ΚΟΡΕΑ Ο εγγονος γιορτάζει τα γεννεθλια του Κιμ Ιλ Σουνκ εκτοξεύοντας απειλές που εδραιώνουν την εξουσία του στο Βορρά και δίνουν στις ΗΠΑ άλλοθι γιά να κυριαρχήσουν στη ΝΑ Ασία

Του Νικόλα Ζηργάνου

^[1]Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; «Γιατί σήμερα είναι τα γενέθλια του παππού» είναι η σωστή απάντηση στο κουίζ και είναι η μόνη που λαμβάνεται υπ' όψιν ως έγκυρη στο απέραντο γκούλαγκ του τελευταίου απολιθώματος του Ψυχρού Πολέμου. Στην οργουελιανή Βόρεια Κορέα, ο λαός «γιορτάζει» με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής τα 100 χρόνια από τη γέννηση του υπέρτατου ηγέτη, ιδρυτή της χώρας -και της δυναστείας- Κιμ Ιλ Σουνγκ, με μια επίδειξη αποφασιστικότητας και δύναμης. Ο ανώτερος ηγέτης, αρχηγός του κράτους, πρώτος γραμματέας του κόμματος και ηγέτης των ενόπλων δυνάμεων, στρατάρχης Κιμ Γιονγκ Ουν, ο τρίτος Κιμ που κυβερνά τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, απειλεί να τιμήσει τη μνήμη του παππού του με μια πυραυλική δοκιμή για την οποία Αμερικανοί, Ιάπωνες και Νοτιοκορεάτες έχουν σημάνει παγκόσμιο συναγερμό.

Ο Τζον Κέρι έφτασε εσπευσμένα στο Πεκίνο, τη Σεούλ και το Τόκιο για να δείξει πως η Ουάσιγκτον δεν θα ανεχτεί να απειληθούν οι σύμμαχοί της, πόσο μάλλον η ίδια, καθώς ο Ουν βρυχάται πως μπορεί να πλήξει την αμερικανική στρατιωτική βάση στη νήσο Γκουάμ, ακόμη και τις λευκές αρκούδες της Αλάσκας, αν συνεχιστεί η «αμερικανική επιθετικότητα» κατά της χώρας του. Στην πράξη, ο Ουν, όχι μόνο κατασκευάζει εχθρούς για να εδραιώσει τη θέση του, αλλά και μπλοφάρει για τις πυραυλικές και πυρηνικές του δυνατότητες. Οι πύραυλοι της Πιονγιάνγκ δεν είναι αξιόπιστοι, δεν έχουν βεληνεκές που να φτάνει τα ηπειρωτικά αμερικανικά εδάφη και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές, τις οποίες μάλλον δεν διαθέτει το καθεστώς του τρόμου.

Οι λεονταρισμοί του Ουν είναι ένα μήνυμα, μια συμβολική πράξη με την οποία δείχνει στη στρατιωτική ελίτ που τον ανέδειξε στην εξουσία ότι έχει τα ηγετικά προσόντα να οδηγήσει τη χώρα στον μοναχικό της δρόμο προς το πουθενά, πως συνεχίζει την απομονωτική πολιτική των προκατόχων του και ότι αποτελεί φόβητρο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία και τη Νότιο Κορέα, που συγκροτούν τον, κατά Κιμ, «άξονα του κακού». Ο Ουν «παίρνει γαλόνια» από την αντιπαράθεση με τη Δύση και «δείχνει χαρακτήρα», καθώς η μόνη μάχη που ίσως έχει κερδίσει μέχρι σήμερα είναι στο αγαπημένο του play-station κι αυτό δεν είναι απολύτως εξακριβωμένο.

Ομως, αυτή η προμελετημένη ένταση δεν εξυπηρετεί μόνο τον 30χρονο ηγέτη της απομονωμένης χώρας, που αφήνει τον λαό του να πεθαίνει από την πείνα για να διατηρεί τον τέταρτο αριθμητικά ισχυρότερο στρατό του κόσμου. Είναι και ένα δώρο στους αντιπάλους του.

Eμεινε μόνος του

Με τον Οσάμα, τον Σαντάμ, τον Καντάφι και τον Τσάβες νεκρούς, τον Κάστρο στη δύση του, τον Αχμαντινετζάντ να αποχωρεί από την ιρανική προεδρία και τον Ασαντ υπό μετακόμιση, ο Ουν είναι θείο δώρο-πρόσχημα για την Ουάσινγκτον, που εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να σημάνει συναγερμό και να ηγεμονεύσει στη Νοτιο-ανατολική Ασία προσφέροντας ομπρέλα προστασίας στους αδύναμους συμμάχους.

Οι χώρες της περιοχής -ακόμη και η σύμμαχος της Βορείου Κορέας Κίνα- ανησυχούν περισσότερο από μια άτακτη κατάρρευση του καθεστώτος Κιμ, παρά από το ποντίκι που βρυχάται. Μια ενωμένη Κορέα δεν θα ήταν αρεστή στην Ιαπωνία, ούτε και θα ήταν επιθυμητό αποτέλεσμα για την Κίνα, ενώ μια επανένωση θα γονάτιζε οικονομικά τη Νότιο Κορέα και δεν θα έδινε δικαιολογία στις Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρούν πυρηνικά όπλα και 38.000 πεζοναύτες στα σύνορα, στην πίσω αυλή της Κίνας. Ο Κιμ Γιονγκ Ουν είναι απαραίτητος για τον «μπαρμπα-Σαμ» όσο απαραίτητος είναι και ο Αμερικανός μπαμπούλας για να διατηρηθεί στην εξουσία ο ηγέτης της αυτοκρατορίας του κακού.