Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Συχνά συμβαίνει οι επιθυμίες μας να υπερβαίνουν την πραγματικότητα και να διαμορφώνουν την πραγματικότητα των επιθυμιών: άλλα να γίνονται και άλλα να νομίζουμε. Ισως επειδή, όταν κάναμε τις αρχικές παρατηρήσεις για ένα φαινόμενο, μείναμε σ’ αυτές και δεν παρακολουθήσαμε το φαινόμενο στην εξέλιξή του: αν παραμένει ίδιο ή –και πόσο– μεταβλήθηκε.

Πίστευα έως τώρα –μπορεί και να ήθελα να πιστεύω– ότι ανάμεσα στους πεζούς και τους ποδηλάτες έχει αναπτυχθεί ένα, άτυπο μεν, πλην ουσιώδες, μέτωπο, μια συνεργασία. Οχι κατ’ ανάγκη εναντίον των αυτοκινητιστών που, κατά περίσταση, είναι και πεζοί, ορισμένοι δε δεν αποκλείεται να κάνουν και χρήση ποδηλάτου. Οσο μια συμμαχία για το καλό της πόλης, άρα και το δικό τους, που βασίζεται στη μεταξύ τους συνεργασία και συνεννόηση, ακόμα και διά νεύματος!

Μακάρι όχι, αλλά μάλλον έχω εκτιμήσει λάθος! Ή ίσως να ήταν έτσι άλλοτε και σήμερα να μην είναι. Η «ρόδα», η νοοτροπία δηλαδή που καλλιεργεί αυτό το «εγώ είμαι και κανένας άλλος», φαίνεται ότι έχει κοινά σημεία ατομισμού και αδιαφορίας για τον άλλο, ακόμα κι αν η ρόδα είναι μία ή δύο ή τέσσερις!

Παρατηρώ τελευταία, όχι μία και δύο, που θα ήταν ασήμαντο, αλλά πολλές περιπτώσεις, όπου ποδηλάτες, που συνήθως μοιράζονται ίδιους χώρους με πεζούς, να μονοπωλούν τον χώρο και να υποχρεώνουν τους πεζούς να παραμερίζουν. Μου συμβαίνει, συχνά τελευταία, στην παραλιακή βόλτα του Φαλήρου: ποδηλάτες, ιδίως νεαροί, με τα χέρια… στις τσέπες να έρχονται καταπάνω σου∙ τις προάλλες, ένας μού βγήκε από πίσω!

Σκέφτηκα μήπως είναι ιδέα μου, καθώς με τα χρόνια παραξενεύει κανείς! Ομως σχεδόν βεβαιώθηκα ότι δεν είναι μόνο παραξενιά μου, όταν άκουσα από τα μεγάφωνα του μετρό –και ήταν πρώτη φορά!– να παρακαλούνται οι ποδηλάτες να μην κινούνται στους χώρους του μετρό με ποδήλατα, μόνο να τα μεταφέρουν!