Ανατριχίλα για τον μεγάλο Γκάλη που γιόρτασε με τη λαμπρή του παρέα και με καθυστέρηση 18 χρόνων

Θεσσαλονίκη Του Σπύρου Τσάμη

Διαδήλωση λατρείας προς το μεγαλύτερο είδωλο που ανέδειξε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός ήταν τελικά η χθεσινή βραδιά στο «Αλεξάνδρειο». Μπορεί να άργησε περίπου 18 χρόνια, αλλά το μεγάλο «ευχαριστώ» που βροντοφώναξε σύσσωμος ο Αρης και μαζί του ολόκληρη η οικογένεια του μπάσκετ προς τον μεγάλο Νίκο Γκάλη, προκάλεσε ανατριχίλα.

Λογικό, μέσα σε τέτοια… λαμπρή παρέα και με τόση αγάπη να τον αγκαλιάζει, ακόμη και αυτός ο στυγνός «γκάνγκστερ», που πυροβολούσε αλύπητα τα αντίπαλα καλάθια, άφησε τα δάκρυά του να κυλήσουν ποτάμι.

Ηταν το λυτρωτικό κλάμα ενός ανθρώπου που όλοι οι άλλοι, εκτός από τη γυναίκα και την 7χρονη κορούλα του, τον αποκαλούν «θεό». Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι μόνο μία φορά ακόμη είχε αφήσει τον εαυτό του να κλάψει: Τότε που έγινε πατέρας.

«Σας αγαπώ όλους», ψέλλισε ο Νικ, πριν απλωθεί στο παρκέ με τους παλιούς του συμπαίκτες για να αλλάξουν μερικές πάσες, να φωνάξει «ζντό» με την τωρινή ομάδα του Αρη και να πετάξει την μπάλα για το τζάμπολ του φιλικού με τη Λιμόζ. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να κρεμάει τη φανέλα σου η αγαπημένη σου ομάδα», παραδέχθηκε.

Επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές, ο Παναγιώτης Γιαννάκης έδειξε το χέρι του, όπου φαινόταν ότι είχε ανατριχιάσει, την ώρα που το πλήθος άρχισε να τραγουδά μαζί με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του στον «αυτοκράτορα»: «Κι εσύ Γιαννάκη πάρ' τους τα μυαλά κι εσύ Γκάλη πάρ' τους το κεφάλι!»

Αλλά και ο Αργύρης Καμπούρης έτρεμε περισσότερο, από ό,τι τη στιγμή που στήθηκε στη γραμμή για να εκτελέσει τις νικητήριες βολές της Εθνικής στον αξέχαστο τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987, την ώρα που άρχισε να μιλάει για τον μεγάλο συμπαίκτη.

Ο Ντόρον Τζάμσι εξομολογήθηκε ότι πρώτη φορά κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ ενός αγώνα, όταν έμαθε ότι τελικά δεν θα ξαναντιμετώπιζε τον Γκάλη.

Ο Οντι Νόρις θύμισε ότι έδωσε σε ένα από τα παιδιά του το όνομα Νίκος προς τιμήν του μεγάλου Ελληνα θεού του μπάσκετ…

Για να συνειδητοποιήσετε τη μέθεξη της βραδιάς, ένα θερμό χειροκρότημα προσφέρθηκε απλόχερα, για πρώτη ίσως και τελευταία φορά, ακόμη και στο αντίπαλο δέος.

Τους ΠΑΟΚτσήδες Παναγιώτη Φασούλα και Μπάνε Πρέλεβιτς που περισσότερο συγκινήθηκαν, παρά στενοχωρήθηκαν, όταν ξαφνικά ακούστηκε το περιπαιχτικό «Ποτέ, ποτέ, ποτέ» που ακουγόταν στις μονομαχίες τους, οι οποίες κάποτε έκριναν τον πρωταθλητή.

«Η Ελλάδα τιμά τον δικό της Μάικλ Τζόρνταν», ήταν ο τίτλος του αξεπέραστου ατακαδόρου Στιβ Γιατζόγλου. «Αυτό που έγινε με τον Νικ και τον Αρη ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο», πρόσθεσε ο, πάντα κόουτς, Γιάννης Ιωαννίδης.

………………………………………………………..

Ουσιαστικά ήμασταν… συμπαίκτες

Γράφει ο Μπάνε Πρέλεβιτς 

Με τον Νίκο Γκάλη μπορεί να ήμασταν πάντα αντίπαλοι, αλλά μας ένωνε η αγάπη για το μπάσκετ και το πάθος για τη νίκη.

Στην ουσία όμως νιώθω πως ήμασταν συμπαίκτες, γιατί η παρουσία του ενός έσπρωχνε τον άλλον να γίνει καλύτερος.

Ακόμη κι εκείνη τη βραδιά, σε μια μονομαχία Αρη – ΠΑΟΚ, εκεί που πάνω στην ένταση της στιγμής ήρθαμε στα χέρια, ούτε εγώ αλλά ούτε κι εκείνος το πήραμε προσωπικά. Ηταν ένα κομμάτι του παιχνιδιού, που πέρασε όπως ένα καλάθι ή ένα φάουλ.

Στο παιχνίδι ήταν «ασταμάτητος». Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι κανένας, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Απλά ο αντίπαλος ευχόταν να τον πετύχει σε μια άσχημη βραδιά. Κι απ' όσο θυμάμαι αυτές ήταν ελάχιστες. Δυστυχώς, ήμουν υποχρεωμένος να βρίσκομαι διαρκώς απέναντί του. Και γι' αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία για μας το ότι πήραμε το πρωτάθλημα που τόσο κυνηγούσαμε πριν φύγει για τον Παναθηναϊκό.

Για να πω την αλήθεια, πιο πολλές φορές τον έχω συναντήσει στη Θεσσαλονίκη από τότε που σταμάτησε το μπάσκετ, παρά την εποχή που έπαιζε. Ηταν ένας επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξης.

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη προσφορά του δεν ήταν οι τίτλοι που κατέκτησε με τον Αρη ή την Εθνική Ελλάδας, αλλά ότι με τη διαδρομή του στο μπάσκετ έγινε η πηγή έμπνευσης βοηθώντας τη νεολαία να ασχοληθεί με τον Αθλητισμό και να ασχοληθεί σοβαρά.

……………………………………………………………………………

«Φέρνει ντόρτια, παίζει εξάρες»… 

Ο Νίκος Γκάλης ήταν πάντα προσηλωμένος στον στόχο. Σκληρός, πρώτα απ' όλα με τον εαυτό του, σοβαρός και λιγομίλητος σε βαθμό παρεξηγήσεως.

Αυτόν τον Γκάλη τον «ζωγράφισαν» όσοι δεν έτυχε να τον ζήσουν από κοντά, στις αποστολές του Αρη, του Παναθηναϊκού και (κυρίως) της Εθνικής, ή δεν είχαν το προνόμιο να βρεθούν κοντά του σε κάποιες από τις χαλαρές στιγμές του.

Του Νίκου Φιλίππου του έμεινε η… ρετσινιά, αλλά μεγαλύτερο πειραχτήρι από τον Γκάλη δύσκολα συναντά κανείς. Απλώς, καθόταν στη θέση του, πρόσεχε με κάθε λεπτομέρεια τι γινόταν γύρω του και πέταγε τη δολοφονική ατάκα του.

Κάποια στιγμή, εκείνες τις μαγικές μέρες του ’87, ενώ έπαιζε την καθιερωμένη παρτίδα τάβλι με τον γυμναστή της Εθνικής Νίκο Σισμανίδη στη βεράντα του ξενοδοχείου Jones στη Γλυφάδα, άρχισαν να μαζεύονται κάμερες και πιτσιρικάδες για να του πάρουν μια δήλωση ή ένα αυτόγραφο.

Εκείνος, από τη μία για να μείνει απερίσπαστος στην παρτίδα και από την άλλη για να μην τους κακοκαρδίσει βρήκε τον καλύτερο τρόπο για να τους ζητήσει να απομακρυνθούν: «Καλά, δεν βλέπετε ότι τόση ώρα που μου μιλάτε, ο Σισμανίδης φέρνει ντόρτια και τις παίζει… εξάρες;».

Γ.ΝΤ.