Εκτός από την ακριβή sci-fi περιπέτεια «Oblivion», η νέα κινηματογραφική εβδομάδα προσφέρει πολλά. Από το ανιμέισον του Λεκόντ («Μπουτίκ για αυτόχειρες»), μακάβριο και αισιόδοξο μαζί, μέχρι μια διαμαρτυρία για τη γυναικεία καταπίεση στην Αίγυπτο («Οι γυναίκες του λεωφορείου 678») και το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου για τον «Μανάβη» της Πίνδου

 

Της Λήδας Γαλανού

 

 

Oblivion (αστεράκια: 2)

 

Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Κοζίνσκι Ηθοποιοί: Τομ Κρουζ, Αντρεα Ράιζμπορο, Ολγκα Κουριλένκο, Μόργκαν Φρίμαν, Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου, Μελίσα Λίο

 

Το 2077 η Γη είναι ακατοίκητη κι όλοι οι άνθρωποι έχουν εγκατασταθεί στον Τιτάνα. Ο Τζακ Χάρπερ είναι ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες στον πλανήτη, με αρμοδιότητα να επιβλέπει τη σωστή λειτουργία των ρομποτικών σκαφών που επιτηρούν τη Γη, με τη βοήθεια της Βίκα, προτού κι αυτοί αποχωρήσουν οριστικά. Σε μια από τις τελευταίες του περιπολίες, ο Τζακ, που τακτικά τον επισκέπτονται μνήμες του διαγραμμένου του παρελθόντος, συναντά μια μυστηριώδη γυναίκα που θα τον υποψιάσει όχι μόνο για την αποστολή του, αλλά και για την πραγματική του ταυτότητα.

 

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια ακριβή sci-fi περιπέτεια με θαυμάσιο ντιζάιν και υποτυπώδες σενάριο, ένα όχημα (όχι τόσο αποτελεσματικό όσο τα ρομποτικά της ταινίας) για τη συντήρηση του Τομ Κρουζ ως action hero. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι αναλώσιμοι, η Ράιζμπορο και η Κουριλένκο προσφέρουν μια αισθητικά πετυχημένη αντίθεση γήινης και άυλης ομορφιάς κι η ιστορία εκτυλίσσεται σ’ ένα επιτηδευμένα μπερδεμένο, άρρυθμο κλισέ. Αυτά που μένουν είναι τα ευφάνταστα ψηφιακά σκηνικά και η πεισματική λάμψη του πρωταγωνιστή.

 

…………………………………………………………………………. 

 

Με Λένε Ερνέστο (αστεράκια: 3) 

 

(Infancia Clandestina) Σκηνοθεσία: Μπενιαμίν Αβιλα Ηθοποιοί: Ναταλία Ορέιρο, Τεό Γκουτιέρες Ρομέρο, Ερνέστο Αλτέιρο, Μαγιάνα Νέιβα

 

Ο 12χρονος Χουάν μεγαλώνει στην Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Οι γονείς του είναι ακτιβιστές, οργανωμένοι στους Μοντονιέρος, την ομάδα που αντιστάθηκε βίαια στη δικτατορία του ’76. Ζώντας με μια ψεύτικη ταυτότητα, ως «Ερνέστο», περικυκλωμένος από αγάπη, ομαδικότητα, αλλά και όπλα και τον καθημερινό κίνδυνο του θανάτου, ο Χουάν θέλει μόνο μια «κανονική» ζωή και την ευκαιρία να ζήσει τον πρώτο του έρωτα με τη μαγευτική Μαρία.

 

Κάνοντας πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κανών και φτάνοντας μέχρι την υποβολή για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, το ντεμπούτο του σκηνοθέτη από το Μπουένος Αϊρες συνδυάζει την πολιτική σκέψη με μια ακαταμάχητη περιγραφή του περάσματος από την παιδική αθωότητα στον ενήλικο κυνισμό. Ο Αβιλα προσεγγίζει τους ήρωές του με ζεστασιά και τρυφερότητα, αλλά και μ’ έναν ιδεαλισμό τόσο βιωματικό που δεν έχεις παρά να τον δεχτείς: η επανάσταση γίνεται πάντα παράλληλα με τη ζωή, δεν σταματάει το ένα για ν’ αρχίσει το άλλο. Κι όσο ευαίσθητη και άμεση είναι η αποτύπωση του μικρού Ερνέστο και της παράδοξης ζωής του στο φιλμ τόσο διαφαίνεται μια κρίση, για τις ευθύνες των γονιών και τη σημασία της θυσίας. Μια γλυκύτατη ταινία με «λαθραίο» ρομαντισμό που διατρέχει δυναμικά τις δεκαετίες από το ’70 στο σήμερα.

 

………………………………………………………………………………….

 

Μπουτίκ για Αυτόχειρες (αστεράκια: 2,5) (Le Magasin des Suicides)

 

Σκηνοθεσία: Πατρίς Λεκόντ Με τις φωνές των: Μπερνάρ Αλέν, Ιζαμπέλ Σπαντ, Κέισι Μότελ Κλάιν, Ιζαμπέλ Τζιαμί

 

Σ’ ένα παρόν ακόμα πιο ζοφερό κι από το δικό μας, οι άνθρωποι αυτοκτονούν σωρηδόν, είτε άτεχνα είτε εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα «εργαλεία» που πουλά η εξειδικευμένη Μπουτίκ για Αυτόχειρες. Οι ιδιοκτήτες, η Λουκρητία και ο Μίσιμα, κάνουν χρυσές δουλειές, μέχρι τη μέρα που θα γεννηθεί ο γιος τους, ο Αλέν, ένα παιδί αλλιώτικο από τ’ άλλα, που βρίσκει στον κόσμο τη χαρά, μεταδίδει το γέλιο του και απειλεί να… φέρει τη χαρά στους πελάτες του καταστήματος!

 

Ο Πατρίς Λεκόντ, οπλισμένος με το βιβλίο του Ζαν Τελέ, δοκιμάζει το χέρι του στο animation, με επιδραστικά, αν και όχι απόλυτα επιτυχημένα, αποτελέσματα. Μ’ ένα χαριτωμένο δισδιάστατο, κλασικό σκίτσο και ενσωματώνοντας στοιχεία μιούζικαλ, παρουσιάζει μια ταινία με όλες τις συμβάσεις των κινουμένων σχεδίων… της Disney, από την ανάποδη. Το σχόλιο του Λεκόντ για την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, το κατηγορώ του σε όσους «πουλούν τον θάνατο», ξεπηδούν από μια ταινία κωμικά μακάβρια εξωτερικά, αλλά και βαθιά θλιμμένη, σε απόγνωση για το παρόν: το φιλμ δεν είναι για τους λιγόψυχους, γιατί η πραγματικότητα που περιγράφει είναι τρομακτικά κοντινή στη σημερινή.

 

Παρότι διατηρεί το κέφι και το happy end του, ο Λεκόντ είναι προφανές ότι περνά καλύτερα μέσα στη σκοτεινή του διάθεση, οι συναντήσεις του με το πολύχρωμο, εμπνευσμένο θανατικό χρονικό του είναι πολύ πιο αποτελεσματικές από τις εξορμήσεις του στη φωτεινή πλευρά της ζωής. Ισως γι’ αυτό και όταν ο θεατής γεμίσει εικόνα και ανατρεπτικό σκοτάδι, μένει με μια πλοκή που δεν είναι αρκετή για να συντηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του μέχρι το τέλος και η ταινία επιβιώνει περισσότερο ως ένα ενδιαφέρον, δημιουργικό παράδοξο.

 

…………………………………………………………………….

 

Οι Κρουντς (αστεράκια: 3) (The Croods)

 

Σκηνοθεσία: Κερκ ΝτεΜίκο, Κρις Σάντερς Με τις φωνές των: Νίκολας Κέιτζ, Ράιαν Ρέινολντς, Εμα Στόουν, Κάθριν Κίνερ, Κλαρκ Ντιουκ, Κλόρις Λίτσμαν

 

Ελληνική μεταγλώττιση: Εβίτα Φιτσαντωνάκη, Αντέλα Μέρμηγκα, Κώστας Κόκλας, Πέτρος Σπυρόπουλος, Νίκος Κουρής, Ντορίνα Θεοχαρίδου, Βασίλης Μήλιος, Ρόζι Παπαϊωάννου

 

Τι κάνει μια οικογένεια της εποχής των σπηλαίων όταν… καταστρέφεται η σπηλιά της; Οι Κρουντς είναι μια οικογένεια αλλιώτικη από τις άλλες: ζώντας την περίοδο που η Μητέρα Φύση έχει γεμίσει τον πλανήτη Γη με την πιο αλλόκοτη, πλούσια και απρόβλεπτη χλωρίδα και πανίδα, οι Κρουντς, με οδηγό το ανοιχτό πνεύμα της μεγάλης κόρης, της Ιπ, και παρέα τον ριψοκίνδυνο Γκάι, θα οδεύσουν προς το φως, είτε αυτό προέρχεται από τον Ηλιο είτε απλώς από την αγάπη μεταξύ τους.

 

Με στιγμές αστείρευτης έμπνευσης, εικαστικής και σεναριακής, η νέα προϊστορική (μετά τα «Ice Age») περιπέτεια της Fox μάς συστήνει ένα μπουκέτο ήρωες –από την αφόρητη πεθερά μέχρι τον πιο αξιολάτρευτο κατοικίδιο σκύλο– που δεν έχουν τίποτα το ελκυστικό, παρά τις προσωπικότητές τους και την επιθυμία τους να ξεπεράσουν τους φόβους τους και ν’ αγκαλιάσουν το καινούργιο. Πανέμορφη και απόλυτα διασκεδαστική (και σε 3D), η περιπέτεια της οικογένειας Κρουντ θα προκαλέσει και γονείς ν’ ακολουθήσουν τα παιδιά τους μέσα στην αίθουσα.

 

.…………………………………………………………….

 

Οι Γυναίκες του Λεωφορείου 678 (αστεράκια: 1,5) (Cairo 678)

 

Σκηνοθεσία: Μοχάμεντ Ντιαμπ Ηθοποιοί: Νέλι Καρίμ, Μπούσρα, Ναχέντ Ελ Σεμπάι

 

Στην Αίγυπτο, μόλις το 2009 νομιμοποιήθηκε το δικαίωμα ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση. Η ταινία παρακολουθεί την πραγματικότητα τριών γυναικών από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις στο Κάιρο, που ενώνονται προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη σεξουαλική παρενόχληση που βιώνουν καθημερινά. Το φιλμ του Ντιαμπ έχει ξεκάθαρα μεγαλύτερη πολιτική, παρά κινηματογραφική αξία, ως κατηγορώ σ’ ένα κράτος που αρνείται να προστατέψει τον γυναικείο πληθυσμό του, οδηγώντας συχνά τις γυναίκες στην αυτοδικία ή, αντίστροφα, στη σιωπή. Οσο απαραίτητο κι αν είναι ν’ ακουστεί αυτή η διαμαρτυρία, η ταινία ακολουθεί μια σχηματική πλοκή που μοιάζει αφελής στο πιο «συνηθισμένο», διεθνές κοινό, με σκηνοθεσία, αισθητική και ερμηνείες που προσεγγίζουν περισσότερο τη λογική της απογευματινής τηλεοπτικής σειράς.

 

.………………………………………………………………

 

Μεγάλες Προσδοκίες (αστεράκια: 2) (Great Expectations)

 

Σκηνοθεσία: Μάικ Νιούελ Ηθοποιοί: Ρέιφ Φάινς, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, Τζέρεμι Ερβιν, Σάλι Χόκινς, Τζέισον Φλέμινγκ, Ρόμπι Κολτρέιν, Χόλιντεϊ Γκρέιντζερ, Γιούεν Μπρέμνερ

 

Νέα κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντίκενς, που βρίσκει τον ορφανό Πιπ να ανεβαίνει τη σκάλα της κοινωνικής αναρρίχησης, ωθούμενος από τον έρωτά του για την Εστέλα, με την υποστήριξη ενός άγνωστου ευεργέτη.

 

Οσο κλασικό είναι πια το έργο του Ντίκενς τόσο κλασική είναι κι αυτή εδώ η προσέγγισή του, η οποία μάλλον εκπληρώνει τον ασίγαστο πόθο του Μάικ Νιούελ, παρά κάποια πρόθεση ανανέωσης. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι όμορφο αλλά χωρίς πάθος, ενώ την παράσταση κλέβουν οι δεύτεροι ρόλοι (ο Ρέιφ Φάινς στον ρόλο του κατάδικου γεμίζει την ερμηνεία του σκοτάδι και τρόμο και η Ελενα Μπόναμ Κάρτερ βρίσκει στην παρανοϊκή κυρία Χάβισαμ την τέλεια ευκαιρία να λάμψει), τα ατμοσφαιρικά, ομιχλώδη λονδρέζικα ντεκόρ και ο βαθύς, ταξικός ρομαντισμός του Ντίκενς που μοιάζει αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου και των διασκευών.

 

…………………………………………………………

 

Σαν Πέτρινα Λιοντάρια στην Μπασιά της Νύχτας (αστεράκια: 2) (Comme des Lions de Pierre à l' Entrée de la Nuit)

 

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ζισουά

 

Δημιουργικό ντοκιμαντέρ του Ελβετού σκηνοθέτη που αποπειράται να αποδώσει τις μνήμες και τη σημασία των «αντικομμουνιστικών στρατοπέδων αναμόρφωσης» της Μακρονήσου και μαζί την ποίηση που γεννήθηκε στο νησί-φυλακή από τους λογοτέχνες έγκλειστους, σαν τον Ρίτσο και τον Λειβαδίτη. Το έργο του Ζισουά αντιμετωπίζεται ευκολότερα ως installation, συνδυάζοντας αργά τράβελινγκ του νησιού όπως είναι τώρα, με φωτογραφίες τραβηγμένες την περίοδο 1947–51, ηχητικά ντοκουμέντα από τις επίσημες ανακοινώσεις στα στρατόπεδα, απαγγελία των ποιημάτων που γράφτηκαν εκεί και, ίσως στο πιο ενδιαφέρον μέρος του, αμερικανικά «επίκαιρα» που επαινούν τη λειτουργικότητα του στρατοπέδου. Στην καρδιά του ντοκιμαντέρ βρίσκεται η ιδέα του ότι και η πιο απολυταρχική εξουσία δεν μπορεί να εμποδίσει την ποίηση και την ανθρωπιά. Η ταινία ωστόσο παρατείνει το δημιουργικό της εύρημα περισσότερο απ’ όσο αντέχουν η οθόνη και η αίθουσα.

 

………………………………………………………………………………… 

 

Ταξισυνειδησία (αστεράκια: 1,5)  Σκηνοθεσία: Κώστας Βάκκας

 

«Η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού» ο υπότιτλος, σε ένα ντοκιμαντέρ που μέσα από κείμενα, γράμματα, τραγούδια, εφημερίδες και φωτογραφίες, καταγράφει τον ρόλο των αριστερών Ελλήνων μεταναστών στη διαμόρφωση του αμερικανικού εργατικού κινήματος. Στοιχειοθετώντας το ελληνικό προλεταριάτο της Αμερικής, το ντοκιμαντέρ καταδεικνύει με σπάνια υλικά ότι το αμερικανικό σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα έχει τις ρίζες του στους μετανάστες της εργατικής τάξης, πολλοί από τους οποίους ήταν Ελληνες. Το φιλμ παρακολουθείται με μεγάλο ενδιαφέρον χάρη στην εκτενή του έρευνα, αλλά παραμένει ένα σημαντικό κομμάτι Ιστορίας, χωρίς απόηχο στο σήμερα, τουλάχιστον στις προθέσεις της ταινίας.

 

…………………………………………………………… 

 

Ο «Μανάβης» ξεκινά από τα Τρίκαλα

 

Σε μια κίνηση ανατρεπτικής, αλλά ταυτόχρονα τόσο ταιριαστής, διανομής, το νέο ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου («Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Γιαγιά μου»), με τίτλο «Μανάβης», ξεκινά από σήμερα να προβάλλεται στα Τρίκαλα, κοντά στις περιοχές όπου γυρίστηκε, με σχέδιο προσεχώς να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην Αθήνα. Η ταινία, ένα γλυκόπικρο road movie με όχημα την καρότσα τού εν λόγω μανάβη, παρακολουθεί στη διάρκεια των τεσσάρων εποχών μιας χρονιάς τις επισκέψεις του εμπόρου στα απομονωμένα χωριά της Πίνδου, όπου παίρνει τον ρόλο της μοναδικής επαφής των ντόπιων με τον «έξω κόσμο». Εξαιρετικά ευαίσθητη, γεμάτη χιούμορ αλλά και βαθιά συγκινητική, η βραβευμένη στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ταινία βάζει μπρος: προσοχή ν’ ακούσετε πότε θα περάσει απ’ τα μέρη σας.