ΧΙΟΣ Του Γιώργου Παγούδη

Σοβαρά ερωτήματα ως προς την αποτελεσματικότητα των νόμιμων τηλεφωνικών υποκλοπών που διενεργούν οι διωκτικές αρχές ως μέσου πάταξης εγκλημάτων αναδίδονται από την ακροαματική διαδικασία στη δίκη των Loco’s.

Η πολυμελής παρέα των νεαρών εξαρτημένων στη Χίο απειλείται μεταξύ άλλων ακόμα και με ποινές ισόβιας κάθειρξης αν αποδειχθεί στην ακροαματική διαδικασία ότι δρούσε ως «εγκληματική οργάνωση» και όχι ως μια απλή συμμορία χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών ουσιών.

Στην προσπάθειά του να «δέσει» τη βαριά κατηγορία το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών της Α.Δ. Χίου ζήτησε και πέτυχε την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου 18 τηλεφωνικών γραμμών, καταγράφοντας τις μεταξύ τους συνομιλίες, με αποτέλεσμα και βάσει των απομαγνητοφωνήσεων και αναλύσεων που ακολούθησαν να παραπέμψει τους νεαρούς με το κακούργημα της εγκληματικής οργάνωσης.

Οπως όμως φάνηκε από τη διαδικασία, παρότι η άρση του απορρήτου πραγματοποιήθηκε με όλους τους νομικούς τύπους, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν για τις αστυνομικές και επομένως και για τις δικαστικές αρχές. Κι αυτό διότι ενώ ακούγονται συνομιλίες για μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών, αυτές ουδέποτε βρέθηκαν ή περιήλθαν στα χέρια της αστυνομίας αφού και στις εφόδους που ακολούθησαν στα σπίτια των νεαρών προέκυψαν πολύ φτωχά ευρήματα.

Στις δίκαιες απορίες των συνηγόρων υπεράσπισης, που μάταια ρωτούσαν όλες αυτές τις ημέρες πώς γίνεται να μην έχουν πιαστεί οι φερόμενοι ως δράστες με τις συγκεκριμένες ποσότητες στην κατοχή τους, απάντηση δόθηκε μόλις χθες. Σύμφωνα με τον διοικητή του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών Γ. Κεβόπουλο, οι σχετικές απομαγνητοφωνήσεις έφταναν στα χέρια τους με μεγάλη καθυστέρηση, την οποία ο ίδιος προσδιόρισε σε δεκαήμερο και κατά συνέπεια είτε είχαν διοχετευτεί στην αγορά είτε «δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ», σύμφωνα με τους συνηγόρους.

Αποτέλεσμα είναι η κατηγορία περί «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης» να αποδυναμώνεται τουλάχιστον όσον αφορά τις ποσότητες εμπορίας (κάνναβη ως επί το πλείστον).

Πάντως και οι ίδιοι οι αστυνομικοί που καταθέτουν, παρότι ομόφωνα δηλώνουν αρχικά τη συμφωνία τους στο κατηγορητήριο, στη συνέχεια αναγνωρίζουν και τους χαλαρούς δεσμούς που διέκριναν ανάμεσα στα φερόμενα ως απλά μέλη ή και σε φερόμενα ως αρχηγικά στελέχη, ενώ σαφής ήταν και ένας από αυτούς που, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της έδρας, δέχτηκε ότι στους κόλπους των Loco’s δεν υπήρχε η αυστηρή δομή που θα έπρεπε να διακρίνει μια τέτοιου είδους εγκληματική οργάνωση ή ακόμα και τα κοινόχρηστα μέσα μεταφοράς, πολύ περισσότερο δε κοινό ταμείο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τότε οι περισσότεροι ήταν ανήλικοι.

Από την πλευρά της και η πρόεδρος Αικ. Παπαβασιλείου δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία στους μάρτυρες κατηγορίας τη διαφορά που θα έχει για τους νεαρούς μια καταδίκη για το συγκεκριμένο αδίκημα. «Είναι άλλο -λέει- όταν έχουμε μια εγκληματική οργάνωση, άλλο μια παρέα παιδιών που έκαναν μαγκιές και άλλο όταν έχουμε απλούς χρήστες διακινητές…»

Οπως άλλωστε δεν κουράζονται και οι συνήγοροι υπεράσπισης να αμφισβητούν τις απομαγνητοφωνήσεις, κάνοντας λόγο για λογικά χάσματα που παρατηρούνται, για επιλεκτική παρουσίαση τμημάτων των συνομιλιών και κυρίως για την παράλειψη εκ μέρους των αρχών της διαδικασίας «αναγνώρισης φωνής» που θα ταυτοποιούσε τους κατόχους των τηλεφωνικών συσκευών με τους συνομιλητές που ακούγονται εκεί.