Θα μπορούσε να είναι πρότυπο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων αυτό του Λαυρίου με τον τρόπο που είναι ενταγμένο στην καρδιά της κοινωνίας, πενήντα, μόλις, μέτρα από την κεντρική πλατεία, έχοντας δηλαδή την αποδοχή του αστικού περιβάλλοντος. Δυστυχώς κι ενώ λειτουργεί εδώ και εβδομήντα χρόνια είναι εντελώς παραμελημένο, με επιδεικτική μάλιστα αδιαφορία από το ελληνικό κράτος, που αρκετές φορές έφτασε να επιτίθεται εναντίον των «κατοίκων» του, Κούρδων κυρίως, Αφγανών και τα τελευταία χρόνια Σύρων προσφύγων. Διωκόμενοι οι περισσότεροι, άνεργοι, χωρίς να τους έχει αναγνωριστεί το καθεστώς του πρόσφυγα, βιώνουν δραματικές συνθήκες, καθώς η υγρασία έχει διαβρώσει το κτίσμα και έχει αποκαλύψει τα σίδερα με εμφανή πλέον τον κίνδυνο της κατάρρευσης. Σημειώνεται ότι από τις 20/8/2011 υπάρχει έγγραφο για την άμεση εκκένωση του κτιρίου. Αυτή τη στιγμή εξακολουθούν να διαμένουν εκεί, με κίνδυνο της ζωής τους, 226 υποσιτισμένοι άνθρωποι, έχοντας ανάμεσά τους 85 παιδιά!

Το κέντρο έχει δεχτεί κατηγορίες από το επίσημο τουρκικό κράτος ότι περιθάλπει τρομοκράτες, ενώ πολλές φορές έχει ζητηθεί, επίμονα, το κλείσιμό του. Εδώ και οκτώ χρόνια έχει διαπιστωθεί πρόβλημα στη στατικότητα του κτιρίου, αλλά οι πρόσφυγες αρνούνται να το εγκαταλείψουν, έστω και προσωρινά, διότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος.

Η Πολιτεία οφείλει να δείξει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της πολιτικής της και να μεριμνήσει για τη βελτίωση των συνθηκών των προσφύγων. Οι τελευταίοι αντιμετωπίζουν ένα επιπλέον πρόβλημα μια και εξομοιώνονται με τους μετανάστες και κάθε στιγμή κινδυνεύουν να δεχτούν δολοφονικές επιθέσεις από ναζιστικές ομάδες.

Μία εκ νέου εκτίμηση του ρόλου του κέντρου εκ μέρους της Πολιτείας ίσως έπειθε τους υπευθ΄θνους ότι πρέπει να επανεξετάσουν την αρμονική λειτουργία του με τις κοινωνικές δραστηριότητες. Διότι το να μαζεύουν σήμερα όλους τους εξαθλιωμένους και κυνηγημένους σε πρώην στρατόπεδα και σε παράγκες, χωρίς τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, οδηγεί στην καταδίκη εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των οργανώσεων που υπερασπίζονται παγκοσμίως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απαιτείται μια αρμονική συνεργασία μεταξύ όλων των αρμόδιων υπουργείων ώστε να αποδειχτεί η διπλωματική ανωτερότητα στην ελληνική πολιτική και όχι οι υπαινικτικές και ομιχλώδεις σχέσεις με τη γείτονα. Οι άνθρωποι ούτε τρομοκράτες ούτε δυνάμει τρομοκράτες είναι με τέτοια ανέχεια και ζώντας σε άθλιες οικονομικά και υγειονομικά συνθήκες.

Οχι μόνον αυτό, αλλά την ίδια στιγμή εκπέμπουν SOS, έχουν φτάσει σε έσχατα όρια. Το ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.» είναι αποκαλυπτικό και δείχνει πώς ζουν οι πρόσφυγες, ποιες οι «προσδοκίες» τους, ποιο το μέλλον τους. Ανάγκη πάσα η Πολιτεία να σκύψει πάνω από τα προβλήματά τους, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα μια ξεχασμένη γωνιά της αττικής γης.