66ο Φεστιβάλ Κανών

Η νέα τους ταινία «Inside Llewyn Davis» για έναν μουσικό τής φολκ στη Ν. Υόρκη των αρχών του ’60, που αδιαφορεί για την επιτυχία, τα χρήματα και την αναγνώριση, υπενθυμίζει μια ρομαντική, οραματική πλευρά της τέχνης που στη δική τους περίπτωση ισχύει ακόμα

ΑΠΟΣΤΟΛΗ-ΚΑΝΕΣ: Της Λήδας Γαλανού

^[1]

^[2]

^[3]

^[4]

Επειτα από πολλές μέρες βροχής, ο ήλιος μοιάζει διπλά λαμπερός. Ετσι και στο πρόγραμμα του 66ου Φεστιβάλ Κανών μια σειρά από μέτριες ταινίες περίμενε με λαχτάρα την ευχάριστη ανατροπή. Από την ημέρα της έναρξης η μοναδική ταινία που, με το χέρι στην καρδιά, θα μπορούσε να διεκδικήσει βραβεία και μια θέση στην Ιστορία,ήταν το «Le Passé» του Ασγκάρ Φαραντί, αλλά κι αυτό λιγότερο πλήρες και σφιχτοδεμένο από το «Ενας Χωρισμός».

-Ο αναγνωρισμένος Ιάπωνας Χιροκάζου Κόρε-Εντα παρουσίασε το «Like father, Like son», ένα κοινωνικό δράμα με θέμα την ταυτότητα που χαρακτηρίζει μια ομάδα ανθρώπων ως οικογένεια, αλλά με υπερβολικό ζήλο κι επαναλήψεις στο σενάριο, για να εξηγήσει εξαντλητικά κάτι στοιχειώδες: ότι την οικογένεια τη φτιάχνει η αγάπη.

-Το πολυαναμενόμενο στο φεστιβάλ «Jimmy P.», η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Αρνό Ντεπλεσάν, με θέμα τα συναισθηματικά και πολιτισμικά τραύματα ενός Ινδιάνου που πολέμησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο, έφερε τον σκηνοθέτη έξω από τα νερά του, σ’ ένα χωρίς νόημα φλύαρο δράμα που θυμίζει μίνι σειρά εποχής, με εξαίρεση την παλλόμενη, επιβλητική ερμηνεία του Μπενίσιο ντελ Τόρο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

-Γι’ αυτό και, κερδίζοντας από τη σύγκριση αλλά και χωρίς να την έχει την παραμικρή ανάγκη, η νέα ταινία των αδελφών Κοέν, «Inside Llewyn Davis», έλαμψε στην προβολή της σαν ήλιος, έτοιμη για τον Χρυσό Φοίνικα (προς το παρόν λέμε, το φεστιβάλ βρίσκεται ακόμα στο ένα τρίτο του).

Ο Λούιν Ντέιβις είναι ένας μουσικός της φολκ, που περιπλανιέται στα καφέ του Βίλατζ στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ’60. Το ταλέντο του και την αγάπη του για τη μουσική αναχαιτίζει η ίδια του η κοσμοθεωρία. Ο Λούιν θέλει να γράφει τραγούδια, να παίζει την κιθάρα του και ν’ αναγνωριστεί ως καλλιτέχνης, χωρίς όμως την παραμικρή πρόθεση να «πουληθεί», να παρακαλέσει, να προωθήσει το όνομά του. Χωρίς την πρόθεση καν να δεχτεί μια απλή δέσμευση, όπως το να έχει ένα σπίτι.

Γι’ αυτό και ζει περιπλανώμενος από δανεικά αυτοκίνητα σε δανεικούς καναπέδες. Είναι το σύμβολο των ανήσυχων ’60ς, χωρίς να το θέλει. Είναι ο Μπομπ Ντίλαν που δεν τα κατάφερε ποτέ, ένας συμπαθέστατος loser που έμεινε με το βλέμμα της υπαρξιακής απορίας, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να βρει τις απαντήσεις. Γεμάτη τραγούδια, με εκπληκτική φωτογραφία από τον Μπρούνο Ντελμπονέλ (παρότι ο μόνιμος συνεργάτης των Κοέν, Ρότζερ Ντίκινς, δεν ήταν διαθέσιμος), αυτή εδώ είναι μία από τις ωραιότερες ταινίες των Κοέν, όχι τόσο σύνθετη ή λεπτοδουλεμένη σαν ένα «Fargo» ή ένα «Big Lebowski», περισσότερο επικεντρωμένη σ’ έναν ήρωα σαν το «A serious man», αλλά γλυκιά και γραμμένη με μια ευαισθησία που διαπερνά ακόμα κι αυτό το κυνικό, κατάμαυρο χιούμορ των αδελφών Κοέν.

Η Κάρεϊ Μάλιγκαν κι ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ εμφανίζονται σε μικρούς ρόλους, ακόμα μικρότερους ο Τζον Γκούντμαν και ο Γκάρετ Χέντλαντ, αλλά το βάρος ολόκληρο πέφτει στον «Λούιν» Οσκαρ Αϊζακ, με μια ερμηνεία συννεφιασμένη και βελούδινη, έτοιμη για το βραβείο α' αντρικού ρόλου. Απλή, «κανονική», μαγική ταινία, μ’ ένα ρομαντισμό που δικαιολόγησε ο ίδιος ο Ιθαν Κοέν.

«Ασχοληθήκαμε με τη μουσική σκηνή των αρχών του ’60, γιατί τότε κανείς δεν έβγαζε λεφτά από την τέχνη κι αυτό, αυτομάτως, την καθιστά μια εποχή ρομαντική. Οι καλλιτέχνες τότε δεν αποσκοπούσαν στην εμπορική επιτυχία ή στην αγάπη του κόσμου: αυτό που τους ενδιέφερε κυρίως ήταν να μείνουν πιστοί στην τέχνη τους, στο όραμά τους» είπε. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, κάποιοι καλλιτέχνες, ακόμα κι αν κατακτούν την επιτυχία και την αναγνώριση, εξακολουθούν να επιμένουν στο δικό τους όραμα, σαν τους αδελφούς Κοέν με το προσωπικό τους σινεμά, τόσο οξυδερκές και σοφό, που δεν μπορεί παρά να αγαπηθεί με πάθος.