Σημειώσεις ενός μετανάστη

Είμαι 28 χρόνων και έχω γεννηθεί στην Αθήνα. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω, όχι ιθαγένεια, ούτε καν άδεια παραμονής. Το περίεργο είναι ότι, αν με σταματήσει ένας αστυνομικός και με πάει μέσα, δεν μπορεί να με διώξει – πού να με στείλει;

Η πρώτη γλώσσα μου είναι η ελληνική. Τέλειωσα το Λύκειο με 15,4. Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν έφτασα 18 και συνειδητοποίησα ότι, στην ίδια μου τη χώρα, έπρεπε να βγάλω άδεια παραμονής και να την ανανεώνω κάθε τρεις και λίγο. Καθυστερούσαν τόσο να βγάλουν τις ανανεώσεις, που έφταναν πάντα ληγμένες – δεν μπορούσα να ταξιδέψω.

Αυτή τη φορά έχω ζητήσει άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Επειτα από πέντε μήνες, μου είπαν ότι η ημερομηνία στο διαβατήριο δεν ταιριάζει με το πιστοποιητικό γέννησής μου στην Ελλάδα κι επιπλέον ότι πρέπει να τους πάω την οικογενειακή μου κατάσταση από το Σουδάν! Φταίω εγώ που στο Σουδάν σού βάζουν πάντα ημερομηνία γέννησης 01/01 στο διαβατήριο, αν δεν έχεις γεννηθεί εκεί; Επίσης, δεν μπορώ να βγάλω οικογενειακή κατάσταση από το Σουδάν! Δεν έχω κανέναν εκεί! Μια φορά έχω πάει μόνο, για διακοπές!

Ολα αυτά, και ιδιαίτερα ο ψυχολογικός πόλεμος που βιώνω στην Ελλάδα, με υποχρεώνουν να φύγω, και μάλιστα παράνομα, από τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οταν στο μετρό ακούγεται «στάση Σύνταγμα, παρακαλούμε προσέξτε τα προσωπικά σας αντικείμενα», γυρνάνε όλοι και κοιτάνε εμένα, επειδή έχω σκούρο χρώμα. Αυτό δεν είναι ψυχολογικός πόλεμος; Επίσης, ο τρόπος που με κοιτούν, ο τρόπος που με ρωτάνε από πού είμαι. Θα μου άρεσε να λέω πως είμαι Ελληνας. Ξέρω όμως ότι θα τους κακοφανεί και θα χρειαστεί να μπω στη διαδικασία να δώσω εξηγήσεις.

Αν δεν βγει η άδειά μου, θα αναγκαστώ να φύγω. Λυπάμαι βέβαια να φύγω έτσι. Δεν θέλω να ξεκινήσω στα 28 μου από το μηδέν σε άλλη χώρα. Αλλά ουσιαστικά και εδώ στο μηδέν είμαι. Θέλω να πάω σε μια χώρα που να μη με κοιτάνε περίεργα, να αισθάνομαι άνετα. Για μένα αυτό είναι το παν.

Τάρικ (Ελλάδα)

* Τη στήλη επιμελούνται ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ.