Πέθανε στα 97 του χρόνια ο Ανρί Ντιτιγέ

^[1]Ενας από τους σημαντικότερους, αλλά και πιο πολυπαιγμένους, σύγχρονους συνθέτες, ο Γάλλος Ανρί Ντιτιγέ πέθανε χθες στο Παρίσι σε ηλικία 97 χρόνων. Ηταν από τις σπάνιες περιπτώσεις συνθετών, που κάθε έργο τους γινόταν αμέσως δεκτό με ενθουσιασμό από κριτικούς και κοινό, ενώ δεκάδες νέοι συνθέτες συνέρρεαν στο σπίτι του στο νησί Σαν-Λουί για του υποβάλουν τις παρτιτούρες τους και να δεχτούν τις συμβουλές του.

Γεννήθηκε στο Ανζέ το 1916 και είχε την τύχη να συνδυάσει στα παιδικά του χρόνια την επίδραση της φύσης, που στάθηκε γι' αυτόν πάντα πηγή έμπνευσης, τη χειρωνακτική εργασία στο φημισμένης ποιότητας τυπογραφείο των γονιών του και μια καλλιτεχνική οικογενειακή ατμόσφαιρα γεμάτη ζωγραφική και μουσική. Ενας προπάππος από τη μεριά του πατέρα του ήταν φίλος του Ντελακρουά και του Κορό, κι ένας προπάππος από τη μεριά της μητέρας του ήταν κολλητός τού Φορέ.

Αρχισε να μελετά πιάνο πολύ μικρός με τη μητέρα του και αργότερα στο Κονσερβατουάρ του Ντουέ ο διευθυντής έφτασε στο σημείο να δημιουργήσει για χάρη του ένα ειδικό τμήμα, κι ας ήταν μόνο 15 χρόνων. Συνέχισε στο Παρίσι, όπου κι εκεί οι καθηγητές του στη σύνθεση, την αρμονία και τη φούγκα τον θεωρούσαν τον «εκλεκτό» της γενιάς που ερχόταν.

Το 1938, σε ηλικία 22 χρόνων, όπως ακριβώς και ο Ντεμπισί, κέρδισε το Premier Grand Prix της Ρώμης και μια υποτροφία τεσσάρων χρόνων για τη Villa de Medicis, που όμως ο πόλεμος την περιόρισε σε τέσσερις μήνες. Ο Ανρί Ντιτιγέ, όμως, δεν πολέμησε ποτέ. Στο Παρίσι της Κατοχής αρχίζει να ασκείται συστηματικά στη σύνθεση, χωρίς να υποτιμά το θέατρο, το σινεμά, το μπαλέτο, πάντα, όμως, δοκιμάζοντας το προσωπικό του στιλ στον τομέα της «musique pure». Η «Σονάτα για πιάνο» (1948) και η «Πρώτη συμφωνία» του (1951) τού εξασφαλίζουν τον χαρακτηρισμό του «ανεξάρτητου ανάμεσα στον μοντερνισμό και την παράδοση». Η «Δεύτερη Συμφωνία» του (1959) και το έργο του «Metaboles» (1965) δείχνουν ότι έχει τον πλήρη έλεγχο κάθε σύγχρονης τάσης.

Μεγάλες ορχήστρες και κορυφαίοι σολίστ διεκδικούν την πρώτη εκτέλεση έργων του. Ο Μστισλάβ Ροστροπόβιτς κερδίζει το 1970 το κονσέρτο για βιολοντσέλο «Tout un monde lointain», που έγινε το πιο παιγμένο έργο του. Ο Αϊζακ Στερν το κονσέρτο για βιολί «L' arbre des songes» (1985).

Εγραψε και έργα για φωνή, όπως ο περίφημος κύκλος «Le temps l' horloge» (2009) που ήταν αφιερωμένος στην Ρενέ Φλέμινγκ και τον Σέιζι Οζάουα.