Εχοντας διαμηνύσει ρητά και εξαρχής ότι δεν πρόκειται να κάνουν κάτι που θα προκαλέσει πτώση της κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ παραμένουν εύκολα χειραγωγήσιμοι συνομιλητές για τον Α. Σαμαρά. Ποια είναι τα τρία σενάρια για το μέλλον της συγκυβέρνησης μετά τη σημερινή σύσκεψη

Tου Τάσου Παππά 

^[1]Ποιο είναι το όπλο που δίνει τη δυνατότητα στον Αντ. Σαμαρά να συμπεριφέρεται επί της ουσίας στους δύο μικρότερους εταίρους της κυβέρνησης σαν να είναι οι φτωχοί συγγενείς; Δεν είναι μόνο το μέγεθος του κόμματός του, δεν είναι η αλαζονεία που προέρχεται από την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που υπηρετεί η Νέα Δημοκρατία ούτε τα καλά λόγια που εσχάτως ακούει από τους ξένους.

Αυτά παίζουν τον ρόλο τους, αλλά το αποφασιστικό στοιχείο που επιτρέπει στον πρωθυπουργό να λειτουργεί συγκεντρωτικά, αγνοώντας τις ευαισθησίες των άλλων δύο, είναι η διαθεσιμότητα, στα όρια της αιχμαλωσίας, των ηγετικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Από τη στιγμή που ο Ευάγγ. Βενιζέλος και ο Φ. Κουβέλης ξεκαθάρισαν ότι δεν θα κάνουν τίποτε που θα προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης, έστειλαν ένα σαφές μήνυμα στον κ. Σαμαρά ότι είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με δική τους επιλογή έχουν περιέλθει σε κατάσταση διαρκούς ομηρίας κι αυτό το εκμεταλλεύεται το μέγαρο Μαξίμου. Σε όποια πεδία άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής δεν υπάρχει μνημονιακή πρόβλεψη, αναφύονται διαφωνίες που έχουν να κάνουν με τις προγραμματικές διαφορές των τριών κομμάτων. Το βλέπουμε στο αντιρατσιστικό σχέδιο νόμου, θα το δούμε στον εκλογικό νόμο και στη συζήτηση που θα ξεκινήσει για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Δηλώνουν ανυποχώρητοι

Επί του προκειμένου τώρα: Από το πρωθυπουργικό περιβάλλον διαμηνύεται στην Ιπποκράτους και στην Αγ. Κωνσταντίνου ότι η πρωτοβουλία Ρουπακιώτη δεν περνάει και γιατί αντιδρούν οι βουλευτές της Ν.Δ. και γιατί υπάρχουν ακανθώδη ζητήματα που θέλουν περισσότερη επεξεργασία. Από την άλλη πλευρά, στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που συνομιλούν με τους Ευάγγ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη επισημαίνουν ότι «εμείς θα τα στυλώσουμε. Αν επιμείνει η Ν.Δ. στην άρνησή της ή αν επιχειρήσει να αλλοιώσει τη φιλοσοφία του σχεδίου Ρουπακιώτη, εμείς σε συνεργασία θα κατεβάσουμε δική μας πρόταση νόμου και όποιος θέλει ας ψηφίσει». Με βάση τα παραπάνω έχουμε μπροστά μας τα εξής ενδεχόμενα:

1) Το κακό για την κυβέρνηση σενάριο: Ο πρωθυπουργός δεν κάνει πίσω και αποφασίζει την απόσυρση του σχεδίου νόμου. Οι άλλοι δύο αντιδρούν και καταθέτουν την πρότασή τους στη Βουλή. Το πιθανότερο είναι να εξασφαλίσουν τη σύμφωνη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι αριθμοί δεν θα βγαίνουν. Στην περίπτωση αυτή ο Αντ. Ρουπακιώτης δεν μπορεί να σταθεί στη θέση του (απολύεται ή παραιτείται), η συνοχή της κυβέρνησης θα τραυματιστεί σοβαρά, η πορεία της θα είναι δύσκολη, αφού ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πατώντας στην άρνηση Σαμαρά θα «δικαιούνται» στο μέλλον να καταψηφίζουν ό,τι προέρχεται από υπουργούς της Ν.Δ., κι αν ο Αντ. Σαμαράς πραγματοποιήσει την απειλή του για ψήφο εμπιστοσύνης, μπορεί να έχουμε και πτώση της κυβέρνησης.

Οι κάλπες και η τρόικα

Βεβαίως το θέμα των πρόωρων εκλογών δεν ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των δανειστών της χώρας. Κι αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί.

2) Το καλό για την κυβέρνηση σενάριο: Ο Αντ. Σαμαράς για να «χρυσώσει το χάπι» στους εταίρους του ζητεί αλλαγές στο σχέδιο, δεσμεύεται για την προώθησή του στη Βουλή, αλλά απαιτεί να έρθει προς συζήτηση μετά το συνέδριο του κόμματός του στο τέλος Ιουνίου. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ παίρνουν τη διαβεβαίωση ότι θα κατατεθεί, δέχονται τις τροποποιήσεις, αν αυτές δεν ακυρώνουν τον πυρήνα του αντιρατσιστικού, και δίνουν την παράταση που επιθυμεί ο πρωθυπουργός. Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει ο κ. Σαμαράς να έρθει σε ρήξη με τους υπερσυντηρητικούς κύκλους στο κόμμα και το περιβάλλον του.

3) Το ταπεινωτικό για ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σενάριο: Η Ν.Δ. πετυχαίνει την απόσυρση, ο κ. Ρουπακιώτης κάνει πως δεν καταλαβαίνει την ήττα του, Ευάγγ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης για να μη διαταράξουν την ενότητα της κυβέρνησης και για να μη χρεωθούν την πτώση της «στρίβουν διά του αρραβώνος», παίρνοντας κάποια ανταλλάγματα στον ανασχηματισμό και συνεχίζουν να στηρίζουν το εγχείρημα. Στην εκδοχή αυτή θα έχουμε έναν πανίσχυρο πρωθυπουργό, έναν υπουργό καταρρακωμένο, δύο κόμματα που, ενώ λένε ότι ανήκουν στην περιοχή του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», βολεύονται σε ρόλο συνιστώσας της Δεξιάς και φυσικά την οδυνηρή (για τους οπαδούς του) απομάγευση ενός μοντέλου κυβερνητικής συνεργασίας, το οποίο διαφημίστηκε urbi et orbi ως πρόταση για το μέλλον.