Τρίτη ματιά

Του Γιώργου Σταματόπουλου

«Καιρό έχω να σας δω. Τι κάνετε; Είστε καλά;» μου λέει ο ευγενικός ελεγκτής του Προαστιακού στη διαδρομή Νεραντζιώτισσα – Κιάτο. Απαντώ αμήχανα, ομολογώ, ότι «υπάρχουν μερικές δυσκολίες, οικονομικές, καταλαβαίνετε»… Καταλαβαίνει και χαμογελάει ήσυχα. «Ε, όλος ο κόσμος τα ίδια περνάει. Μένετε Αθήνα ή Κιάτο;». Είμαι ο τελευταίος πελάτης που ελέγχει και έχει την ευκαιρία να ανταλλάξει μερικά λόγια. Κάθεται απέναντί μου αφού συγκατανεύω. Ξαφνικά, φωτίζεται το βλέμμα του και, σαν να θέλει να πάρει θάρρος, ανασαίνει βαθιά και με ρωτάει: «Είστε μήπως δημοσιογράφος… και μήπως εργάζεστε στην “Εφημερίδα των Συντακτών”;». «Ναι», απαντώ κάπως χαρούμενος. «Και μήπως» συνεχίζει «είστε αυτός;» (λέει το όνομά μου). «Ναι, ναι, πώς το ξέρετε;» «Μού έχουν πει για σένα, ότι είσαι ένας περίεργος τύπος, ψιλοαμίλητος, αλλά που καταχεριάζεις τον Προαστιακό» περνάει εύκολα στον ενικό. Ανταποκρίνομαι. «Ε, καλά, μην κάνεις έτσι, έγραψα για τη δομή την άθλια των τρένων, όχι για τους ανθρώπους».

«Μην ανησυχείς -μου λέει- προσωπικά χάρηκα το δημοσίευμα, παρότι μας ανακάτεψες όλους. Ψάχναμε να δούμε τι έγινε τότε». Σοβαρεύει ξαφνικά. «Ακουσε, διαβάζω την εφημερίδα σας από την πρώτη μέρα που εκδόθηκε. Νιώθω υπερήφανος γι' αυτό που αποφασίσατε να κάνετε και που αντέχετε ακόμη. Κρατήστε. Ο κόσμος σάς χρειάζεται. Είστε παράδειγμα για πολλά κοινωνικά στρώματα' η μόνη απάντηση στη λαίλαπα του καπιταλισμού». Μένω σχεδόν άφωνος. «Δεν μου λες, βρε Αρη (έχω μάθει το όνομά του) -τολμώ και του αντιτείνω- δεν έρχεσαι μια βόλτα από τα γραφεία της εφημερίδας και να μας κάνεις ένα μικρό σεμινάριο; Νομίζω θα 'κανε καλό σε πολλούς από μας». Δείχνει να μη με πιστεύει και συνεχίζει. «Σας διάβαζα και παλιά στην άλλη εφημερίδα. Τώρα, όμως, διαδίδω σε όλους αυτό που επιχειρείτε».

Μάλιστα. Φαίνεται ομήλικος, ανοιχτό πρόσωπο, καθαρό, δεν έχει το ύφος του κόλακα. Μου κάνει απανωτές ερωτήσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, για το χαρτί, το τυπογραφείο, τη διαφήμιση. «Ηθελες παλιά να γίνεις δημοσιογράφος;» μου δίνει το δικαίωμα να τον ρωτήσω με τη σειρά μου. «Α μπα, απλώς είμαι παθιασμένος με την αλήθεια, την αντικειμενικότητα. Και τη βρίσκω σε σάς».

Χαίρομαι, ομολογώ. Ανταλλάσσουμε τηλέφωνα (έχω ακόμη ένα κινητό της κακιάς ώρα, αλλά μπορεί ο κόσμος να με παίρνει. Εγώ… δεν… τον κόσμο). Εκεί λοιπόν που νύσταζα, ξύπνησα για τα καλά. Αλλαξε προς το καλύτερο η διάθεσή μου και οι δουλειές που είχα να κάνω στον τόπο προορισμού είχαν καλή έκβαση. Τόσο σημαντικό είναι να είσαι σε καλή διάθεση.

Στον γυρισμό, τώρα. Λιώμα στην κούραση, με έχει πάρει ο ύπνος, ονειρευόμουν μάλιστα διάφορα. Η βραχνή φωνή του ελεγκτή με ξυπνάει. Του δίνω το εισιτήριο. Το παίρνει και στέκεται για λίγο κοιτώντας με, ανθυπομειδιώντας. «Διαβάζω Ράιχ τελευταία» μου λέει με ύφος. Ωχ, λέω μέσα μου. «Τι εννοείτε ακριβώς;» τον ρωτάω. «Τον Βίλχελμ Ράιχ, τον Γερμανό ψυχαναλυτή» διευκρινίζει. «Α, το “Ακου ανθρωπάκο”». «Ναι, αυτό». Τώρα γιατί μου το λέει – ένας θεός ξέρει. Μάλλον έπεσε σύρμα για τη συνομιλία που είχα με τον συνάδελφό του. Βοηθάνε και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ώστε να με αναγνωρίσουν εύκολα. Μάλλον «την έχω πατήσει» στις διαδρομές του Προαστιακού. Αμα χάσεις την ησυχία σου τα 'χεις χάσει όλα. Ολοένα και θα θέλουν να πουν άλλος το μακρύ του, άλλος το κοντό του. Αυτό είναι υπέροχο γιατί δείχνει ότι δεν έχει χαθεί κάθε ενδιαφέρον. «Διάβαζες από παλιά;» ερωτώ. «Οχι» απαντά ευθέως, «τώρα τελευταία όμως νιώθω μεγάλη την ανάγκη να μελετήσω, να μάθω». Μπράβο! Ρε μπας και κάτι γίνεται;

[email protected]