Του Μπάμπη Αγρολάμπου 

Μέχρι πού μπορεί να φτάσουν η κυβέρνηση Σαμαρά και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, στο όνομα της σωτηρίας της Ελλάδας; Να δώσουν τα κλειδιά στη Χρυσή Αυγή;

Το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση του ρατσισμού είναι συμβατική υποχρέωση που απορρέει από την απόφαση-πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, από το 2008. Εάν η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν υπήρχε «τέτοια αναγκαιότητα», όπως διερωτάται ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Π. Μπαλτάκος, τότε το ερώτημα είναι γιατί ξεκίνησε αυτή τη νομοθετική πρωτοβουλία – γιατί μάλλον δεν είδε σε όνειρο ο υπουργός Δικαιοσύνης ότι «έως την Παρασκευή 10 Μαΐου το ν/σ θα είναι έτοιμο» (δηλώσεις Ρουπακιώτη στο ΑΠΕ, 8 Μαΐου 2013).

Ο κ. Ρουπακιώτης είναι σαφές ότι είχε κυβερνητική εντολή να προχωρήσει στην πρωτοβουλία αυτή «και μάλιστα τάχιστα, ώστε το νομοσχέδιο να εισαχθεί στη Βουλή τον Μάιο». Τι μεσολάβησε λοιπόν και το επιτελείο του πρωθυπουργού δεν θέλει ούτε να το δει; Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν μπορεί να γίνεται όλη αυτή η φασαρία για το εάν είναι πολιτική άποψη η προτροπή να πεταχτούν οι μετανάστες στη θάλασσα, δηλαδή η απειλή κατά του ύψιστου δικαιώματος της ζωής, έστω και αν αυτή η ζωή δεν έχει ταξιδιωτικά έγγραφα. Είναι ευθεία απειλή και αυτό δεν σηκώνει συζήτηση ούτε στο Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε στον ΟΗΕ.

Κι όμως, ο πρωθυπουργός, μέσω του κ. Μπαλτάκου, έριξε το γάντι στους κυβερνητικούς εταίρους του, να δεχθούν αλλαγές επί αλλαγών πάνω στο σχέδιο νόμου, ειδάλλως, συγκεκαλυμμένα λέει ότι το σχέδιο θα αποσυρθεί. Γιατί; Στο τέλος Ιουνίου η Ν.Δ. θα έχει συνέδριο. Και όταν ο ένας μετά τον άλλον οι βουλευτές βγαίνουν και δηλώνουν ότι το σχέδιο Ρουπακιώτη δεν περνάει, γίνεται καθαρό ότι το νέο ιδεολογικό στίγμα που αναζητεί το κυβερνών κόμμα βρίσκεται πιο δεξιά, εκεί που πονάει από τις διαρροές προς τη Χρυσή Αυγή.

Το πρόβλημα τώρα είναι στον κ. Βενιζέλο και στον κ. Κουβέλη. Μέχρι ποιου σημείου μπορούν να υποχωρούν; Με άλλα λόγια, σε ποια περίπτωση θα απέσυραν τη στήριξή τους από την κυβέρνηση; Θα επιμείνουν να εισαχθεί το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη σε ψηφοφορία στην Ολομέλεια; Ή, με τον φόβο των εκλογών, θα κάνουν άλλη μία μεγαλειώδη αναδίπλωση; Το κρισιμότερο ερώτημα όμως είναι ποιον ωφελούν όλα αυτά, αν όχι τη Χρυσή Αυγή. Οι κυβερνητικοί εταίροι οφείλουν, αν μη τι άλλο, μια εξήγηση για τις παλινωδίες τους. Η χώρα είναι σε οικονομική καραντίνα, πάει πολύ να μπούμε και σε πολιτική καραντίνα εξαιτίας της άρνησής τους να δουν την απειλή των νεοναζί.