Του Γιώργου Σταματόπουλου

Αρνούμαστε ακόμη και σήμερα, μετά παρέλευσιν τόσων δεκαετιών, να εσωτερικεύσουμε τη μείζονα σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι γιoρτές και τα πανηγύρια δεν είναι για πολύ, κουράζουν από ένα σημείο και μετά και, κυρίως, απαξιώνουν το ίδιο το γεγονός το οποίο εορτάζεται.

Προφανώς δεν είναι «έτοιμη» η συνείδησή μας να απορροφήσει, φιλτράρει, ενσταλάξει το νόημα της εξέγερσης. Ο καθείς φτιάχνει το δικό του νόημα κατά πώς τον βολεύει, εκμεταλλεύεται δηλαδή την πολύσημη ερμηνεία του αυθόρμητου, φοιτητικού ξεσηκωμού. Οσοι ήταν να εξαργυρώσουν την τότε συμμετοχή τους στο μετέπειτα καθαρτήριο της ειρήνης και της δημοκρατίας, το έπραξαν.

Ο εν τύφω και ζόφω διανυσθείς κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει οριστικά. Μαζί του και τα ταρατατζούμ, που μόνο θλίψη προκάλεσαν τόσα χρόνια, χρόνια τα οποία όφειλαν να είναι ανατατικά και αντ' αυτού βούλιαξαν στο τέλμα μιας χυδαίας ανάπτυξης, ενός παρανοϊκού τρόπου κοινωνικής αναρρίχησης και επιτυχίας, μιας εξουσιολαγνείας εντέλει.

Το προσωπικό είναι πολιτικό, λέγαμε κάποτε και δεν είχαμε και πολύ άδικο. Ετσι και το μειονοτικό είναι εθνικό. Πάντα οι μειοψηφίες χαράσσουν δρόμους (στην πολιτική, την τέχνη, την επιστήμη, τη μόδα (!), οι άλλοι ακολουθούσαν, πώς αλλιώς;)!

Αν δεν ήταν εκείνος ο τρελόπαπας, ο Παπαφλέσσας, κάποιοι περίεργοι «συνωμοτικοί» τύποι της Φιλικής Εταιρείας, που ξεκίνησαν μια επανάσταση χωρίς να πατάνε πουθενά, ουδέποτε θα ξεσηκώνονταν οι ραγιάδες Ελληνες. Τα ίδια ακριβώς έγιναν με την Εθνική Αντίσταση, τα ίδια και με το Πολυτεχνείο.

Και οι τρεις ξεσηκωμοί, όμως, ανήκουν στη συλλογική μνήμη, εισδύουν, ως ιστορικά γεγονότα, στο πνευματικό σώμα της χώρας, στο μεγαλύτερο μέρος του έστω. Το Πολυτεχνείο δεν έχει καταλάβει ακόμη τον τόπο που του ανήκει διότι,… αλλά το θίξαμε στην αρχή.

Επιτέλους, όμως, πρέπει να πάψει η κατηγορία ότι για το σημερινό κακό μας χάλι φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου. Μέγα ψεύδος, ανιστορικό και έξω από την πολιτική φιλοσοφία της χώρας. Αθωώνεται έτσι η νοσογόνος δομή του σαθρού πολιτικού συστήματος και ενοχοποιούνται τα πρόσωπα.

Θα 'πρεπε να γίνει το αντίθετο πρώτα. Ούτως ή άλλως μεταθέτουμε τις δικές μας ευθύνες, είτε σε πρόσωπα είτε σε θεσμούς. Ναι, αλλά έτσι δεν κάνουμε προκοπή. Τα συνθήματα εντούτοις από το ’21 και εντεύθεν παραμένουν εν ισχύι: εθνική ανεξαρτησία, ψωμί, παιδεία, ελευθερία και λοιπά…

[email protected]