ΙΤΑΛΙΑ – Tο πολύπαθο Δημοκρατικό Κόμμα, ο «υπηρεσιακός» γραμματέας, οι αντάρτες του Occupy Pd και το έκτακτο Συνέδριο

Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

^[1]Mέσα σε τρεις μήνες, το Δημοκρατικό Κόμμα πέρασε από μια σχεδόν βέβαιη εκλογική επικράτηση σε μια νέα, τραγική κρίση ταυτότητας. Από τη «νίκη κατά το ήμισυ» των βουλευτικών εκλογών της 25ης και 26ης Φεβρουαρίου (με πλειοψηφία στη βουλή αλλά όχι στη Γερουσία) στην αγωνιώδη αναζήτηση μιας κάποιας, αναγνωρίσιμης φυσιογνωμίας.

«Ποτέ στην κυβέρνηση με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι», επέμενε, μέχρι πριν από έναν μήνα, ο επικεφαλής του κόμματος, Πιερλουίτζι Μπερσάνι. Παραιτήθηκε από τη θέση του γραμματέα στις 23 Απριλίου. Το κόμμα του, σήμερα, συγκυβερνά τη χώρα, ως γνωστόν, με τον «καβαλιέρε» και με τον Μάριο Μόντι, σε ένα νέο «πείραμα» που ουδείς γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει.

Μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης της Κεντροαριστεράς είναι αποπροσανατολισμένο, οι στρατηγικοί στόχοι μοιάζουν ασαφείς και τα γκάλοπ δείχνουν ότι οι Δημοκρατικοί, μέσα σε λιγότερο από ενενήντα ημέρες, έχασαν τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες: από το 29,4% των εκλογών, στο σημερινό 25,5%.

Το περασμένο Σάββατο, το κόμμα εξέλεξε «προσωρινό γραμματέα» τον εξηντατετράχρονο σοσιαλιστή και πρώην συνδικαλιστή Γκουλιέλμο Επιφάνι. Του ζητήθηκε να εργαστεί για να αποφευχθεί μια άκρως επώδυνη διάσπαση και να μπορέσει να διεξαχθεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το έκτακτο συνέδριο που έχει προγραμματιστεί για τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Ως εδώ, το τυπικό σκέλος της όλης διαδικασίας. Πέρα απ' όλα αυτά, όμως, υπάρχει μια περαιτέρω, ουσιαστική σειρά προβλημάτων και αντιδράσεων. Εμβληματική η περίπτωση του κινήματος «Occupy Pd»: Οπως μαρτυρά και το όνομά του, έγινε γνωστό λόγω των καταλήψεων, σε πολλές τοπικές οργανώσεις του Partito Democratico (Δημοκρατικό Κόμμα), οι οποίες ξεκίνησαν στις 28 Απριλίου.

Οταν επισημοποιήθηκε, δηλαδή, η συγκρότηση της κυβέρνησης «ευρείας συμμετοχής» του Ενρίκο Λέτα, με τους «άσπονδους εχθρούς» της μπερλουσκονικής παράταξης, οι οποίοι, μέσα σε μία νύχτα, μετατράπηκαν σε κυβερνητικούς εταίρους.

Τον κύριο κορμό του «Occupy Pd» αποτελούν φοιτητές, νέοι κάτω των τριάντα ετών, εποχικοί εργαζόμενοι που πιστεύουν ότι η Αριστερά πρέπει να δώσει σαφείς απαντήσεις στα προβλήματά τους. Το κίνημα έχει βγει και στο Διαδίκτυο, με σχετικές σελίδες και αναρτήσεις στο facebook και στο twitter. Κάποιοι σχολιαστές τούς αποκαλούν «αγανακτισμένους της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης».

Οι «αντάρτες», αυτοί, του Δημοκρατικού Κόμματος πήραν μέρος στην έκτακτη συνέλευση της περασμένης εβδομάδας, διαφώνησαν με την εκλογή του Επιφάνι -θεωρώντας ότι «βρομάει κομματικό μηχανισμό»- και προχώρησαν σε συγκεκριμένες προτάσεις.

«Ολική ανανέωση»

Ζητούν ολική ανανέωση της ιθύνουσας τάξης του κόμματος, ανοιχτό συνέδριο το φθινόπωρο, με γραμματέα που να εκλεγεί με τη συμμετοχή όλων των εγγεγραμμένων, διάλογο με την κοινωνία των πολιτών και σαφή δέσμευση για το πότε θα λήξει η συγκυβέρνηση με την Κεντροδεξιά.

Παλεύουν, δηλαδή, για να μη χαθεί η «υγιής διαφορετικότητα» της ιταλικής Κεντροαριστεράς.

Μένουν ανοικτά, βεβαίως, δεκάδες άλλα θέματα: Από το αν ο «πραγματιστής κεντρώος» δήμαρχος της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι θα είναι, όντως, ο νέος υποψήφιος πρωθυπουργός της Κεντροαριστεράς, μέχρι την ικανότητα των Δημοκρατικών να συνδιαμορφώσουν την ατζέντα της κυβέρνησης Λέτα.

Οπως και το βασικό ερώτημα αν το κόμμα αυτό θα αποδειχθεί ικανό να ξεπεράσει, τελικά, τον κύριο διχασμό ανάμεσα σε πρώην κομμουνιστές και χριστιανοδημοκράτες. Πρώτα απ' όλα, όμως, πρέπει να καταφέρει να ξαναμιλήσει με αμεσότητα στους Ιταλούς, εξηγώντας τους για ποιο λόγο πρέπει να το θεωρήσουν πιο αξιόπιστο και αποτελεσματικό από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι.