ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου

Δικαιολογημένα ξεχειλίζει το συναίσθημα μπροστά στην τραγωδία της ΑΕΚ. Δικαιολογημένα παρομοιάζεται η πτώση στη Β' Εθνική με την Αλωση της Πόλης μέσα από την κερκόπορτα που κατασκεύασαν οι ίδιοι οι οπαδοί. Δικαιολογημένα δεν βλέπει κανένας φως στο μέλλον.

Βασανισμένοι άνθρωποι, πρόσφυγες και παιδιά προσφύγων που έχτισαν το γήπεδο με το αίμα τους, μεγάλωσαν την ομάδα τους δίνοντας δραχμή δραχμή, και μετά την παρέδωσαν σε κάποιους ειδικούς, πρώτα για να την αναπτύξουν και μετά για να την απογειώσουν, σήμερα κάθονται και κλαίνε πάνω στα αποκαΐδια!

Κάθε καρυδιάς καρύδι πέρασε πάνω από το κορμί της ΑΕΚ. Καλοί και κακοί. Μπάρλοι και Ζαφειρόπουλοι. Μελισσανίδηδες και Νικαλαΐδηδες. Γιδόπουλοι και Ψωμιάδηδες. ENICιασμένοι και Τροχανάδες. Γενεράκηδες και Γρανίτσες. Κι από.πίσω τους Χατζηχρήστοι και Χατζηχρηστάκια. Δημοσιογραφίσκοι της πλάκας (άλλη τεράστια πληγή αυτοί!), υπηρέτες μικρών και μεγάλων συμφερόντων που διαμόρφωναν άποψη και δηλητηρίαζαν τα ακαλλιέργητα μυαλά.

Αποκορύφωμα, το έγκλημα διαρκείας των άσχετων και επικίνδυνων διαδόχων του Ντέμη που διέλυσαν το σύμπαν χωρίς ουσιαστικά να φταίνε ή να ξέρουν.

Ωσπου φτάσαμε στα προχθεσινά. Στην αυτοκαταστροφή.

Σίγουρα κάποιοι έστησαν κρυφό πανηγύρι στο τέλος, επειδή ήθελαν (διατί να το κρύψωμεν άλλωστε…) να πέσει η ομάδα. Για να γλιτώσουν χρέη. Για να την πάρουν στο τσάμπα και να τη φτιάξουν από την αρχή στα μέτρα τους και σαν τα μούτρα τους. Για να της φορτώσουν το ΑΦΜ κάποιας Καλλιθέας, για να 'χει να πορεύεται στο μέλλον. Για να παρουσιαστούν σαν σωτήρες την ώρα της διάλυσης. Ή απλά επειδή τους βολεύει να μην υπάρχει ΠΑΕ ΑΕΚ.

Δεν μου το βγάζει κανένας από το μυαλό ότι όλα αυτά τα παιδάκια δεν ήταν καθόλου αυθόρμητα. Δεν έκαναν το ντου ούτε από αγανάκτηση, ούτε από απογοήτευση, ούτε από στενοχώρια. Τέτοια συναισθήματα ένιωθαν μόνο εκείνοι που κάθονταν στην κερκίδα, έβριζαν και έκλαιγαν την ώρα που ξεκολλούσε ένα κομμάτι από την ψυχή τους.

Τώρα καταλαβαίνουν πως τελείωσαν όλα. Η χαρά της Κυριακής. Ο καφές πριν από το γήπεδο. Οι παρέες που ξεκινούσαν μαζί για να ευχαριστηθούν, να στενοχωρηθούν, να παθιαστούν, να φωνάξουν, να εκτονωθούν.

Μένουν στο προσκήνιο απλά οι έμποροι. Κοράκια πάνω από το πτώμα, άλλοι παρόντες κι άλλοι απόντες την ώρα της κυριακάτικης νεκρώσιμης ακολουθίας. Με τα ενεργούμενά τους έτοιμα να φέρουν την καταστροφή. Οπως καταστράφηκε το μπάσκετ το οποίο βρίσκεται κάπου εξαφανισμένο – κανένας δεν θυμάται σε ποια ακριβώς κατηγορία.

Το χειρότερο απ' όλα, πως δεν υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο εξυγίανσης μέσα από αυτοκάθαρση.

Δεν ήμουνα ποτέ οπαδός της ΑΕΚ, αλλά καταλαβαίνω. Οπως καταλάβαινα αυτό που ερχόταν από το 2004 και μετά, όταν ο… μεσσίας Νικολαΐδης αναλάμβανε τη σωτηρία. Το έβλεπα από τότε και φώναζα σχεδόν μόνος μου.

Τούτη τη στιγμή, το καλύτερο που μπορεί να συμβεί στον σύλλογο είναι να μην εμπιστευτούν οι οπαδοί κανέναν από τους ανθρώπους που τον κατέστρεψαν. Γιατί αυτό πάει να γίνει. Οι δολοφόνοι να παρουσιαστούν σαν «η μόνη λύση» στο κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε…