ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ

Toυ Γιάννη Ξναθούλη

«…Κύριο Νίκος ντίνει λίγκο φαγητό» άκουσα τον Μπαγκλαντεσιανό να λέει για το αφεντικό στο φραουλάδικο. Φυσικά, στη σχιζοφρενική αυτή ιστορία ΟΛΑ ξεκίνησαν λίγο μετά από την ταινία του Μπέργκμαν «Αγριες φράουλες».

Τότε, δηλαδή, που οι σινεφίλ της Μανωλάδας αποφάσισαν να αντιπροτείνουν στον αείμνηστο Σουηδό σκηνοθέτη φράουλες ελληνικές εξημερωμένες. Οπότε, σιγά σιγά, εξημερώθηκαν μεν οι φράουλες εξαγριώθηκαν δε τα ήθη και τα έθιμα. Στο πολύπαθο Μπάγκλαντές περί Μπέργκμαν, Μανωλάδας και λοιπών καλλιτεχνικών ανησυχιών ΔΕΝ γνωρίζουν τίποτα. Λίγο ρύζι, λίγη μπανάνα, κανένα ψάρι και, στα πέντε χρόνια πάνω, λίγο κοτόπουλο με διασταύρωση κόμπρας. ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί αρχίζει το διατροφικό -πρωτίστως- θρίλερ, όταν δηλαδή οι σοκολατένιοι, μακρινοί (προς απόμακροι) συγγενείς του Μεγαλέξανδρου έμαθαν πως η Ελλάδα ΕΚΤΟΣ από χώρα των ονείρων (και των ονείδων) είναι χώρα φρουτοπαραγωγός και προσιτή για κάθε καρυδιάς καρύδι. Αμέσως τα βασανισμένα αγόρια απ' το υβριδικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας (δεν είμαι και τόσο σίγουρος για τον προσανατολισμό) ετοίμασαν τα απαραίτητα (!!!) σε μια πλαστική σακούλα και αφού διέσχισαν την ασιατική ήπειρο έφτασαν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στη Μανωλάδα, που ανάθεμά με αν ήξερα κατά πού έπεφτε. Κι όμως οι νέοι που ήταν οικονομικοί-διατροφικοί μετανάστες ήρθαν να συλλέξουν φράουλες κάτω από την πατρική εποπτεία των «Κυρίων Νίκων».

ΟΛΗ η Ελλάδα, όλοι οι μαφιόζοι, όλοι οι κουτοπόνηροι της εύκρατης αγροτιάς γνώριζαν τι σόι είναι οι απανταχού των φραουλάδικων «κύριοι Νίκοι» και πόσο κύριοι είναι. Το υπερευαίσθητο Κράτος, επίσης, κάτι είχε ακούσει για φράουλες και μπαταξιλίκια. Ως συνήθως έκανε τον κουφό κι έτσι πέρασε ο καιρός. Η μια φράουλα έφερε την άλλη κι ο ένας πυροβολισμός τον άλλο. «ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ» είπαν οι συνετοί πονόψυχοι μαστροφραουλάδες, κατόπιν εορτής. Δηλαδή εννοούσαν πως τα «παιδιά τους» ζουν παστωμένα σε καλύβες και πίνουν νερό διακριτικά για να μη το στερήσουν από τις ωραίες φράουλες. Υστερα από τούτο το σενάριο κατέφθασε ο κύριος Δένδιας, υποσχόμενος, μόλις επιστρέψει στο υπουργείο του, να φάει προς τιμήν του Μπαγκλαντές μια ολόκληρη Πάβλοβα με μοσχοματωμένες φραουλίτσες από το κάτεργο του κυρ Νίκου… Τίτλοι τέλους και έζησαν αυτοί χάλια με το δέλεαρ της νομιμότητας.

Σαν κανονικοί Ελληνες δηλαδή…

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να παραθέσω μια ουτοπική ιαματική παράγραφο από τη συναρπαστική αυτοβιογραφία του Κλάους Μαν «Το σημείο καμπής» στην υπέροχη μετάφραση του Βασίλη Τομανά. (Εκδ. Εξάντας 1990).

«…Τι είναι η Ευρώπη; Ενα ασήμαντο παρακλάδι της ασιατικής ηπείρου, μια πολύπλοκη χερσόνησος, που πήρε το όνομά της από μια βασιλοπούλα των Φοινίκων. Την άρπαξε ο Ζευς, που για να τη γοητεύσει, είχε μεταμορφωθεί σε ταύρο. Τι μαγική σπίθα ήταν αυτή που κουβαλούσαν μαζί τους στο ηδονικό γαμήλιο ταξίδι τους στη νήσο Κρήτη το θεϊκό ζώο και η σαγηνευτική γυναίκα του; Το σπέρμα του ολύμπιου τέρατος φυτεύτηκε στον κόλπο της βασιλοπούλας. Ο καρπός πολλαπλασιάστηκε σε άγιο χώμα, στο χώμα της Ελλάδας. Από ιερό έδαφος αναδύθηκε το θαύμα: η γέννηση της Εσπερίας.

Και να τι έγινε στα παράλια του Αιγαίου πελάγους: μια μικρή ομάδα αθλητών και φιλοσόφων όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στην αχανή Ασία και Αφρική. Τόσο γενναίοι και περήφανοι ήταν οι άνδρες αυτοί, που ανακήρυξαν μοναδικό άξιο του ανθρώπου τρόπο ζωής, μοναδικό ανθρώπινο τρόπο ζωής τον δικό τους: ο μη ελληνικός κόσμος ήταν γι' αυτούς το χάος. Εξω από την Ελλάδα υπήρχε μόνο βαρβαρότητα, σκοτάδι, λίμνασμα, σιωπή…

Στην Ελλάδα, οι απαρχές του έπους και της τραγωδίας, η ίδρυση της Πόλεως, που στηρίχτηκε στην αρχή του αγώνος και στον παιδαγωγικό έρωτα. Στην Ελλάδα, το όνειρο της ελευθερίας, η θέληση για γνώση, η χαρά του διαλόγου, του αντιλόγου, του γέλιου, της εύθυμης σωματικής επαφής ανθρώπου με άνθρωπο, ανθρώπων με θεούς…».

…Αυτά έγραφε ο Γερμανός Κλάους που, το 1949, δεν άντεξε τη φριχτή πραγματικότητα και αναχώρησε. Πώς να μη γεμίσουν τα μάτια δάκρυα σήμερα, αναλογιζόμενοι την κατάντια μας ως απόγονοι-υποπροϊόντα ενός συνονθυλεύματος με σάουντρακ οδυρμούς για την ΑΕΚ, πληροφορίες για την πιο ασήμαντη ποδοσφαιρική διαμάχη εντός αποδυτηρίων και κάθε είδους έκπτωση γι' αυτό που κάποιοι εραστές της Ελλάδας μάς θαύμαζαν, για μια ζωή εξαρτημένη από τρισάθλιους άρχοντες και αποφάσεις αντάξιες των μετεωρισμών τους;

…ΚΙ ΕΤΣΙ να που φτάσαμε στο ωραίο Σάββατο του Λάζαρου που αν ήμασταν ΑΚΟΜΗ μαθητές θα τρελαινόμασταν από χαρά για την ανάνηψη του Λαζαράκου. Σήμερα απλά διευθετούμε την ψυχραιμία μας. Στο μεταξύ για να καταλάβετε για τι είδους ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ πρόκειται (προσθέστε «ΤΕΜΠΕΛΙΑ, ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ κι ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ») περάστε μια βόλτα από το Πεδίον του Αρεως. ΕΚΕΙ θα συναντήσετε τις πιο αναπτυγμένες τσουκνίδες από καταβολής τους και το πιο άγριο τοπίο για πρωτεύουσα κράτους. ΔΕΝ γνωρίζω σε ποια αηδιαστική αρχή ανήκει αυτό το Πεδίο που φοβάσαι να διαβείς. Πήγα να πάρω μερικά φυτά από την ανθοκομική έκθεση που λειτουργούσε σ' ένα κάπως συμμαζεμένο μέρος. Από 'κει και πέρα, έχανε ο Ταρζάν την Τζέην, και ο σοκολατένιος φυσιολάτρης τον… αποδέκτη του. Κατά τα άλλα, κάποιοι θέλουν να ξαναγίνουν δήμαρχοι… Δεν μας… χε…

Αύριο, πάντως, φάτε ψάρι και την ερχόμενη Κυριακή ξαναφάτε ό,τι περίσσεψε…