Της Β. Παπαντωνοπούλου

Την άνοιξη του 2007 διάφοροι ευρωπαϊκοί σύλλογοι, μεγάλου και μεσαίου βεληνεκούς, αναζητούσαν προπονητή. Ο Γιουπ Χάινκες φιγουράρισε τότε στις λίστες των ελεύθερων, αλλά δεν ήταν από τις περιπτώσεις που κινούσαν το ενδιαφέρον.

Τα επιχειρήματα που ακούγονταν ήταν πολλά: «Ποιος; Εκείνος ο γέρος που ήταν παλιά στην Μπιλμπάο; Αυτόν τον έδιωξε η Γκλάντμπαχ όταν η ομάδα έμεινε χωρίς νίκη σε 14 σερί παιχνίδια. Νωρίτερα ήταν στη Σάλκε με την οποία είχε μια απογοητευτική χρονιά και τον απέλυσαν στην αρχή της επόμενης σεζόν. Ακόμα πιο πριν, στη δεύτερη θητεία του στο Μπιλμπάο, δεν κατάφερε να βάλει την ομάδα στην πρώτη εξάδα επί δύο σεζόν. Ενώ, ακόμα και μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1998, απολύθηκε επειδή η ομάδα βγήκε μόλις 4η στο πρωτάθλημα…»

Για τους περισσότερους, αυτός που οι εξέδρες κοροϊδευτικά αποκαλούσαν «Οσραμ» επειδή γινόταν κατακόκκινος όταν έχανε την ψυχραιμία του, ήταν τελειωμένος. Συμπαθέστατος μεν, αλλά πολύ μεγάλος για να συμβαδίσει με το μοντέρνο παιχνίδι. Κανείς δεν τον ήθελε και είχε μείνει αρκετό καιρό χωρίς δουλειά μετά το διαζύγιο με τη Σάλκε. Πορευόταν προς τη συνταξιοδότηση…

Πέρασαν έξι χρόνια από τότε. Ο Χάινκες διανύει την τρίτη θητεία του στο τιμόνι της Μπάγερν Μονάχου και είναι ακόμα πιο… γέρος, καθώς σε λίγες μέρες θα γιορτάσει τα 68α γενέθλιά του. Ομως έχει οδηγήσει τους Βαυαρούς σε μια σεζόν-ρεκόρ στα χρονικά της Μπουντεσλίγκα, ενώ βρίσκεται καθ’ οδόν για ένα ιστορικό κατόρθωμα: το πρώτο «τρεμπλ» του γερμανικού ποδοσφαίρου. Ταυτόχρονα έχει αναγκάσει τον πρόεδρο του συλλόγου, Ούλι Χένες, να παραδεχθεί πως «το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα μου ήταν που έδιωξα τον Χάινκες το 1991»…

Το προπονητικό στιλ; Μέχρι πρότινος εθεωρείτο «προπονητής των παικτών». Ηταν ο κόουτς που έφερνε αρμονία στα αποδυτήρια ανάμεσα σε παίκτες με φουσκωμένα «εγώ» και τους έβαζε να δουλέψουν μαζί. Δεν θα τον αποκαλούσε κανείς «μετρ της τακτικής» ή «φιλόσοφο του ποδοσφαίρου», τίτλο που έχουν ο Αρίγκο Σάκι, ο Πεπ Γουαρδιόλα ή ο Μαρσέλο Μπιέλσα. Ομως τα εκπληκτικά φετινά αποτελέσματα της Μπάγερν Μ., πέρα από την πολύ καλή φυσική κατάσταση, τη φόρμα, το ταλέντο των παικτών και το βάθος του πάγκου της, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό και στον προπονητή της.

Κατ’ αρχάς, στην τελειομανία του. Ενδεικτικό είναι πως ο Αλάμπα παραπονιόταν πρόσφατα ότι οι προπονήσεις της ομάδας του Μονάχου είναι απείρως σκληρότερες από τους αγώνες της Μπουντεσλίγκα! Ο Γερμανός τεχνικός βάζει τους παίκτες του ξανά και ξανά να δουλεύουν το πρέσινγκ, χάρη στο οποίο φέτος η αμυντική απόδοση της ομάδας του έχει ανέβει κατακόρυφα. Και, δεύτερον, στην τακτική του Χάινκες – ειδικά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Χαρακτηριστικός ο τρόπος που «ακύρωσε» δις τα δυνατά σημεία της Γιουβέντους, εφαρμόζοντας πίεση πολύ ψηλά και πνίγοντας τους «μπιανκονέρι» που δεν μπορούσαν να βγουν από το μισό του γηπέδου.

Ή η τελείως διαφορετική μέθοδος που χρησιμοποίησε για να «μικρύνει» μέσα σε μια νύχτα την Μπαρτσελόνα: έφερε το κέντρο βάρους της ομάδας του περίπου 15 μέτρα πιο πίσω, με τους μέσους του κρατώντας τέλειες αποστάσεις μεταξύ τους, και έδωσε στην Μπαρτσελόνα την μπάλα. Η στείρα κατοχή των Καταλανών συγκρουόταν ξανά και ξανά με τον βαυαρικό «τοίχο», δίνοντας την ευκαιρία για αντεπιθέσεις-κεραυνούς.

Ο Χάινκες φέτος έχει καταρρίψει μια θεωρία, την οποία κάποτε είχε υποστηρίξει ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον: «Οταν οι παίκτες ξέρουν ότι ο προπονητής τους θα φύγει στο τέλος της σεζόν, χάνουν την πειθαρχία και την αυτοσυγκέντρωσή τους».

Στο Μόναχο συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι εμφανίσεις των παικτών θα μπορούσαν κάλλιστα να τιτλοφορούνται «Στον κύριό μας με αγάπη»… Από τη δεύτερη θέση σε τρεις διοργανώσεις πέρσι, τώρα βρίσκονται μια ανάσα από το τρεμπλ.

Ο «Οσραμ» θα αφήσει τον πήχη πολύ ψηλά για τον διάδοχό του.

Το μόνο του αμάρτημα; Να ’ναι 68 χρόνων σε μια εποχή που ο Πεπ Γουαρδιόλα κυκλοφορούσε ελεύθερος…

  ……………………………………………………………..

ΠΕΠ ΓΟΥΑΡΔΙΟΛΑ 

Το… τίκι τάκα σε νέα έκδοση

Είναι από τις περιπτώσεις που οι τίτλοι λένε πολλά αλλά και τίποτε για το ποιόν του προπονητή.

Επιτυχημένος; Απόλυτα. Μέσα σε τέσσερα χρόνια ο Πεπ Γουαρδιόλα οδήγησε την Μπαρτσελόνα σε 14 τίτλους, εκ των οποίων δύο Τσάμπιονς Λιγκ!

Αυτό που δεν λένε όμως είναι πως ο μόλις 42 ετών Καταλανός εκτοξεύθηκε στην κορυφή της προπονητικής πυραμίδας χάρη στον τακτικό νου του και τις στρατηγικές επινοήσεις στο παιχνίδι των «μπλαουγράνα» – ένα στιλ ποδοσφαίρου τόσο νεωτεριστικό, που ακόμα και ο Αρίγκο Σάκι παραδέχθηκε ότι πρόκειται για την πρώτη πραγματική εξέλιξη του ίδιου του αθλήματος μετά τη Μίλαν που ο ίδιος έχτισε στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Οι σκεπτικιστές θα υποστηρίξουν ότι το λουλούδι αυτό άνθισε μέσα στο πολύ οικείο περιβάλλον της Μπαρτσελόνα και ίσως δεν μπορέσει να ευδοκιμήσει μακριά από αυτό. Πλησιάζει όμως ο καιρός που η θεωρία αυτή θα δοκιμαστεί στην πράξη. Οταν την 1η Ιουλίου 2013 φορέσει τη φόρμα της Μπάγερν Μονάχου.

Ο Γουαρδιόλα πάντως ξεκινάει αυτή τη νέα σελίδα στη ζωή του με αποφασιστικότητα, κολακευμένος από το έντονο ενδιαφέρον των Βαυαρών, που τον φλέρταραν στενά από τον Μάιο του 2012. Δέχτηκε να υπογράψει τριετές συμβόλαιο, σε αντίθεση με τις ετήσιες ανανεώσεις που έκανε στην Μπαρτσελόνα… Ενδειξη ότι θέλει να ριζώσει στην ομάδα, στη συνείδηση των οπαδών, στην πόλη του Μονάχου.

Ηδη κάνει εντατικά μαθήματα γερμανικών, καθώς θέλει να συνεννοείται με τους παίκτες του στη μητρική τους γλώσσα όταν αναλάβει. Θα μπορούσε να πετύχει καλύτερη οικονομική συμφωνία στην Τσέλσι ή τη Μάντσεστερ Σίτι. Τον γοητεύει όμως το project και το εκτόπισμα της Μπάγερν Μονάχου: διοικείται από πρώην αστέρες της ομάδας, είναι υγιής οικονομικά, έχει τέλειες εγκαταστάσεις, επενδύει στα φυτώρια, έχει DNA νικητή και –το σπουδαιότερο- θέλει να παίζει «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο». Ομάδα φτιαγμένη στα μέτρα του δηλαδή…

Το σίγουρο είναι ότι ο Γουαρδιόλα δεν πρόκειται να αντιγράψει ή να συνεχίσει το ποδοσφαιρικό στιλ που εφαρμόζει ο Γιουπ Χάινκες. Θα φέρει τη δική του φιλοσοφία και χρειάζεται παίκτες που θα εφαρμόσουν τις μεθόδους του, αποδεχόμενος βέβαια ότι δεν θα έχει στη διάθεσή του «φαινόμενο» στιλ Λιονέλ Μέσι.

Η μεταγραφή του Μάριο Γκέτσε είναι το πρώτο και τρανταχτό παράδειγμα. Κοντός, γρήγορος, έξυπνος, τεχνίτης, μπορεί κάλλιστα να επωμιστεί τον ρόλο του «ψευτοεννιαριού» που ο 42χρονος τεχνικός αρέσκεται να παρατάσσει. Αν μάλιστα δουλέψει και τα τελειώματά του, μιλάμε για το next best thing του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Στην κορυφή της επίθεσης, υπάρχουν αυτή τη στιγμή τρεις. Ο Μάντζουκιτς, ο Γκόμες και ο Πισάρο. Στον προθάλαμο ακούγεται πως βρίσκεται ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, που έκανε την Τετάρτη επίδειξη του πώς παίζεται η θέση του σέντερ φορ. Είναι σε όλους γνωστό ότι ο Γουαρδιόλα δεν τρελαίνεται για τους φορ περιοχής. Αλλά θα κάνει εξαίρεση για το στιλ του Λεβαντόφσκι και την εργασιακή ηθική του Μάντζουκιτς που τα κάνει όλα και συμφέρει.

Υπάρχουν επίσης τρεις παίκτες-κλειδιά για την επόμενη ημέρα που συνδέουν τακτικά την Μπαρτσελόνα του Πεπ με την Μπάγερν του Πεπ: Χάβι Μαρτίνεθ, Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ και Τόνι Κρόος. Το 4-2-3-1 της τωρινής ομάδας μπορεί να αλλάξει – ή και όχι. Τα συστήματα δεν λένε τίποτε στον Καταλανό. Αυτό που θέλει από την ομάδα του είναι να «ζει» στο μισό γήπεδο του αντιπάλου, να του κόβει το οξυγόνο αφαιρώντας του την μπάλα και να επιβάλλει τον δικό της ρυθμό…

Οι συγκρίσεις πάντως με το φετινό δημιούργημα του Γιουπ Χάινκες θα είναι αναπόφευκτες. Ηδη οι ποδοσφαιρόφιλοι αναρωτιούνται τι μπορεί να προσθέσει ή να βελτιώσει ο νέος προπονητής σε μια ομάδα που βρίσκεται σε πορεία «τρεμπλ». Τι περιθώρια έχει να εφαρμόσει το –δικής του επινόησης- «τίκι-τάκα» της Μπαρτσελόνα στην Μπάγερν, δεδομένου ότι οι ίδιοι οι Βαυαροί το έκαναν «κομματάκια» την περασμένη Τρίτη; Πώς ένας μετρ της τακτικής σαν αυτόν θα βάλει τη σφραγίδα του στη νέα του ομάδα; Θα πάψει να ακούγεται το ότι «παίρνει έτοιμο σύνολο από τον προκάτοχό του»; Οι απαντήσεις, στη νέα σεζόν…