Το θέαμα ήταν τραγικό: μέσα σ' ένα κλουβί λίγων τετραγωνικών, καμιά εικοσαριά μικρόσωμα σκυλιά, όλα κάποιας ράτσας, ούρλιαζαν προσπαθώντας απεγνωσμένα να βγουν έξω. Νηστικά, χωρίς φαΐ και νερό για πολλές μέρες, είχαν εγκαταλειφθεί, κλειδωμένα, στο έλεος του Θεού. Αυτή ήταν η εικόνα που αντίκρισε η 70χρονη Βρετανή κυρία Ελίζαμπεθ Ολιβερ, σε μια έφοδο που έκανε σε μια παράνομη «βιοτεχνία μικρόσωμων σκυλιών ράτσας», στο γιαπωνέζικο νησί Κιούσου. Οι αστυνομικοί που τη συνόδευαν μόλις που κατάφεραν να τη σώσουν από τους κακοποιούς που «δούλευαν» εκεί.

Η κυρία Ολιβερ, που διευθύνει το Καταφύγιο Ζώων του Κασάι, στην Ιαπωνία, έχει αφιερώσει τα τελευταία είκοσι χρόνια της στην έρευνα αυτών των παράνομων δραστηριοτήτων του ντόπιου υπόκοσμου, που με τη βοήθεια της Γιακούζα (της γιαπωνέζικης μαφίας) αποφέρει τεράστια κέρδη. «Πολλοί απ' αυτούς τους γκάνγκστερ άφησαν τα ναρκωτικά και την εκμετάλλευση γυναικών και ασχολούνται με τη… βιομηχανική παραγωγή “σκυλιών ράτσας”, που τα μοσχοπουλάνε σε κυρίες της μόδας (μοντέλα), ηθοποιούς και αργόσχολες του τζετ-σετ, όπως η Πάρις Χίλτον, η Ντονατέλα Βερσάτζε, το μοντέλο Μιράντα Κερκ κ.λπ. Βλέπετε, θεωρούν πολύ της μόδας να κυκλοφορούν μ' ένα ζωάκι στην τσάντα τους και μάλιστα σε χρώμα ασορτί μ' αυτήν…», λέει η γενναία όσο και ευαίσθητη αυτή γυναίκα.

Και συνεχίζει: «Διαλέγουν μικρόσωμα ζώα, τα οποία διασταυρώνουν συνεχώς, μέχρι να βγουν κουτάβια της κατηγορίας toy (παιχνιδιού). Οταν τα κουτάβια γίνουν 10 ημερών, τα παίρνουν απ' τις μανάδες τους, τα λούζουν, τους βάφουν τα νυχάκια και τα βάζουν στη βιτρίνα για πούλημα. Οσα δεν πουληθούν αφήνονται νηστικά για να πεθάνουν. Τόσο απλά…».

Και τι κάνει το κράτος; «Δυστυχώς, η αστυνομία δεν πολυενδιαφέρεται, αν και ο κόσμος κάνει πολλά παράπονα και καταγγελίες. Κατά την έφοδό μας στο Κιούσου, συνέλαβαν έναν τέτοιο κακοποιό και τον πήγαν σε δίκη. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 2.000 δολαρίων. Φυσικά, σήμερα έχει ανοίξει μια νέα τέτοια »βιοτεχνία» κάπου αλλού…».

Στην πραγματικότητα, στην Ιαπωνία έχει δημιουργηθεί ένα Κέντρο Φροντίδας Ζώων -έτσι το λένε…- που όμως θυμίζει περισσότερο τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Εβραίων και άλλων «μη Αρίων». Εκεί οδηγούν τα ανεπιθύμητα και αδέσποτα σκυλιά, με φορτηγά, τα χώνουν σε αεροστεγή κοντέινερ, διοχετεύουν εκεί διοξείδιο του άνθρακα και σε 2-3 λεπτά τα ζωάκια πεθαίνουν. Μετά τα πάνε στα κρεματόρια. Είναι η «τελική λύση» που έλεγαν οι ναζί…

Η κυρία Ολιβερ σώζει όσα μπορεί: Ηδη, στο καταφύγιό της φιλοξενεί 180 πρώην ανεπιθύμητες ψυχούλες. Χιλιάδες άλλες πέφτουν θύματα του γιαπωνέζικου υπόκοσμου και της μόδας.

(Πηγή: «Daily Mail»)

…………………………………………………………………………….

Tης ΑΛΛΟΠΑΡ*

Είναι πράγματι θαυμάσιο να βλέπεις μια αδέσποτη μάνα-σκύλα περιτριγυρισμένη απ' τα χαριτωμένα κουταβάκια της. Ενα θέαμα τρυφερό, συγκινητικό, απολαυστικό, που λίγοι μπορούν να το προσπεράσουν. Ακόμα πιο λίγοι, βλέποντάς το, μπορούν να σκεφτούν την τραγωδία που θα ακολουθήσει: Οταν τα κουτάβια μεγαλώσουν λίγο, αν δεν βρεθούν κάποιοι να τα υιοθετήσουν, θα βρεθούν στον δρόμο. Από την πείρα μου σας λέω ότι ένα, δύο ή το πολύ τρία κουταβάκια είναι πιθανό να βρουν στέγη και νέα οικογένεια. Για τα υπόλοιπα, η ζωή θα είναι δύσκολη και σύντομη.

Μην κοιτάτε που συνήθως προβάλλονται οι ιστορίες με «χάπι εντ», όπου ένα κουταβάκι που περιφέρεται αδέσποτο βρίσκει έναν καλό άνθρωπο να το υιοθετήσει και ζουν μετά ευτυχισμένοι. Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε τέτοια ωραία ιστορία αντιστοιχούν χιλιάδες τραγικές ιστορίες με δυστυχισμένα, άρρωστα, πεινασμένα αδεσποτάκια, που αργά ή γρήγορα βρίσκουν τραγικό θάνατο από τροχαία, δηλητήρια ή σκυλοκαβγάδες.

Σας τα γράφω αυτά διότι, εδώ και κάνα μήνα βρέθηκαν στην περιοχή του Μαραθώνα όπου ζούμε ούτε ένα, ούτε πέντε, ούτε δέκα, αλλά 12 κουταβάκια πεταμένα στα χωράφια. Δώδεκα ψυχούλες για τις οποίες κάποιοι πονόψυχοι περίοικοι φροντίζουν όσο μπορούν: τους έκαναν ένα πρόχειρο «σπιτάκι» με ξύλα, χαρτόνια και ένα νάιλον από πάνω, όπου πάνε και κοιμούνται το ένα πάνω στ' άλλο για να ζεσταθούν, τους έχουν νερό και ξηρά τροφή. Κάποιος πήρε τρία απ' αυτά, τα εγκατέστησε έξω απ' το σπίτι του -γιατί ήδη έχει ένα λόχο σκύλους- και τα φροντίζει κι αυτός. Το θέμα είναι μέχρι πότε; Διότι τα κουταβάκια γρήγορα θα μεγαλώσουν – και τότε;

Βλέπετε, ο δήμος ποτέ δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, ακόμα και όταν «λεφτά υπήρχαν». Και είναι βέβαιο ότι ούτε τώρα -που «δεν υπάρχει σάλιο»- πρόκειται να προχωρήσει σε ίδρυση κυνοκομείου-καταφυγίου ζώων. Απ' την άλλη, στις δεισιδαιμονίες που εμπόδιζαν πολλούς να στειρώνουν τα ζωάκια τους, ήρθαν, τώρα, να προστεθούν και οικονομικοί λόγοι: μια στείρωση κοστίζει 80-100 ευρώ, ποσό πολύ σημαντικό για πολλούς αυτή την εποχή…

Και μόνο που σκέφτομαι το μέλλον αυτών των 12 κουταβιών μελαγχολώ. Είναι βέβαιο ότι μέχρι το καλοκαίρι ελάχιστα απ' αυτά θα ζουν, καθώς όλο και κάποιοι κάτοικοι της περιοχής θα «φροντίσουν» να απαλλαγούν από μια «συμμορία» αδέσποτων, ανεπιθύμητων και ανεξέλεγκτων αδέσποτων σκύλων. Το έχω ξαναδεί το έργο: από μια άλλη γέννα -οκτώ ήταν εκείνα τα κουτάβια- μόνο ένα έχει επιζήσει, ένας άσπρος σκύλαρος, όμορφος και γλυκύτατος, με κοντή ουρά, που είναι τώρα 6 ετών. Ολα τα άλλα τα 'φαγε η μαρμάγκα – τα περισσότερα δηλητηριάστηκαν…

*Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, αεικίνητη, αλλοπαρμένη και στειρωμένη. Η Κάρμεν -που ζει μαζί της στον πίσω κήπο- είναι στειρωμένη κι αυτή και επίσης υγιέστατη. Κι η Λου, που την έχουμε στην Αθήνα, είναι στειρωμένη από 7 μηνών, έκλεισε τα 16 και, μάλλον, θα μας θάψει όλους. Αυτά.