ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Γιούλιους Στράιχερ, στέλεχος των ναζί και εκδότης μιας από τις μεγαλύτερες προπαγανδιστικές εφημερίδες του Γ' Ράιχ αλλά και πλήθους αντισημιτικών έργων που λειτούργησαν ως όργανα προπαγάνδας. Με το τέλος του πολέμου καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τώρα δανείζει το όνομά του στον τίτλο του θεατρικού έργου «Julius», που παίζεται στο «Προσωρινόν» της οδού Δεινοκράτους, απέναντι από το Ναυτικό Νοσοκομείο.

Πρώτα η Ολια Λαζαρίδου, μετά η Λυδία Κονιόρδου και αυτές τις μέρες η Αγλαΐα Παππά κατακτούν με την παρουσία τους αυτόν τον παράδοξο θεατρικά χώρο. Στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας η θεατρική πράξη συντελείται με τρόπο διακριτικό, αυτοσχέδιο, «συνωμοτικό», χωρίς την αρωγή κλασικών σκηνικών μέσων.

Αλλά η παράσταση «Julius» της ομάδας Χρώμα, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή, δεν έχει ανάγκη από τη μαγεία του αστικού θεάτρου. Στα άκρα μιας στενόμακρης εξέδρας με τους θεατές εκατέρωθεν, σε απόσταση αναπνοής, στέκονται αντιμέτωποι μια γυναίκα κι ένας νέος σε αναπηρικό καροτσάκι. Η μάνα πληροφορεί, διαπαιδαγωγεί, προετοιμάζει το «ιερό» κύτταρο, που κατάφερε να περισώσει τον καιρό της μεγάλης ήττας, για να ξαναπιάσει τον «Αγώνα» από το σημείο που τον διέκοψε η νίκη των συμμάχων. Με την αφήγησή της τον γητεύει, τον θεραπεύει, τον σηκώνει όρθιο στα πόδια του, έτοιμο για την επιστροφή στη μεγάλη ιδέα. Το καθαρό αίμα μπορεί να ξαναβρεί τον δρόμο του μέσα στη ροή της Ιστορίας. Για να ρίξει στον Καιάδα μετανάστες, ομοφυλόφιλους, έγχρωμους, Εβραίους, όλους τους διαφορετικούς.

Ο συγγραφέας, παραποιώντας ιστορικά στοιχεία, προσγειώνει τη Μάγδα Γκέμπελς στο σήμερα και, καθόλου τυχαία, στην πολύπαθη Αθήνα. Η υπόμνηση της ανατριχιαστικής πραγματικότητας είναι οδυνηρή. «Εσείς μας διαλέξατε. Εσείς. Είσαστε ίδιοι με μας» λέει η Αγλαΐα Παππά απευθυνόμενη στο κοινό. Και πείθει τόσο για την αλήθεια της δήλωσης όσο και με τη συγκλονιστική ερμηνεία της.

Εφη Μαρίνου