Πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν τη χαλάρωση της πολιτικής του ενός παιδιού, γιατί έχει οδηγήσει στη γήρανση του πληθυσμού και την έλλειψη εργατικών χεριών, αναγκάζοντας τους βιομηχάνους να πάρουν μέτρα προσέλκυσης εργαζομένων

^[1]Από πέρσι το κινεζικό κυβερνητικό think tank «Ερευνητικό Ιδρυμα Ανάπτυξης» τόλμησε να παροτρύνει δημόσια την ηγεσία της χώρας να χαλαρώσει σταδιακά την πολιτική του ενός παιδιού, με στόχο να την καταργήσει τελείως το 2020, υποστηρίζοντας εμμέσως ότι τελικά βλάπτει την οικονομία, αφού οδηγεί σε γήρανση του πληθυσμού και περιορίζει τη δεξαμενή των νέων εργατικών χεριών. Αυτό το έχουν ήδη νιώσει οι μεγάλες βιομηχανίες της χώρας, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το προσωπικό τους και να προσελκύσουν καινούργιο.

Ετσι στην αρχή μοίραζαν bonus και προσέφεραν διάφορα επιδόματα. Τώρα, έχουν επιστρατεύσει και μη συμβατικές τακτικές. Ο όμιλος TAL, για παράδειγμα, που κατασκευάζει προϊόντα για εταιρείες, όπως η Burberry Group και οι Brooks Brothers Group, διοργάνωσε «Ολυμπιακούς… Ραψίματος»: οι 10 πιο γρήγοροι που έκοψαν, έραψαν και μεταμόρφωσαν με γούστο ένα κομμάτι ύφασμα σε κομψό φόρεμα πήραν χρηματικό βραβείο και είδαν τη φωτογραφία τους σε αφίσα να κοσμεί κεντρικά σημεία του εργοστασίου.

Εχοντας αυξήσει ήδη τους μισθούς, οι Κινέζοι βιομήχανοι διαπιστώνουν πλέον ότι μόνο τα χρήματα δεν φτάνουν για να προσελκύσουν και να διατηρήσουν τη συρρικνούμενη νέα γενιά εργατών, που απαιτεί μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ζωής, απ' ό,τι η προηγούμενη. Οι επιχειρήσεις διοργανώνουν διαγωνισμούς τραγουδιού και ταλέντων σαν το «American Idol» με βραβεία που ισοδυναμούν σχεδόν με έναν μισθό, επιδοτούν «τυφλά ραντεβού» για να βοηθήσουν τους εργαζομένους να «φτιάξουν» τη ζωή τους και να «ριζώσουν» στον τόπο της δουλειάς τους, κατασκευάζουν βιβλιοθήκες με δωρεάν σύνδεση στο Διαδίκτυο, γήπεδα, κομμωτήρια κι αίθουσες για βραδιές karaoke στις εγκαταστάσεις διαμονής τους.

Με τη ζήτηση για εργάτες να έχει ξεπεράσει την προσφορά σε ποσοστό-ρεκόρ το πρώτο τρίμηνο του έτους, ο πληθυσμός της χώρας που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία -δηλαδή 15 έως 59 ετών- μειώθηκε πέρσι για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτέλεσμα της πολιτικής του ενός παιδιού. Η Ομοσπονδία Βιομηχανιών του Χονγκ Κονγκ υποστηρίζει ότι το 80% των μελών της αντιμετωπίζουν προβλήματα στη στρατολόγηση εργατών. Ενώ έρευνα της Standard Chartered έδειξε ότι περίπου το 9% από τα 300 εργοστάσια στο βιομηχανικό Δέλτα του ποταμού Pearl σχεδιάζουν να μετακομίσουν τις επιχειρήσεις τους εκτός χώρας, ποσοστό διπλάσιο σε σχέση με πέρσι.

Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι ο τομέας των υπηρεσιών έχει δημιουργήσει την τελευταία πενταετία 37 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, σε σύγκριση με τα 29 εκατομμύρια του βιομηχανικού τομέα. Και μπορεί το άνοιγμα που επιτυγχάνουν επιχειρήσεις όπως κέντρα ομορφιάς, λιανεμπόριο, ξενοδοχεία και εστιατόρια ή ασφαλιστικές εταιρείες να ενισχύουν την ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας, είναι όμως μικρή παρηγοριά για τις βιομηχανίες. Οπως την Top Form International. Οταν το εργοστάσιο που κατασκευάζει γυναικεία εσώρουχα εγκαταστάθηκε στην επαρχία Ζιανγκσί πριν από περίπου μια δεκαετία, οι εργάτες έκαναν ουρές απέξω αναζητώντας δουλειά. Σήμερα ο κατασκευαστής στηθόδεσμων για τη Wonderbra και την εταιρεία του κορυφαίου μοντέλου Elle Macpherson δυσκολεύεται να βρει αρκετά χέρια για να λειτουργεί στο φουλ τις μηχανές του, τη γραμμή παραγωγής.

Πολλοί βιομήχανοι επιλέγουν λοιπόν τη φυγή για να επιβιώσουν. Οι εγκαταστάσεις της Lever Style στην παραλιακή νότια πόλη Σεντζέν, για παράδειγμα, έχουν πλέον εγκαταλειφθεί και η επιχείρηση, έχοντας χάσει το ένα τρίτο από το εργατικό δυναμικό της, αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Βιετνάμ -όπου οι μισθοί είναι μισοί από την Κίνα- ενώ εξετάζει το ενδεχόμενο να εγκαινιάσει νέες εγκαταστάσεις στην Ινδία. Tο ίδιο κάνουν πολλές άλλες βιομηχανίες -από την Coach που ασχολείται με το δέρμα, μέχρι την Crocs που φτιάχνει παπούτσια- αναζητώντας όχι μόνο εργατικά χέρια, αλλά και ακόμα πιο φθηνά μεροκάματα από της Κίνας για να παραμείνουν ανταγωνιστικές απέναντι στους Δυτικούς πελάτες τους.