Του Φώτη Παπούλια

^[1]Παραμονές των συνεδριάσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, το ερώτημα που τίθεται σε στελέχη του πρώην «Αριστερού Ρεύματος», νυν «Αριστερή Πλατφόρμα», είναι τα τελευταία χρόνια ένα και το αυτό: «Θα θέσετε τις τροπολογίες σε ψηφοφορία;» και η απάντηση που δίνεται είναι σχεδόν πάντα η ίδια: «Θα δούμε, εμείς θέλουμε να συμβάλουμε στον διάλογο». Η παραπάνω στιχομυθία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σύντομο ανέκδοτο, αφού μια θέση που επαναλαμβάνεται χωρίς να παράγει απτό πολιτικό αποτέλεσμα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφική.

Τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» μάλλον έχουν παγιδευτεί σε ένα δίλημμα το οποίο ενδεχομένως μπορεί να ακυρώσει τις προθέσεις τους. Επιδιώκοντας να καταγραφούν ως η τάση που υπήρξε «η ψυχή του κόμματος στα δύσκολα», ισορροπούν στο διλημματικού χαρακτήρα ερώτημα «Τι κάνουμε;» με προτάσεις οι οποίες εκτείνονται από την έξοδο από το ευρώ, μετακινούνται σε εκείνη της διαμόρφωσης ενός σχεδίου για παν ενδεχόμενο και καταλήγουν στην απειλή εξόδου από την ευρωζώνη.

Ταυτόχρονα επιμένουν στη μάλλον χαμένη υπόθεση της ενότητας της Αριστεράς απευθυνόμενα τόσο στο ΚΚΕ όσο και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τους οποίους χώρους η απάντηση είναι μονίμως αρνητική. Αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η «Αριστερή Πλατφόρμα» θέλουν να εμφανίζονται ως το αριστερό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον έχουν επιλέξει λάθος τρόπο. Το να επιμένεις σε δύο σημεία κρίσιμα ή λιγότερο κρίσιμα, κατά την άποψή σου, τα οποία τροφοδοτούν τα ΜΜΕ αλλά ουσιαστικά δεν αφορούν την κοινωνία, τότε μάλλον βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος.

Η κοινωνία ποσώς ενδιαφέρεται για λεπτές ή λιγότερο λεπτές αποχρώσεις ενός πολιτικού λόγου που επί της ουσίας στοχεύει το εσωκομματικό ακροατήριο και εν όψει συνεδρίου επιδιώκει να πλασαριστεί σε καλή θέση. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ πειστικές απαντήσεις στη καθημερινότητά της και να σταματήσει το παιχνίδι που ταλανίζει χρόνια την ίδια της την πολιτική φύση. Αν ο δρόμος προς το συνέδριο ναρκοθετείται, τότε είναι σίγουρο ότι η κοινωνία θα γυρίσει την πλάτη της στον ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώντας αν ποιοι και σε ποιους θα χρεώνουν εκ των υστέρων πολιτικές ευθύνες.

Διαφορετικά ο κίνδυνος να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά η στασιμότητα που καταγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά κυρίως στην κοινωνία, αφού φαντάζει μακρινή η περίοδος που αυτή κινούνταν σε ρυθμούς ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας κρίσιμες μάζες σε αναζήτηση νέας ή παλιάς (και αυτό είναι το χειρότερο) πολιτικής στέγης, είναι ορατός.