάλουν φόρους είτε δημιουργώντας πυρήνες απ' ευθείας διάθεσης των προϊόντων είτε εφαρμόζοντας τις αρχές και τη φιλοσοφία τού συνεταιρίζεσθαι, σκορπίζοντας ταυτόχρονα ελπίδα στην πάσχουσα κοινωνία για μια ασφάλεια, για τη διασφάλιση του ελάχιστου ορίου αξιοπρέπειας. Ταυτόχρονα, και αυτό μάλλον είναι που ενοχλεί τους άμεμπτους του ΚΚΕ, οι προσπάθειες αυτές επιβάλλουν έναν νέο τρόπο σκέψης, ωθούν τους ανθρώπους στον επαναστοχασμό και στην ανεύρεση (ή παγίωση) νέων αρχών, όπως είναι η αυτάρκεια, η αυτοδιαχείριση, η αλληλεγγύη κ.ά., αποδυναμώνουν την κομματική ιδιότητα και την αλήθεια (τη μόνη!) του κόμματος και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Αλλά δεν θα έπρεπε να ενοχλούνται, θα έπρεπε να χαίρονται που ο κόσμος ξαναμπαίνει στην πολιτική, έστω από την ανάγκη να επιβιώσει. Και θα όφειλε ως εργατικό κόμμα να ανοίξει τα αυτιά του στις κραυγές αγωνίας της κοινωνίας, να αγκαλιάσει τις προσπάθειές της να ξεσφίξει τον βρόχο του καπιταλισμού.

Ουδείς αμφισβητεί ότι στόχος είναι η ανάσχεση της επέλασης του σκληρού και απάνθρωπου αυτού συστήματος (που είναι λυσιτελέστατο και πολιτισμικά, όχι μόνο οικονομικά, έχει διαλύσει τον τρόπο τού φέρεσθαι όλων μας). Από του σημείου αυτού έως το να απαγορεύεις σε κάποιον να κάνει τη δουλειά του υπάρχει τεράστιο χάσμα. Αγεφύρωτο. Και είναι κρίμα.

[email protected]