Ο απαγωγέας του Κλίβελαντ κινδυνεύει με θανατική ποινή, όχι γιατί κρατούσε και κακοποιούσε επί 10 έτη 3 γυναίκες, αλλά επειδή διέκοψε την κύησή τους

Της Χριστίνας Πάντζου

^[1]

Η απαγωγή και επί δεκαετία αιχμαλωσία τριών κοριτσιών από τον Αριελ Κάστρο στο Κλίβελαντ αφύπνισε την οργή για τους δράστες ενός φαινομένου που όλο και συχνότερα βλέπει το φως της δημοσιότητας. Ο αποτροπιασμός των δικαστικών αρχών είναι τέτοιος ώστε οι εισαγγελείς, εξαντλώντας τα νομικά περιθώρια που έχουν στη διάθεσή τους σχετικά με τα εγκλήματα που επισείουν τη θανατική ποινή, συζητούν να του απαγγείλουν κατηγορίες για φόνο λόγω της κακοποίησης που οδήγησε ένα από τα θύματά του σε αποβολή, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι νομικά η πρόκληση διακοπής μιας κύησης θεωρείται σοβαρότερο έγκλημα από το να απάγεις, να βιάζεις, να βασανίζεις και να κρατάς αιχμάλωτες επί μία δεκαετία τρεις γυναίκες, δημιουργώντας προηγούμενο με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Το κίνημα κατά του δικαιώματος στην άμβλωση έχει εκμεταλλευτεί το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών για να προωθήσει νομοθεσίες για τα δικαιώματα των εμβρύων, χαρακτηρίζοντάς τα «άτομα» που δικαιούνται κάθε δυνατής προστασίας σε οποιοδήποτε στάδιο της εξέλιξής τους. Ηταν κάτω από την πίεσή του που ο Τζορτζ Μπους το 2004 ενέκρινε τον «Νόμο για τη βία κατά αγέννητων θυμάτων» και σήμερα πλέον οι περισσότερες Πολιτείες περιλαμβάνουν τα αγέννητα θύματα στις διατάξεις περί φόνου.

Η θεωρητική συζήτηση είναι τεράστια και άνοιξε πρόσφατα και στην Ισπανία με αφορμή νέα πρόταση νόμου για την άμβλωση, αλλά το βέβαιο είναι ότι οι νόμοι που δίνουν στα γονιμοποιημένα ωάρια και τα έμβρυα ξεχωριστά δικαιώματα από εκείνα των γυναικών που τα κυοφορούν συνήθως χρησιμοποιούνται εναντίον τους, ακόμη κι όταν η άμβλωση δεν είναι πρόθεσή τους, γράφει η Μισέλ Γκόλντμπεργκ στο «The Daily Beast». Με βάση αυτούς έχουν διωχθεί έγκυες τοξικομανείς, αλκοολικές, παραλίγο αυτόχειρες, όπως αποκαλύπτει έρευνα που δημοσιοποίησε τον Ιανουάριο η φεμινιστική οργάνωση Συνήγοροι Εγκύων Γυναικών, σύμφωνα με την οποία την τελευταία εικοσαετία αυτή η νομοθεσία έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον 413 γυναικών, οι οποίες με το επιχείρημα της «απειλής βλάβης του εμβρύου», διώχθηκαν, φυλακίστηκαν ή εγκλείστηκαν σε ιδρύματα.

Τώρα, η υπόθεση Κάστρο χρησιμοποιείται από τους υπερσυντηρητικούς ως επιχείρημα για αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας. Οι δικαστές επιχειρώντας να στοιχειοθετήσουν την αυστηρότερη δυνατή ποινή για τον δράστη με βάση τον φόνο των εμβρύων ρισκάρουν να δημιουργήσουν ένα απαράδεκτο προηγούμενο αφήνοντας τις τρεις χρόνια κακοποιημένες και αιχμάλωτες γυναίκες ως δευτερεύοντα θύματα ενός ειδεχθούς εγκλήματος. Αμάντα Μπέρι, Τζίνα ντε Χεσούς και Μισέλ Νάιτ είναι οι τρεις γυναίκες: έχουν όνομα, ταυτότητα, οικογένεια, μια κλεμμένη ζωή που μεταμορφώθηκε σε κόλαση καθημερινής κακοποίησης, και η οδύνη της συνθήκης τους δεν μπορεί να προσμετρά «λιγότερο» από μια προκαλούμενη αποβολή.

…………………………………………………………….

 Εκλογές ερήμην…

Αθλιες είναι οι συνθήκες για τις γυναίκες στο Πακιστάν

^[2]Πριν από μερικούς μήνες οι ειδήσεις για το Πακιστάν κυριαρχούνταν από τη συγκλονιστική ιστορία της Μαλάλα Γιουσαφζάι, της γενναίας 14χρονης που τόλμησε να διεκδικήσει το δικαίωμα των κοριτσιών να πηγαίνουν σχολείο στην κοιλάδα Σουάτ και δέχτηκε δολοφονική επίθεση από τους Ταλιμπάν. Η ιστορία της κατέδειξε όχι μόνο τη βία του «ακήρυχτου» πολέμου αλλά και τις συνθήκες ζωής των γυναικών μιας χώρας που το περασμένο Σάββατο διεξήγαγε εκλογές χωρίς αυτό να σημαίνει και πολλά για τον μισό πληθυσμό της.

Απέναντι στη ρητορική των υποσχέσεων των κομμάτων, εκείνες προτάσσουν τα καθημερινά προβλήματα: τρία πιάτα φαγητό την ημέρα, Παιδεία για τα παιδιά τους, νερό, Υγεία, πράγματα απαραίτητα για την επιβίωση και μέτρα κατά της θηλυκοποίησης της φτώχειας. Σε περιοχές όπως το Πουντζάμπ, το Σιντ και το Μπαλουοχιστάν τα περισσότερα κορίτσια εγκαταλείπουν το σχολείο για να παντρευτούν, παιδιά ακόμη, κάποιον άνδρα συγγενή που διαλέγει η οικογένεια παρότι ο νόμος απαγορεύει τον γάμο πριν τα 16. Το κράτος είναι απόν και ακριβώς αυτή η αδιαφορία επιτρέπει να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις γυναίκες σαν «νόμισμα» για να λύσουν οικογενειακές διαφορές.

Πολλά ζουν έγκλειστα από τον φόβο μήπως πέσουν θύματα απαγωγής από άνδρες που θεωρούν δικαίωμά τους να κλέβουν όποια κοπέλα τους αρέσει. Και άλλα γίνονται θύματα φόνων τιμής.

Η Ράντα Παρβίν του Aawaz, ενός προγράμματος για την ενδυνάμωση των γυναικών που τους μαθαίνει τα δικαιώματά τους και τον τρόπο να αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις σκλαβιάς, δούλεψε επίμονα εν όψει των εκλογών για να πείσει τις γυναίκες να ψηφίσουν. Ξέρει ότι η πρόοδος είναι ελάχιστη και πως σε αυτές τις εκλογές οι γυναίκες αποτέλεσαν μόλις το 3,5% των υποψηφίων. Αλλά επιμένει πως δίχως γυναίκες στη Βουλή κανένα μέτρο -όσο μικρό κι αν είναι- δεν πρόκειται να υιοθετηθεί για να ξεφύγουν από τη συνθήκη του πολίτη δίχως δικαιώματα. Ωστόσο, 11 εκατομμύρια γυναίκες αρνήθηκαν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους για να μετάσχουν σε εκλογές που η ίδια η ζωή τους αποδεικνύει ότι γίνονται ερήμην τους.

……………………………………………………. 

Κοιτάζοντας

^[3]«Αν δεν μπορείς να ανασάνεις από τη μύτη, ανοίγεις το στόμα για να συνεχίσεις να ανασαίνεις». Το διάσημο περσικό ρητό έγινε σύνθημα ζωής για την Ιρανή φωτογράφο Νέουσα Ταβακολιάν, συμπυκνώνοντας τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες στην πατρίδα της «εφευρίσκουν» τρόπους να εκφραστούν δημιουργικά σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ασφυξίας. Γι΄αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα του αδιέξοδου εγκλεισμού μιλά η τελευταία της σειρά με τίτλο «Κοιτάζοντας», που παρουσιάζεται στη Νέα Υόρκη.

Πορτρέτα γυναικών και ανδρών, τραβηγμένα στο σπίτι της, σε ένα τεράστιο συγκρότημα πανομοιότυπων πολυκατοικιών όπου ξεχωρίζει μόνο το τσιμέντο και η αίσθηση αιχμαλωσίας. «Ηθελα να αφηγηθώ την ιστορία ενός έθνους, του οποίου οι νέοι της μεσαίας τάξης έχουν χάσει την ελπίδα για το μέλλον και μάχονται με το αίσθημα της απομόνωσης», λέει η καλλιτέχνιδα. «Το κτίριο της φωτογράφισης συλλαμβάνει τη διάθεση της πόλης και στην πραγματικότητα εκπροσωπεί το ίδιο το Ιράν. Από τη φθαρμένη και σκονισμένη πρόσοψη του συγκροτήματος αναδύεται μια μελαγχολία κι ο καθένας αναζητά την ταυτότητά του μέσα στη μονοτονία της πανομοιότυπης επαναλαμβανόμενης αρχιτεκτονικής».

Η Ταβακολιάν εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 της και άρχισε να δουλεύει ως φωτογράφος για να μην είναι βάρος στην οικογένειά της. Δούλεψε σκληρά έως ότου κατέκτησε μια ξεχωριστή θέση στο περιοδικό Zan, το πρώτο ιρανικό γυναικείο περιοδικό, καλύπτοντας τη φοιτητική εξέγερση του 1999. Εκτοτε σχεδόν όλα τα μεγάλα διεθνή έντυπα έχουν δημοσιεύσει δικές της δουλειές. Η δουλειά της ωστόσο διαφέρει από εκείνη πολλών φωτορεπορτάζ για τη Μέση Ανατολή που αναλώνονται στα κλισέ αγριεμένων ανδρών που καίνε σημαίες φωνάζοντας «Θάνατος στις ΗΠΑ».

Εκείνη προτιμά να αποκαλύπτει διαφορετικές στάσεις ζωής, κόσμους πιο εσωτερικούς και πολύπλοκους, που δεν περιορίζονται στην απλουστευτική αντιπαράθεση του «άσπρου-μαύρου» ,αλλά αποτυπώνουν τον πλούτο της σκέψης και της δράσης της ίδιας της κοινωνίας. Ενας αυτόπτης της μάρτυρας είναι και η ίδια απαθανατίζοντας ποιητικά μια δύσκολη πραγματικότητα.