Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Δεν ξέρω τι αποφασίστηκε τελικά, ούτε εάν το επίρρημα «τελικά», σ’ αυτήν και σε ανάλογες περιπτώσεις, πέραν της… φιλοσοφικής, έχει και πρακτική σημασία. Εως εχθές πάντως –τουλάχιστον κάποια ώρα της ημέρας∙ έβρεχε-δεν έβρεχε; θα σας γελάσω…– οι 14.000 της προτεραίας είχαν γίνει, με νέα απόφαση, 15.000. Οι οποίοι όμως, αντίθετα με όσα δημοσιεύτηκαν τις προηγούμενες ημέρες, ήταν εξ απ’ ανέκαθεν 15.000, αλλά… «εκ παραδρομής» (το άκουσα με τ’ αυτιά μου!) αναφέρθηκαν ως 14.000. Τώρα, πώς γίνεται να πάρει κανείς τον… παράδρομο και να βγει χίλια πάνω-χίλια κάτω! Αυτό μόνον η… μαθηματική ιδιοφυΐα ενός Μποστ θα μπορούσε να επιλύσει! Δείτε στο Μπενάκειο της Πειραιώς την έκθεση με έργα του μεγάλου μας σατιρικού, που λείπει αφάνταστα, 18 χρόνια μετά θάνατον!

Και δεν μιλάμε για 15.000 ή 14.000, πάνω-κάτω, μετρικούς τόνους… αστραγάλων και αραχιδών (κοινώς, φιστίκι αράπικο) να δώσεις μια τιμή παζαρίστικη να ξεμπερδέψεις! Μιλάμε για κεφάλια, ουχί αιγών ή προβάτων, αλλ’ ανθρώπων! Που θα χάσουν τη δουλειά τους εις το όνομα της διοικητικής μεταρρύθμισης, της οικονομικής διαρρύθμισης, της κοινωνικής απορρύθμισης… του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος∙ το τελευταίο το πρόσθεσα για να μη θεωρηθεί… εκ παραδρομής ότι αγνοώ τον κλήρο και ότι υπονοώ άλλου τύπου τριαδικό σχήμα…

Διότι, έτσι που το πάνε με τους δημοσίους υπαλλήλους, στην κυβέρνηση (υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης) και στην τρόικα: κόψε-ράψε, μια να απολύουν, μια να ενσωματώνουν, την άλλη να μετακινούν, ώσπου στο τέλος (εάν ποτέ δοθεί τέλος σ’ αυτήν την αλλοπρόσαλλη ιστορία!) να απολυθούν καμιά διακοσαριά (χιλιάδες!), είναι να αναρωτιέται κανείς πόσοι τελικά θα μείνουν, πού και πώς! Κυρίως, μετά από τέτοιο μαρτύριο, εμείς οι λοιποί του ιδιωτικού τομέα, που ήδη είμαστε σε… θέα Γολγοθά, φτάσαμε να συγχωρούμε τους δημοσίους υπαλλήλους για τα μαρτύρια στα οποία, επί… πολυετίες, μας υπέβαλλαν!