Της Βίκυς Καπετανοπούλου

^[1]Σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης έχει αποδυθεί ο Ναουάζ Σαρίφ, μετά την αποφασιστική νίκη του κόμματός του στις βουλευτικές εκλογές στο Πακιστάν. Παρότι τα επίσημα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν εντός των προσεχών ημερών, η μετριοπαθής, συντηρητική Μουσουλμανική Ενωση -αδελφό κόμμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο, του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία και άλλων κοσμικών ισλαμικών κομμάτων στον αραβικό κόσμο- συγκεντρώνει την πλειοψηφία των 272 εδρών της πακιστανικής Εθνοσυνέλευσης. Ωστόσο, ο 63χρονος εν αναμονή πρωθυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι θα ήταν καλοδεχούμενη η υποστήριξη ορισμένων ανεξάρτητων βουλευτών, προκειμένου να εξασφαλίσει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να προωθήσει το κυβερνητικό του όραμα.

Οι εκλογές του Σαββάτου, με σημαντικά αυξημένη τη συμμετοχή των ψηφοφόρων σε σχέση με το παρελθόν, αποτελούν ορόσημο δημοκρατίας σε μια χώρα που κυβερνήθηκε από στρατιωτικούς δικτάτορες για περισσότερο από το μισό της σύντομης ιστορίας της. Είναι η πρώτη φορά που δύο δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στο Πακιστάν διαδέχονται η μία την άλλη, αν και ο Ιμράν Χαν, πρώην πρωταθλητής του κρίκετ και φιλόδοξος ηγέτης του εκσυγχρονιστικού Κινήματος της Δικαιοσύνης, που ήρθε δεύτερο σε ψήφους στην εκλογική αναμέτρηση, συγκεντρώνει, όπως είπε, αποδείξεις για εκλογική νοθεία.

Το κεντροαριστερό Λαϊκό Κόμμα της δυναστείας των Μπούτο, που βρισκόταν στην εξουσία τα τελευταία πέντε χρόνια και αποτελεί πλέον την τρίτη δύναμη στη Βουλή, κληροδοτεί στον Σαρίφ μια σειρά από επείγουσες προκλήσεις, όπως η πάταξη της διαφθοράς και της φτώχειας, η «επανεκκίνηση» της παραπαίουσας οικονομίας και η διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ για τη χορήγηση δανείου ύψους 9 δισ. δολαρίων, η καταστολή του αιματηρού αντάρτικου των Ταλιμπάν και η προσέγγιση στο διπλωματικό και εμπορικό πεδίο με το «αντίπαλον δέος» και έτερη πυρηνική δύναμη στην περιοχή, την Ινδία.

Ο Ναουάζ Σαρίφ, δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας στη βιομηχανία χάλυβα, που μπήκε στην πολιτική αρένα τη δεκαετία του ’80 υπό την σκέπη της στρατιωτικής χούντας, δεν αποτελεί σύμβολο ριζικής αλλαγής στο Πακιστάν. Θα είναι η τρίτη φορά που αναλαμβάνει πρωθυπουργικά καθήκοντα, με τις δύο προηγούμενες θητείες του να έχουν σημαδευτεί από την προσπάθειά του να επιβάλει τον νόμο της σαρία, αλλά και την εντολή που είχε δώσει για την απαγωγή δημοσιογράφου, ο οποίος του ασκούσε κριτική μέσω της εφημερίδας του. Το 1999 εξαναγκάστηκε σε εξορία μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ.

Ο Μπαράκ Ομπάμα καλωσόρισε «την ιστορική, ειρηνική και διαφανή μετάβαση της πολιτικής εξουσίας» στο Πακιστάν, πολύτιμο σύμμαχο των ΗΠΑ στον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», που έχει ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα με τη χορήγηση βοήθειας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Πολλοί Πακιστανοί, όμως, εκφράζουν πλέον έντονα τη δυσφορία τους για τον θάνατο χιλιάδων συμπατριωτών τους στο όνομα του «πολέμου της Αμερικής» και ο Σαρίφ προεκλογικά είχε δηλώσει πως το Ισλαμαμπάντ πρέπει να επανεξετάσει την υποστήριξή του στις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις της Ουάσινγκτον, πρωτίστως στο έδαφός του αλλά και στο γειτονικό Αφγανιστάν.

Ενδεικτικά των σοβαρών ζητημάτων ασφαλείας, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο νέος πρωθυπουργός, είναι ο θάνατος 64 ανθρώπων ανήμερα των εκλογών, σύμφωνα με παρατηρητές της Ε.Ε., αλλά και η χθεσινή επίθεση καμικάζι με παγιδευμένο αυτοκίνητο στην Κουέτα, έξω από το σπίτι του αρχηγού της αστυνομίας του Μπαλουχιστάν, που στοίχισε τη ζωή σε άλλα 6 άτομα και προκάλεσε τον τραυματισμό δεκάδων.