Του Φώτη Παπούλια

^[1]Σε ένα πολιτικό περιβάλλον που αλλάζει με αστρική ταχύτητα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην καλύτερη των περιπτώσεων απλώς το παρακολουθούν και στη χειρότερη αντιδρούν με όρους παρελθόντος. Εχοντας μάθει να είναι τα αγαπημένα παιδιά των κομμάτων, εκείνα που επί της ουσίας θα «κανάκευαν» τον κλάδο και θα αποκόμιζαν κεκτημένα, ενίοτε και κάτω από το τραπέζι, προς «όφελος όλων», ουσιαστικά συγκυβερνούσαν στο όνομα ενός εν τέλει απολίτικου κυβερνο-συνδικαλισμού.

Συνδικαλιστικά στελέχη που όφειλαν να βρίσκονται «απέναντι», ουσιαστικά χαριεντίζονταν με την εξουσία προς ίδιον όφελος, όχι μόνο προσωπικό αλλά και κλαδικό, οδηγώντας το… συνδικαλιστικό κίνημα στη γωνία, αφού όλοι «είμαστε ευχαριστημένοι». Και εκείνη (η εξουσία) και εμείς (οι εργαζόμενοι). Οσο το πολιτικό σκηνικό ευνοούσε τέτοιες πρακτικές όλοι ήταν ευχαριστημένοι, όταν όμως εκ των πραγμάτων απαιτήθηκε να ειπωθούν «τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη» οι ηγεσίες έστριβαν και στρίβουν με άκομψο τρόπο.

Αλλες φορές οδηγώντας τους εργαζομένους σε μετωπικές συγκρούσεις που τελείωναν με πορείες και «συμφωνίες» και άλλες φορές εξαντλώντας τον αγώνα με επιχειρήματα που μάλλον θυμηδία προκαλούσαν παρά φόβο στην εξουσία. Ηγεσίες που έχουν προκύψει στο όνομα των ισορροπιών, με κομματικά αλισβερίσια σε ένα διαρκές πάρε-δώσε, λειτουργούν ερήμην των ίδιων των εργαζομένων.

Η στάση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ -πρωτοφανές η συνδικαλιστική ηγεσία να (επιεικώς) «αδειάζει» τη βάση της- δεν δείχνει τίποτα άλλο παρά τη διάσταση που υπάρχει μεταξύ των ηγεσιών και των απλών εργαζομένων. Οταν οι συνδικαλιστές εκφράζουν κόμματα και όχι αυτούς που οφείλουν να εκφράζουν, τότε η κατάσταση γίνεται… περιπλόκως περίπλοκη, αποκτά πλέον χαρακτηριστικά που ενδεχομένως οδηγούν σε σικέ παιχνίδι.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μάλλον έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους. Πεισμένες για την επάρκειά τους, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά και πλέον οι εργαζόμενοι είναι πολλά βήματα μπροστά από αυτές. Ακόμα και όταν «απέχουν» από τις, τύποις πλέον, συνδικαλιστικές λειτουργίες, δεν το κάνουν γιατί εναντιώνονται στον συνδικαλισμό. Το κάνουν γιατί έχουν οργιστεί με τους παλαιοσυνδικαλιστές, τις πρακτικές τους, την αδυναμία τους να μετατρέψουν το κοινωνικό σε πολιτικό. Γιατί εν τέλει πιστεύουν ότι τους «πουλάνε», χωρίς καν να κρατάνε τα προσχήματα. Και κυρίως χωρίς ντροπή και φόβο.

Ομως οι εργαζόμενοι δεν είναι πρόβατα, «αμνοί επί σφαγήν», απέναντι στις ηγεσίες τους προστατεύουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια και το συλλογικό τους «είναι». Οι ηγεσίες αρνούνται να ερμηνεύσουν το νέο κοινωνικό πολιτικό περιβάλλον, και όσο συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο τόσο θα βρίσκονται απομονωμένες, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να χαίρεται για τις νίκες της. Μόνο που την επόμενη φορά οι εργαζόμενοι θα στραφούν κατά των ηγεσιών και τότε είναι σίγουρο ότι καμία κυβέρνηση δεν θα χαίρεται…