Της Ιωάννας Σωτήρχου

Τι ακριβώς συμβαίνει με τον νόμο Ραγκούση; Γιατί είναι παραπλανητικές οι πρωθυπουργικές δηλώσεις ότι «αποτελεί μαγνήτη για τους λαθρομετανάστες»; Και με ποιον τρόπο η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αποτελεί οπισθοδρόμηση;

Αυτός είναι ο πυρήνας της συζήτησής μας με τον Αντώνη Κόντη, αν. καθηγητή Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντή στον τομέα διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών.

-Προς τι τόσος θόρυβος; Μήπως έγιναν αθρόες «ελληνοποιήσεις»;

«Σύμφωνα με εκτιμήσεις του υπουργείου Εσωτερικών το 2010, με αυτήν τη ρύθμιση δικαιούχοι είναι 150-200.000 άτομα. Τελικώς πόσοι έκαναν χρήση; Ελάχιστοι.

Η χορήγηση υπηκοότητας αφορά κυρίως Βορειοηπειρώτες (το 64,5% είναι από την Αλβανία) και Ποντίους (το 12,1% είναι από Γεωργία και Ρωσία), άρα μιλάμε για αλλοδαπούς ομογενείς ή εθνικούς μετανάστες και γι' αυτό οι στατιστικές παραπλανούν.

Στα στοιχεία που στέλνουμε στο εξωτερικό δεν γίνεται αυτή η διάκριση και το ποσοστό χορήγησης ανεβαίνει, ενώ στην πραγματικότητα είναι καταλυτική η διαφορά και ουσιαστικά οι αλλογενείς αλλοδαποί που πολιτογραφούνται είναι μερικές εκατοντάδες τον χρόνο.

Ορισμένες μάλιστα χρονιές η σχέση αλλογενών προς ομογενείς είναι ένας προς δώδεκα, ακόμη και ένας προς 16. Για παράδειγμα, το 2010 πολιτογραφήθηκαν 3.623 ομογενείς και 215 αλλογενείς – και αυτό παρατηρείται εντόνως από το 2006 και μετά.

Στην πραγματικότητα, αν αφαιρέσουμε τους αλλοδαπούς ομογενείς και αφήσουμε μόνον τους αλλοδαπούς αλλογενείς, τα ποσοστά μας είναι απειροελάχιστα».

-Και φυσικά μιλάμε πάντα για νόμιμους μετανάστες, γιατί γίνεται λόγος για «μαγνήτη παρανόμων» ακόμη και διά στόματος πρωθυπουργού.

«Ο περιβόητος νόμος 3838/10 ρυθμίζει κυρίως ζητήματα πολιτογράφησης και συμμετοχής στις δημοτικές εκλογές.

Αρα είναι νομίζω λάθος να μιλάμε για νόμο περί μετανάστευσης, γιατί δεν έχει καμιά ρύθμιση για την είσοδο και τη νομιμοποίηση πιθανών παρανόμων που είναι οι δυο βασικές φάσεις στη μεταναστευτική διαδικασία και δεν αποτελούν καν αντικείμενο του νόμου.

Οπότε, μόνον παραπλανητικά χρησιμοποιείται ως νόμος που προσελκύει μετανάστες.

Στην πραγματικότητα, ρυθμίζει ζητήματα ένταξης που είναι η τελευταία φάση της μεταναστευτικής πολιτικής. Αν πάμε μάλιστα στην ουσία του, κατά την άποψή μου έχει τόσες προϋποθέσεις και ασφαλιστικές δικλίδες για τη χορήγηση της ελληνικής υπηκοότητας, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας νόμος μαγνήτης που παρέχει δικαίωμα χωρίς προϋποθέσεις.

Δικαίωμα αυτόματο έχει μόνον η τρίτη γενιά που δεν υπάρχει – επειδή δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Για να τον βάλουμε στις σωστές του διαστάσεις, ο νόμος αυτός προσάρμοζε την ελληνική μεταναστευτική πολιτική στο μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μειώνει τον τελικό αριθμό των δικαιούχων αρκετά, επειδή σωρευτικά πρέπει να ισχύουν οι προϋποθέσεις, αλλά μπορεί επίσης να μειώσει πολύ και τον τελικό αριθμό των χρηστών εξαιτίας των διαδικασιών, οπότε η ευχέρεια της διοίκησης είναι μεγάλη.

Εξάλλου τρία χρόνια τώρα, 2010-11 και 2012, που έχουμε στοιχεία δείχνει ότι ελάχιστοι έκαναν χρήση του νόμου και ακόμη λιγότεροι αλλογενείς. Πάλι για ομογενείς πρόκειται».

*-Ομως και πάλι υπολειπόμαστε του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

«Η τάση σήμερα είναι να πάμε από το δίκαιο του αίματος στο δίκαιο του εδάφους και της κατοικίας/ διαμονής. Με την απόφαση του Συμβουλίου πάμε αντίθετα, κάνουμε ένα βήμα πίσω: επανερχόμαστε ουσιαστικά στο δίκαιο του αίματος αφού συζητούμε με όρους εθνικότητας, δηλαδή της συναισθηματικής σχέσης ενός ατόμου με ένα έθνος και όχι με όρους ιθαγένειας, δηλαδή με όρους δικαίου της πολιτικής σχέσης ενός ατόμου με ένα κράτος».