Η διατήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας χωρίς μέτρα για επενδύσεις έπνιξε κυριολεκτικά την Ευρώπη, η οποία αναζητά ακόμη τη διέξοδο από την κρίση. Τις πράξεις των Ευρωπαίων ηγετών επικρίνει ο πρόεδρος της Ομάδας των Φιλελευθέρων και Δημοκρατών, τέως πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φέρχοφσταντ, ο οποίος σήμερα παρουσιάζει στην Αθήνα το βιβλίο του «Ξύπνα Ευρώπη! Ενα μανιφέστο για μια άλλη Ευρώπη». 

^[1]Ο κ. Φέρχοφσταντ με συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» ξεκαθαρίζει πως η Ευρώπη πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο της οικονομικής, της τραπεζικής αλλά και της πολιτικής ένωσης και κυρίως να προχωρήσει το συντομότερο στους θεσμούς στήριξης του ευρώ.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Ελένη Κωσταρέλου

-Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ακολουθούν μια ιδιαίτερα σκληρή οικονομική πολιτική.

«Κατά τη διάρκεια της κρίσης η λήψη των αποφάσεων ήταν πολύ αργή, πολύ καθυστερημένη και ανεπαρκής για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δημιούργησαν την κρίση. Σε κάθε στάδιο οι ηγέτες της Ε.Ε. έπρατταν μόνον όσα χρειάζονταν για να αποφευχθεί η καταστροφή, αλλά διαρκώς υπολείπονταν των αγορών. Ως αποτέλεσμα, το κόστος των διασώσεων και το κόστος που υπέστησαν οι θεσμοί, όπως επίσης και το κόστος στο κύρος της Ε.Ε., υπήρξαν πολύ υψηλότερα απ' ό,τι θα χρειαζόταν.

Οι φορολογούμενοι στην Ευρώπη πείστηκαν να διασώσουν τις αποκαλούμενες περιφερειακές οικονομίες που βρίσκονταν σε δυσκολία, αλλά αληθινή αλληλεγγύη, με την έννοια της αμοιβαιοποίησης μέρους του χρέους των κρατών-μελών δεν υπήρξε. Αυτό θα είχε επιτρέψει στις χώρες που βρίσκονταν σε δυσκολία να επενδύσουν περισσότερο σε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και να σπαταλούν λιγότερα σε τοκοχρεολύσια σε ξένους ομολογιούχους για τον δανεισμό των κυβερνήσεων».

-Εν τέλει η πολιτική που ακολουθείται θα διασώσει την Ευρωπαϊκή Ενωση ή πρέπει να υπάρξει αλλαγή αυτής, και προς ποια κατεύθυνση;

«Οι Φιλελεύθεροι υποστηρίζουν από την αρχή ότι χώρες όπως η Ελλάδα δεν μπορούν να αποφύγουν μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης ώστε να χαλιναγωγήσουν τη δημόσια σπατάλη και να απελευθερώσουν περισσότερο κεφάλαιο για να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις από τον ιδιωτικό τομέα. Ωστόσο αυτό θα πρέπει να είναι μέρος μιας διττής στρατηγικής η οποία θα συνδυάζεται με παραγωγικές επενδύσεις. Η στρατηγική “Ευρώπη 2020” και η “Euro Plus Pact” στόχευαν στην ανάπτυξη και την καινοτομία, αλλά τα μέλη-κράτη δεν είχαν είτε τη θέληση είτε τα μέσα να τα πραγματοποιήσουν. Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος, καθώς έχουμε απομείνει μόνο με δημοσιονομική πειθαρχία και καθόλου μέτρα που να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις. Οταν προ διετίας ήρθα στην Ελλάδα με σκοπό να προαγάγω ένα φιλελεύθερο σχέδιο, πρότεινα μια σειρά από τρόπους για να τονωθεί η ελληνική οικονομία, χωρίς να παραμελείται η ανάγκη σημαντικών μεταρρυθμίσεων στον δημόσιο τομέα. Είναι ακόμη απαραίτητες, για να έχουν οι Ελληνες ελπίδα για το μέλλον και να βεβαιωθούν ότι οι προσπάθειές τους δεν πάνε χαμένες και ότι τακτοποιούν τα του οίκου τους».

-Το ευρώ βάλλεται όσο τίποτε άλλο εν μέσω αυτής της κρίσης. Ηταν λάθος η επιλογή της νομισματικής, χωρίς και την οικονομική ένωση;

«Ναι. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ προέβλεπε την εγκαθίδρυση Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, αλλά εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων εκείνο τον καιρό και της αντίστασης εκ μέρους ενός αριθμού κρατών-μελών, η νομισματική ένωση προχώρησε χωρίς την αναγκαία οικονομική συμπλήρωση.

Αρχικά, δεν υπήρχαν επιπτώσεις γιατί οι οικονομίες άνθιζαν. Μόνο όταν η φούσκα του χρέους έσπασε, όλοι κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε τίποτα να στηρίξει τον πυλώνα της νομισματικής ένωσης. Σαν έναν μισοχτισμένο ελληνικό ναό που ήταν εγγενώς ασταθής. Οι διαφορές μεταξύ εθνικών οικονομικών πολιτικών και μεγάλων διαφορών στα επίπεδα των χρεών σήμαινε ότι οι οικονομίες στην ευρωζώνη απέκλιναν περισσότερο απ’ ό,τι συνέκλιναν. H σπουδή να εγκαθιδρυθεί μια τραπεζική ένωση και να βελτιωθεί ο δημοσιονομικός και οικονομικός συντονισμός συνεχίζεται, αλλά συναντά ισχυρή αντίδραση από αυτούς που είναι ακόμη απρόθυμοι να παραχωρήσουν εθνική κυριαρχία. Μέσα σε ένα κοινό νόμισμα δεν υπάρχει περιθώριο να προχωρά κανείς μόνος».

-Πόσο αναγκαίο είναι σήμερα πια να προχωρήσει και η πολιτική ένωση της Ευρώπης;

«Τα κράτη-μέλη που μοιράζονται το ίδιο νόμισμα έχουν την ανάγκη, ακόμη και το καθήκον, να ενωθούν. Αυτό σημαίνει η πολιτική ένωση σήμερα. Οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τον 18ο αιώνα το είχαν καταλάβει αυτό και εξασφάλισαν ότι θα υπήρχαν κεντρικοί θεσμοί που θα στήριζαν το δολάριο. Η Ευρώπη προσπαθεί τώρα με καθυστέρηση να κάνει το ίδιο».

………………………………………………………………………..

 ΓΚΙ ΦΕΡΧΟΦΣΤΑΝΤ, πρόεδρος της Οµάδας των Φιλελευθέρων και ∆ηµοκρατών