ΡΩΣΙΑ Ο αντιπρόεδρος Β. Σουρκόφ έπρεπε να θυσιαστεί για την ανανέωση και, έπειτα από κάποια κριτική που έκανε, ο Πούτιν τον απομάκρυνε

ΜΟΣΧΑ Του Θανάση Αυγερινού

^[1]«Ο Πούτιν 3.0 αλλάζει δέρμα ή βγάζει νύχια;» Αυτό αναρωτιούνται από χθες οι Ρώσοι αναλυτές, που σχολιάζουν την ηχηρότατη απομάκρυνση του Βλαντισλάφ Σουρκόφ, αντιπροέδρου της κυβέρνησης κι ενός από τα ευφυέστερα στελέχη της, με 14χρονη ήδη ιστορία στην υπηρεσία της ρωσικής ελίτ.

Ο ταλαντούχος Σουρκόφ, που γράφει μεταξύ άλλων στίχους για ροκ συγκροτήματα και πολιτικά θρίλερ με ψευδώνυμο, είχε ήδη απομακρυνθεί από το Κρεμλίνο πριν ο Βλαντίμιρ Πούτιν επανέλθει σε αυτό τον Μάρτιο του 2012 και είχε αναλάβει την κρίσιμη αρμοδιότητα να επιβλέπει την υλοποίηση των προεδρικών διαταγμάτων. Ενα 24ωρο πριν από την «εθελουσία παραίτηση» του Β. Σουρκόφ, ο Ρώσος πρόεδρος είχε άλλη μια φορά απευθύνει προειδοποιήσεις προς τη ρωσική κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να συντάσσει τυπικές εκθέσεις επιτυχιών, αλλά να υλοποιεί τις εντολές του ταχύτερα και προπαντός να προσφέρει στους πολίτες «σαφείς και πρακτικές λύσεις», χωρίς γραφειοκρατικές καθυστερήσεις.

Ο Β. Σουρκόφ είχε υποστηρίξει στη σύσκεψη εκείνη ότι η ρωσική κυβέρνηση εργάζεται «σχεδόν άψογα», ο Β. Πούτιν δεν είχε τοποθετηθεί επ’ αυτού και όλοι πίστεψαν ότι το ηγετικό του μαστίγιο θα πλήξει τελικά μόνο κατώτερες ιεραρχικά βαθμίδες. Εντέλει όμως διαφορετική –ως συνήθως– ήταν η εκτίμηση του Ρώσου ηγέτη, ο οποίος θεωρείται ότι χτυπά στον πρωθυπουργό Ντμίτρι Μεντβιέντεφ και τους υπουργούς του το καμπανάκι, που σημαίνει ότι τώρα πλέον ενδέχεται «να κυλήσουν στο πάτωμα» τα κεφάλια οποιουδήποτε.

Ο Β. Πούτιν, λοιπόν, της τρίτης προεδρικής θητείας δείχνει να έχει πολύ λιγότερη υπομονή από ό,τι στο παρελθόν και να απαιτεί υλοποίηση των κατευθύνσεών του και χειροπιαστά αποτελέσματα προόδου όλο και πιο πιεστικά, ακόμη και θυσιάζοντας στενούς πρώην συνεργάτες του.

Από την άλλη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομάκρυνση τού –εδώ και καιρό εξασθενημένου κρίκου– Σουρκόφ σηματοδοτεί και την επιταχυνόμενη ανανέωση στελεχών γύρω από την ανώτατη ηγεσία της χώρας με έμφαση τόσο στη μέγιστη δυνατή «ιδεολογική» συσπείρωση όσο και στον πλήρη ακρωτηριασμό ακόμη και της παραμικρούς υποψίας τουλάχιστον της εμφανούς στους πολίτες διαφθοράς.

«Οι Πούτιν 1.0 και 2.0 είχαν ανάγκη να προσλαμβάνουν ικανά στελέχη, που είχαν γαλουχηθεί από άλλους, ακόμη και από πολιτικούς αντιπάλους», εξηγεί πηγή κοντά στον Ρώσο πρόεδρο, θυμίζοντας ότι ο Β. Σουρκόφ είχε εργαστεί κατά διαστήματα στο πλευρό ολιγαρχών όπως ο (μακαρίτης) Μπαρίς Μπερεζόφσκι και ο (κρατούμενος) Μιχαήλ Χανταρκόφσκι, είχε υπηρετήσει το καθεστώς Γέλτσιν και είχε επί Πούτιν αναλάβει αρκετές «βρομοδουλειές», που τον καθιστούσαν θαυμαστό για μερικούς και θεομίσητο για άλλους. Μεταξύ των τελευταίων και ο μεγαλοεπιχειρηματίας και πρώην υποψήφιος για την προεδρία Μιχαήλ Πρόχοροφ, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει «χειριστή του κουκλοθεάτρου», όταν βρέθηκε να χάνει μέσα από τα χέρια του το εν πολλοίς κατασκευασμένο στο Κρεμλίνο κόμμα του «Δεξιά υπόθεση». Είχε, όμως, εκφραστεί δημοσίως κατά της «σκληρής» αντιμετώπισης των διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης, έως και ειρωνευτεί το «παλιομοδίτικο» προεκλογικό Λαϊκό Μέτωπο του Β. Πούτιν.

Η σταγόνα, που φαίνεται πως ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τον «ωφέλιμο ξένο» Σουρκόφ, ήταν η δημόσια κριτική του στην πανίσχυρη Ανακριτική Επιτροπή, δημιούργημα των «σιλοβικί», δηλαδή των εκπροσώπων των υπηρεσιών ασφαλείας, που έχουν καταλάβει τα σημαντικότερα πολιτικά αξιώματα στη σημερινή Ρωσία.

[email protected]