ΜΟΥΣΙΚΗ

Η May Roosevelt ντύνει έξοχα στίχους και ποιήματα του Ντ. Χριστιανόπουλου

^{[1] [2]}

May Roosevelt – «Μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου» (Εκδόσεις ΙΑΝΟS)

Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει πολύς λόγος για την ποίηση. Κι ακόμα πιο συχνοί είναι οι δίσκοι όπου τραγουδοποιοί επιχειρούν να μελοποιήσουν στίχους σύγχρονων και παλαιότερων ποιητών. Ο δίσκος της νεαρής Θεσσαλονικιάς May Roosevelt με τίτλο «Μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου» είναι γεμάτος ποίηση, αλλά δεν ακολουθεί την πεπατημένη.

H συνθέτρια, που ούτως ή άλλως αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις στον χώρο της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής, έφτιαξε δέκα μουσικές συνθέσεις εμπνευσμένες από τον λόγο του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Ωστόσο, τους στίχους στα κομμάτια δεν τους ερμηνεύει εκείνη αλλά τους απαγγέλλει ο ίδιος ο ποιητής.

Μουσικές στις οποίες κυριαρχεί το πιάνο, στίχοι που ακούγονται άλλοτε σαν κραυγή και άλλοτε σαν διαμαρτυρία, ήχοι μελαγχολικοί (ενίοτε και δραματικοί), συνθέσεις μινιμαλιστικές που ξυπνούν βαθιά συναισθήματα.

Ο δίσκος ξεκινά με τον ποιητή να μας προτρέπει: «Βγάλε τη στολή σου/ βγάλε τις αρβύλες σου/ ο έρωτας μας θέλει γυμνούς». Στο πέμπτο κομμάτι με τη χαρακτηριστική του λεπτή φωνή ο Ντίνος Χριστιανόπουλος απαγγέλλει: «Τι παγωμένες νύχτες της ερήμωσης/ όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σ' αρνείται/ ποια αρετή σού μένει ακόμα να ρημάξεις/ ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρά σου/ ποια αθωότητα να δικαιωθείς;». Ενώ στο μινιμαλιστικό έκτο κομμάτι αναρωτιέται: «Απ' όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;». Από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του άλμπουμ το εξαιρετικό ένατο κομμάτι με τον Ν. Χριστιανόπουλο να αρκείται σε δύο μόνο στίχους: «Σε πήρα να μ' επισκευάσεις/ κι εσύ με ξεχαρβάλωσες». Φινάλε σε αυτήν την καλοδουλεμένη συνύπαρξη βάζει το δέκατο κομμάτι: «Καινούριο χιόνι πέφτει επάνω στο παλιό/ κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη».

Οι συνθέσεις της May Roosevelt τελικά τον πετυχαίνουν τον στόχο τους: αναδεικνύουν τη συναισθηματική αντανάκλαση της ποίησης του Χριστιανόπουλου, την εξομολογητική διάστασή της και την υπαρξιακή του αγωνία. Κυρίως, όμως, συγκινούν.

Η May Roosevelt γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε τις μουσικές της σπουδές στο βιολί σε νεαρή ηλικία και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το θέρεμιν και την ηλεκτρονική μουσική.

Το 2009 μας συστήθηκε κυκλοφορώντας το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Panda, A Story About Love And Fear» και λίγο μετά μας κέντρισε την περιέργεια με ένα δεύτερο δίσκο, το «Haunted», στον οποίο πειραματίστηκε πολύ με το θέρεμιν. Γεμάτο πειραματισμούς εννοείται πως είναι και αυτό το τρίτο άλμπουμ. Αλλά ευτυχώς, είναι τόσο γοητευτικό στο σύνολό του που κανείς δεν στέκεται μόνο σε αυτούς. Μ.Κ.

………………………………………………………………….

Melbreeze- «Love: a reality in blue major»

^[3]

^[4]

Ορίστε, αυτό είναι ένα κορίτσι με το οποίο αξίζει να ασχοληθούμε. Το όνομά της είναι Melbreeze και ο χώρος της τζαζ την καλοβλέπει ήδη. Το δεύτερο δισκογραφικό της βήμα έχει τίτλο «Love: a reality in blue major» και είναι ένας από τους λόγους που πριν από λίγες μέρες το περιοδικό Rolling Stone μάς καλούσε να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Αναζητώντας, λοιπόν, το βιογραφικό της πληροφορηθήκαμε ότι γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου (μιας άγνωστης χρονιάς) στη Σμύρνη της Τουρκίας.

Είναι μοναχοπαίδι, μεγάλωσε μέσα στις τέχνες, αγάπησε πρώτα από όλα το μπαλέτο κι όταν τελείωσε τις σπουδές της στη διοίκηση επιχειρήσεων πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για περαιτέρω σπουδές. Αφού τελείωσε κι έκανε και τη δική της οικογένεια, ανακάλυψε πως ο πιο διακαής της πόθος δεν είχε εκπληρωθεί. Δηλαδή δεν είχε ασχοληθεί με τη μουσική. Πάλεψε, έκανε υπομονή, έβγαλε έναν πρώτο δίσκο που δεν εντυπωσίασε πολλούς αλλά συνέχισε με αφοσίωση και τα κατάφερε.

Η δεύτερη δουλειά της με τίτλο «Love: a reality in blue major» περιέχει διασκευές σε μεγάλα τραγούδια. Οι ενορχηστρώσεις είναι ωραίες και ζεστές. Η βραχνή φωνή της είναι ιδανική για την τζαζ ατμόσφαιρα που αφήνουν τα κομμάτια που διάλεξε. Ανάμεσά τους το «Fragile» του Στινγκ, το «Anyone who had a heart» του Μπερτ Μπάκαρα και αξεπέραστα τραγούδια όπως το «As time goes by», «Shadow of your smile», «Once upon a time».

«Η μουσική μου είναι όλες οι μουσικές μαζί», λέει η χαριτωμένη τραγουδίστρια. «Κάποιοι βάζουν τον ήχο, εγώ προσθέτω το χρώμα. Πιο σημαντική, όμως, θεωρώ ότι είναι η προσπάθειά μου να ανακατεύω μουσικούς με διαφορετικές καταβολές και να επιμένω σε ενορχηστρώσεις που θα πάνε τα τραγούδια ένα βήμα παραπέρα. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά τα κομμάτια που διάλεξα έχουν σπάνια θέση στην καρδιά μας, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα χώρος για περαιτέρω ανταλλαγή μηνυμάτων. Οσο και να επαναλαμβάνομαι θα αγαπώ πάντα αυτά τα τραγούδια και πάντα θα θέλω να τα μοιράζομαι μαζί σας».

Μ.Κ.