Ο κόσμος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος όταν δεν μπαίνει μισθός στο σπίτι του»

Του Γιάννη Μπασκάκη

^[1]Η Μάγδα δούλευε 32 χρόνια ως βοηθός λογιστή. Το 2010 έμεινε άνεργη. Από τότε στέλνει βιογραφικά, περνάει από συνεντεύξεις συστημένη από γνωστούς, αλλά η πολυπόθητη θέση εργασίας δεν έρχεται. «Μου έχουν πει σε δουλειά “τι ήρθες εδώ στα 55 σου;” Μου κλείνουν την πόρτα στη μούρη. Δεν με παίρνουν λόγω ηλικίας. Ζω κάνοντας εξυπηρετήσεις σε παππούδες. Τους πηγαίνω στον γιατρό ή καθαρίζω την αυλή τους για ένα φιλοδώρημα». «Ο κόσμος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος όταν δεν μπαίνει μισθός στο σπίτι του».

Τη Μάγδα τη συναντήσαμε στη Ν. Ιωνία. Μια περιοχή που πήρε πνοή από την προσφυγιά που γέννησε η μικρασιατική καταστροφή. Σειρά από βιοτεχνίες αναπτύχθηκαν εκεί, κυρίως κλωστοϋφαντουργίες, κι έπειτα η Ν. Ιωνία μετεξελίχτηκε σε μεγάλο εμπορικό κέντρο. Σήμερα τα εμπορικά καταστήματα της περιοχής μαραζώνουν και μαζί τους και η ζωή των κατοίκων. Οι άνεργοι φτάνουν τους 4.000.

Θέλουμε να γίνουμε κίνημα 

Επισκεφτήκαμε τον Σύλλογο Ανέργων της Ν. Ιωνίας. Ιδρύθηκε το 2004, όταν ακόμη τίποτα δεν προμήνυε τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας στην Ελλάδα. Εχει 350 μέλη από διαφορετικές περιοχές της Αθήνας. «Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν 50 λεπτά να πάρουν ψωμί», λέει στην «Εφ.Συν.» ο πρόεδρος του συλλόγου, Νίκος Κουβαριώτης. «Ως σύλλογος διεκδικούμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επίδομα ανεργίας για όλους, δωρεάν εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Διεκδικούμε μείωση των φόρων και ρυθμίσεις των δανείων. Θέλουμε να γίνουμε κίνημα ανέργων» τονίζει.

«Ο στόχος του συλλόγου είναι να… τον κλείσουμε. Δηλαδή, να βρούμε όλοι δουλειά», μας λέει ο Κώστας Καρακατσάνης. Ο ίδιος είναι ηλεκτρονικός. Δούλευε 23 χρόνια σε ιδιωτικές εταιρείες. Σχεδιασμός τηλεοπτικών σταθμών και οπτικοακουστικών συστημάτων. «Η δουλειά αυτή έχει πεθάνει. Η γυναίκα μου είναι κι εκείνη άνεργη. Ζούμε με ενέσεις οικογενειακές. Με τη σύνταξη των γονιών. Αντί να τους βοηθάμε εμείς, μας βοηθούν αυτοί» αναφέρει. Τον ρωτάμε αν έχει παιδιά. «Ευτυχώς όχι. Αν με ρωτούσες πριν από 3 χρόνια θα σου έλεγα δυστυχώς. Κινδυνεύω να μου πάρουν το σπίτι. δεν έχω να πληρώσω. Με το ζόρι επιβιώνουμε».

Η Αννα έχει τέσσερα παιδιά. Είναι 59 ετών. Ο σύζυγός της είναι μηχανικός μοτοσικλετών. Η δουλειά όπου εργαζόταν έκλεισε. Η ίδια είναι άνεργη επίσης. «Κρατούσα παιδάκια 10 χρόνια. Τώρα τα κρατάνε οι μανάδες τους», μας λέει. Η οικογένεια της Αννας δεν έχει δικό της σπίτι. Ζει στο νοίκι. Πολλές φορές δεν μπορεί να το πληρώσει. «Εχουμε δεχτεί εξώσεις στο παρελθόν. Σήμερα μας βοηθάει η εκκλησία» καταλήγει.

«Δίνω το αυτοκίνητο για απόσυρση. Ισως να μου κόψουν το ρεύμα. Ισως η εφορία να μου πάρει το σπίτι. Εχω μια κόρη άνεργη κι έναν γιο φοιτητή» λέει στην «Εφ.Συν.» ο Δ.Μ. (τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας). Είναι 55 ετών. Επί μία 10ετία εργαζόταν στην ίδια εταιρεία. Πριν από ένα χρόνο η εταιρεία απέλυσε 17 υπαλλήλους της. Ηταν κι εκείνος ανάμεσά τους. «Η καθημερινότητα του ανέργου είναι πολύ μονότονη. Ψάχνεις για δουλειά και κατά τ' άλλα μένεις σπίτι και βλέπεις τηλεόραση. Αισθάνομαι φυλακισμένος. Ερχόμαστε και ξεσπάμε στον σύλλογο».

«Δεν θα αυτοκτονήσουμε, θα παλέψουμε» λέει στην «Εφ.Συν.» ο κ. Δημήτρης. Ο ίδιος δούλευε 35 χρόνια στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. «Δεν υπάρχει δουλειά γιατί δεν υπάρχει βαπόρι. Θέλω να πάρω σύνταξη αλλά δεν μπορώ, γιατί μου λείπουν κάποια βαρέα ένσημα. Δούλευα παλιά λοστρόμος στα καράβια, αλλά αυτά δεν τα θεωρούν βαρέα. Κι όμως, τα ορυχεία είναι καθαρή δουλειά μπροστά σ' αυτό που έκανα».

Η Σούζη Μαγουλιάνου δουλεύει σε σπίτια προσέχοντας παιδιά. «Ατυπα η φροντίδα των συνανθρώπων μας έχει περάσει στις γυναίκες. Πρόκειται για ένα εργατικό δυναμικό που υπήρχε πάντα. Σε κάποιες περιόδους σε χρειάζονται και έχεις κανονική δουλειά και ένσημα. Οταν δεν σε χρειάζονται, ξαναγυρίζεις στα ίδια», μας λέει. Σήμερα η Σούζη οργανώνει μια σειρά από δραστηριότητες που αναμένεται να δώσουν απασχόληση στα μέλη του συλλόγου.

Πρόκειται για τον σχεδιασμό ομάδων ύφανσης ταπήτων, διαχείρισης σκουπιδιών και λειτουργίας ενός καφενείου. Αυτές οι ομάδες θα λειτουργούν είτε ως συνεταιρισμοί είτε ως αλληλέγγυα οικονομία. «Η ανεργία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με κοινωνικά προγράμματα. Και θα πρέπει να αρχίσει ένας διάλογος για το τι είδους ανάπτυξη θέλουμε. Να δουλεύουμε στις πολυεθνικές με 400 ευρώ ή να δουλεύουμε 8ωρο και να έχουμε εργασιακά δικαιώματα;» τονίζει.