Υποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ας χάσουν, για λίγες έστω ημέρες, οι απαισιόδοξοι την οίησή τους, ότι δήθεν η στάση τους απέναντι στα πράγματα και τους ανθρώπους τούς έχει δικαιώσει (εμ, βέβαια… με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια αντιπολίτευση…) και ας ομονοήσουν με μας τους υπόλοιπους να βυθιστούμε στο χαροποιόν πένθος των εορτών, στη χαρά των βλαστικών θεών, στη μουσική φυσικών ήχων και ψαλμών, στην όρχηση των έσω και έξω δαιμόνων (μας).

Ομογάλακτοι, αντιφρονούντες, ανάλατοι και η λοιπή παρέα ας επιτρέψουμε εις εαυτούς να οβελίσουμε (το προστάζουν οι μέρες) τη θλίψη, τον οίκτο, τον θρήνο που αφειδώλευτα διαχέουν οι ταγοί της χώρας, η δική μας καθημερινή μικρότητα και η έλλειψη επικοινωνίας που μας δέρνει αλύπητα.

Καλά αυτά, αλλά πώς επιτυγχάνονται; Αρκεί να λουστεί κάποιος στα νάματα του φωτός, της απλότητας, στον αμύθητο πλούτο της ολιγάρκειας, στην υψίφρονα τέχνη της συναλληλίας. Να πάψουμε να νιώθουμε κυκλοδίωκτοι ή να παρορχούμεθα, ζαλισμένοι από άηχες, άτεχνες μουσικές και συνακόλουθους αοιδούς. Να αναπεμφθούμε αυτοδικαίως στον θρίαμβο της περιοδικής συνύπαρξης, να χαμογελάσουμε, διάολε, με αυτοπεποίθηση στα παιδιά μας και τους φίλους μας, στους γείτονες και στους επισκέπτες, στους περαστικούς και στους άστεγους. Είμαστε ικανοί για όλα αυτά και ας σπέρνουν παντού οι επιτήδειοι το φρικαλέο δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ας λένε ό,τι θέλουν` η κοινωνία, οι κοινότητες έστω θα απαιτήσουν πίσω τη ζωή τους, με την έννοια της επανεκτίμησης αυτής της ζωής, γιατί και η πρώτη, αυτή που επικαλύφθηκε και κατατροπώθηκε από τα μνημόνια, δεν ήταν η καλύτερη, μάλλον αυτή κάλεσε τα μνημόνια στον κρατικό χώρο (μπας και συμμορφωνόμασταν).

Κι ας μην ανάψουμε λαμπάδες, ας μην ακούσουμε θρήνους, ψαλμούς, καταποντισμούς, ας χαιρετήσουμε μόνο την ομάδα την εορτάζουσα την αναγέννηση της φύσης, αυτού που ανασαίνει μαζί μας αδιαφορώντας αν είναι έννοο ή όχι, ανασαίνει πάντως και μουγκρίζει και χορεύει μαζί μας. Θα ήμασταν τελείως αχάριστοι εάν δεν συμμετείχαμε. Οχι; Ναι, τούτη η αύρα εισέρχεται στα κελιά των φυλακισμένων, τους αναστατώνει αλλά και τους εμψυχώνει, τους μεταφέρει τη δροσιά της ομόνοιας και της άνοιξης, η ίδια αύρα σπάει τις πόρτες των ψυχιατρείων, αιφνιδιάζει τους τρόφιμους, δίνει χαμόγελο στο χαμένο τους πρόσωπο. Ναι, αλλά θέλει να 'χει πρόσωπο η αύρα ετούτη, συγγενικά, φιλικά, ακόμη και άγνωστα. Να 'χουν σάρκα και αίμα και χαμόγελα, χαμόγελα…

[email protected]