Εφυγε η πρωταγωνίστρια του ελληνικού θεάτρου Λίνα Λαμπράκη

Ταυτίστηκε με το ΚΘΒΕ, το οποίο λάμπρυνε και καθόρισε με το ταλέντο της. Η πρώτη της παράσταση εκεί ήταν το 1972, η τελευταία το 2011. Υπήρξε και σπουδαία δασκάλα διαμορφώνοντας γενιές νέων ηθοποιών

Της Εφης Μαρίνου

^[1]Εφυγε το Σάββατο απ' τη ζωή σε ηλικία 78 ετών η Λίνα Λαμπράκη, μια σπουδαία ηθοποιός, για δεκαετίες πρωταγωνίστρια του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Κομοτηνή, σπούδασε στη Δραματική Σχολή Λυκούργου Σταυράκου στην Αθήνα και έπειτα από κάποιες συνεργασίες της στην πρωτεύουσα, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη όπου γρήγορα κατέλαβε κυρίαρχη θέση ανάμεσα στους ηθοποιούς του ΚΘΒΕ, συμμετέχοντας συνολικά σε σαράντα μία παραστάσεις.

Η θητεία της σ' αυτό ξεκίνησε το 1972 με την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις». Η τελευταία της συνεργασία ήταν το 2011 στα «Μικρά Διονύσια», μια παράσταση σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα-Γρηγόρη Καραντινάκη, με την οποία το ΚΘΒΕ γιόρτασε τα 50 χρόνια του. Μεγάλος σταθμός στην καριέρα της θεωρείται η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή το 1975 σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, ερμηνεία που η ίδια πολύ αργότερα δεν θα διστάσει να κρίνει με αυστηρότητα.

^[2]Η Λίνα Λαμπράκη από το 1971 μέχρι σήμερα ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Διετέλεσε μέλος της Αντιπροσωπευτικής Επιτροπής ΣΕΗ στο ΚΘΒΕ (1978-1980), μέλος του διοικητικού του συμβουλίου (1981-1983) και υποψήφια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (1989-1990). Παρ' όλο που είχε συνταξιοδοτηθεί, συνέχιζε να διδάσκει μέχρι πρόσφατα στη Δραματική Σχολή του θεάτρου, ενώ συνεργαζόταν με άλλα σχήματα της πόλης.

Σε ανακοίνωσή της η διοίκηση του ΚΘΒΕ εκφράζει τη «βαθύτατη θλίψη της για την απώλεια της σπουδαίας ηθοποιού Λίνας Λαμπράκη, εμβληματικής φυσιογνωμίας του ΚΘΒΕ, που υπηρέτησε με ήθος το ελληνικό θέατρο, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους». Οπως σημειώνει ο Σωτήρης Χατζάκης: «Το ΚΘΒΕ θρηνεί την απώλεια μιας κορυφαίας ηθοποιού μας, δασκάλας της σχολής, αγαπημένης φίλης. Η Λίνα αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στις καρδιές μας και στις τάξεις του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι στην τελευταία της εμφάνιση ως Εκάβη, στην ορχήστρα της Επιδαύρου με ανοιχτά τα υπέροχα χέρια της να αιωρείται, Ιέρεια στο μυστήριο του Θεάτρου».

Η ηθοποιός είχε δώσει ελάχιστες συνεντεύξεις. Μία από αυτές, πολύ ενδιαφέρουσα, ήταν στην Εύη Καρκίτη στο θεσσαλονικιώτικο περιοδικό «Παράλλαξη». Μεταφέρουμε μερικά αποσπάσματα…

-«Σήμερα, που δεν παίζω πια και τόσο συχνά, το θέατρο μου λείπει, όχι όμως και τόσο πολύ. Ο κύριος λόγος είναι πως το θέατρο απαιτεί φυσικές αντοχές και δυστυχώς με το πέρασμα του χρόνου οι αντοχές φθίνουν. Πάντως απ' όλα όσα έζησα κατάφερα να κρατήσω μόνο τις ευχάριστες στιγμές».

- Μητέρα δίδυμων αγοριών, συνδύασε την καριέρα της με τις οικογενειακές της υποχρεώσεις χάρη σε μια δική της μέθοδο: «Το να παίζω στο θέατρο και ταυτόχρονα να μεγαλώνω τα παιδιά μου είχε και δυσκολίες και κούραση αν και είμαι, ή τουλάχιστον ήμουν, άνθρωπος με μεγάλες αντοχές. Πολλές φορές θυμάμαι να έχω πέσει στο κρεβάτι μη προλαβαίνοντας να βγάλω ούτε το καλσόν. Η μέθοδος που ακολούθησα με τα αγόρια μου ήταν η έξης: παιχνίδι και πειθαρχία. Και βέβαια συζητούσαμε πάρα πολύ για οποιοδήποτε πρόβλημα προέκυπτε. Ηξεραν όμως ποιος είναι ο αρχηγός. Το παιχνίδι και η πειθαρχία οδήγησαν σε μια αρμονική σχέση η οποία ήταν πάντα για μένα το ζητούμενο. Επίσης, με τα παιδιά στο σπίτι έμαθα να δουλεύω και να συγκεντρώνομαι μέσα στη φασαρία. Σήμερα που στο σπίτι μου έχει πολλή ησυχία, όταν θέλω να μάθω έναν ρόλο βγαίνω έξω, στον θόρυβο και την κίνηση».

- Για τη μέθοδο διδασκαλίας της στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ: «Διδάσκω μια δική μου μέθοδο που βασίζεται στο τρίπτυχο Σκέψη-Λόγος-Μνήμη. Εξερευνούμε πρώτα τη ζωή του συγγραφέα, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στις οποίες έγραψε το έργο, το γιατί το έγραψε, τι θέλει να πει και μπαίνουμε στη συνέχεια στο «βιογραφικό», που έχει ο κάθε χαρακτήρας. Ο ηθοποιός όταν υποδύεται κάποιον στη σκηνή δεν έχει τη δική του σκέψη, ούτε τη δική του κίνηση. Θα πρέπει να γνωρίσει σε βάθος το πρόσωπο που θα υποδυθεί».

-Για την ερμηνεία της στις «Τραχίνιες» στην Επίδαυρο, την περίφημη «Ηλέκτρα» που είχε παίξει σε διπλή διανομή με την Αννα Συνοδινού, αλλά και για τη Θεσσαλονίκη: «Στις «Τραχίνιες» επιτρεπόταν ακόμα το κάπνισμα στο αρχαίο θέατρο. Θεώρησα πως θα αποτύχω αν έστω και ένας από τους θεατές άναβε τσιγάρο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ηταν μεγάλη η χαρά μου όταν διαπίστωσα πως δεν άναψε κανείς. Ενας από τους ρόλους που με σημάδεψε ήταν φυσικά η «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη. Είχα κάνει επιτυχία, έφευγαν όλοι κλαμένοι από το θέατρο. Σήμερα όμως ξέρω πως την «Ηλέκτρα» δεν την έπαιξα σωστά. Δεν μπορείς να παίζεις την τραγωδία σαν δράμα. Στο δράμα επιτρέπεται να γίνεις συναισθηματικός, να κλάψεις και να εκτονωθείς. Η τραγωδία όμως επιβάλλει συναισθηματική αποστασιοποίηση. Ο στόχος της είναι να σε κάνει να σκεφτείς. Η Αννα Συνοδινού την είχε παίξει καλύτερα»!

- Οσο για τη Θεσσαλονίκη: «Την αγάπησα. Λάτρευα τις βόλτες στην παραλία και την Τσιμισκή. Η επαφή που έχεις με τη θάλασσα κάνει τη μεγάλη διαφορά».

[email protected]